امروزه در جهان متمدن برای هر چیزی قانون و عرف و نرمی وجود دارد. مثلاً در یک مسابقه بوکس، هم قانون تدوین شده وجود دارد که توسط داور بازی به اجرا در می آید و هم اخلاق توسط بازیگران رعایت می شود تا سلامت و دوام مسابقاتی با فرصت های برابر که به سلامت جسمی و اخلاقی فرد و جامعه کمک می کند، تضمین گردد. ولی در منش و روش دیکتاتورها نه این که قانون و اخلاق رعایت نمی شود، بلکه همه سعی بر این است تا همان قوانین و عرف و نرم های موجود و شناخته شده جامعه، به زیر پا له و نادیده گرفته شوند. یکی از دلایل مبارزات اعضای جداشده از سازمان افراطی مجاهدین خلق، نبود هر گونه قانون و اخلاق در مناسبات این سازمان و هم چنین به زیر پا گذاشتن هر آن چه که بوی اخلاق و عدالت و آزادی می داد، می باشد. به عبارت دیگر، سازمانی که از اعضایش استفاده ابزاری می کند و از آنان در یک مسابقه بوکس، به مثابه کیسه بوکس استفاده می کند که بعضاً روشنفکرانی به این سبک از رفتار، تمرین دیکتاتوری نیز می نامند. ولی به این سبک از رفتار و منش، تحقیر و مافوق تحقیر نیز می توان گفت. مافوق تحقیر، نه از بابت بی شخصیت و بی هویت کردن و روبات ساختن اعضاء، مافوق تحقیر در بادی امر، برای رفع بیماری و سرپوش گذاشتن بر انواع بیماری های لاعلاج جسمی و روانی رهبری که افسار چنین نظام و دستگاهی را با اصرار در دست دارد و همین اصرار، خود جای شک و شبهه دارد. انسان مبارزی که هم اکنون در اروپا زندگی می کند و ایامی، هم خودش و هم زن و فرزندش را با اعتماد مطلق دست رهبری سازمان برای مبارزه و آزادی سپرد و حتی حاضر شد تا در این راه اگر رهبر اراده کند و بخواهد، می تواند همه را به گورستان بسپارد و پشتوانه مبارزاتی اش را افزون کند، ولی متاسفانه و بنا بر آن چه که در بالا گفته شد و نیاز اولای رهبری چنین چیزی نبود، رهبری این ها را کم دانست و چنین سرمایه هنگفتی را که در جهان امروز بندرت یافت می شود و بندرت نثار کسی و چیزی می شود، دختر چنین انسان فداکاری را که چندین نوع کمک های جانبی دیگر به رهبرش کرده بود، به حرمسرایش دعوت می کند تا اگر شرایط عوض شد، دوباره بتواند آن دختر نگونبخت حرمسرایی و مافوق تحقیر شده را، به گورستان فرستاده و برای خود پشتوانه معنوی و مبارزاتی، بسازد! البته رهبری در گذشته نیز از میان یاران نزدیک خود زنان و دختران شان را برای حرمسرای خود برگزید تا ضمن به قول خودش جان گرفتنش در مبارزه، همسران و پدران شان را به جد تحقیر کرده باشد! متاسفانه تا امروز فرصت و مجالی پیش نیامد تا به این "حرمسرای مقدس" که مهمترین دستاورد "جنگ مقدس" پنهانکاران ریایی بود، بپردازم و نقس مخرب و کشنده آن را در تحقیر انسان و لوث کردن مبارزه، بیشتر بنویسم، با آن که مدارک و شهودش وجود دارند. ولی آن چه که جالب است، همین تحقیر مافوق انسان در راستای قامت شکستن شان، در گفتار و رفتار معکوس وار رهبران فرقه، دریافت از جانب قربانیان و پرداخت از جانب رهبران تبلیغ می شود تا آن جا که چند روز قبل و پس از ابقای سازمان در لیست تروریستی وزارت خارجه آمریکا، رهبری سازمان جهت روحیه دادن به اعضای اسیرش و این که همه تقصیر را در عدم دستیابی به قدرت سیاسی، لیست تروریستی آمریکا نامیده باشد! هم چنین در جایی دیگر متذکر شد، مخالفین به ما، منافق و تروریست و فرقه و سکس می گویند. او دیگر نگفت که مخالفین به ویژه اعضای جداشده از این سازمان، واژه هایی چون منافق و تروریست و فرقه و سکس را از کجا آورده اند و چرا طی بیست سال اخیر با همه شهود و مدارکی که در دست دارند روی این ها اصرار می ورزند و چرا رهبری سازمان نمی خواهد و نمی تواند از چنین اتهاماتی فاصله گیرد و یا به جای تمسخر در گفتارش، به آنها پاسخ سیاسی و شفاف بدهد و مهمتر از این ها، بالاخره مسئولیت این که رهبران سازمان چنین هستند، به عهده رهبری است و یا اعضای چشم و گوش بسته و اسیر؟! با این وجود، اعضای رها شده از چنین دام عنکبوتی و معترض به چنین روش های غیر انسانی و روش های مادون حیوانی که اتفاقاً قریب به اتفاق جداشده و رهاشده از این فرقه هستند، طی بیست سال اخیر با رقیب و حریف خود به مثابه دو بازیگر در رینگ بوکس، با رعایت قانون و اخلاق، مبارزه می کنند که طرف مقابل به این نوع مبارزه و بازی، انفعال و بریدگی و مزدوری و غیره می نامد با این بهانه که روضه اصلی به هم می خورد و بعضاً نیز به این نوع مبارزه، افشاگری و روشنگری و غیره می نامند، ولی در واقع چنین رزم و پیکاری، از جنس حیات و بقاء است. مبارزه و پیکاری به دور از خشونت، اما ضروری برای بقاء. یعنی هر طرف بازی کوتاه بیاید، نه این که بازی را برای همیشه خواهد باخت و به طرف مقابل مشروعیت و طول عمر خواهد بخشید، هم چنین، خود از دور بازی خارج خواهد شد و در انتها داور بازی یک دست را به مثابه برنده نهایی بلند خواهد کرد.