درست در زمانی که هزاران جدا شده و کادرهای تشکیلاتی مجاهدین توانسته اند به طرق مختلف خود را از اسارتگاه مخوف مجاهدین در اشرف نجات دهند و هر یک گوشه هایی از واقعیت های تلخ درون فرقه ی رجوی را در دنیای آزاد طرح و افشا نمایند با این حال معلوم نیست چرا سران فرقه ی رجوی سعی دارند در رابطه با مسئله 11 سپتامبر وارونه گویی کرده و دم خود را برای دولتمردان امریکایی تکان دهند؟ بعضی وقت ها آدمی به فکر فرو میرود که آیا شادی و قهقهه های مسعود سر مسئله ی 11 سپتامبر و کشتار شهروندان بیگناه امریکایی خط واقعی مبارزاتی فرقه ی رجوی است؟ یا اشک تمساح مریم به بهانه ی همدردی با مردم امریکا یک شیوه ی ریاکارانه و فریب دادن جهانیان است؟ به عنوان یک عضو جدا شده از سیطره ی فرقه رجوی معتقدم داستان دموکراسی خواهی مجاهدین و شعار راه حل دموکراتیک سردمداران آن همانند مردار سگ در نمکزار است و نیز تاکید دارم اگر خانم مریم رجوی برای بازمانده های واقعه 11 سپتامبر اشک تمساح میریزد گوشه چشمی هم به بستگان و بازمانده های افراد اسیر در قلعه مخوف اشرف بیاندازد که بیش از بیست سال است بدون در نظر گرفتن حقوق انسانی شان از دیدن فرزندان و عزیزان خود و یا هر گونه تماس با آنها محروم مانده اند.
همه میدانیم افراد تحت اسارت در قلعه اشرف حتی امکان یک انتخاب ساده را ندارند و سالهاست سران فرقه ی رجوی آنها را تحت انواع و اقسام شکنجه های روانی و فیزیکی قرار داده اند و هم اکنون نیز به هر ترتیبی شده است علیرغم همه موازین حقوق بشری امکان ملاقات و تماس خانواده های افراد تحت اسارت در اشرف را با عزیزانشان از بین برده اند. پس خانم رجوی به خود بیاید و به جای اشک تمساح ریختن در مقابل دوربین های تلویزیونی و یا در برابر خبرنگاران رسانه های غربی به درب ورودی اشرف نگاه کند به پدران و مادران چشم انتظاری که فقط یک خواسته دارند و آن ملاقات با عزیزان دربندشان در اشرف است. در نهایت به خانم رجوی باید گفت آن سبو بشکست و آن پیمانه ریخت چون هم اکنون در اسارتگاه اشرف نفراتی هستند که تا بن استخوان به ریاکاری و عوامفریبی او و همسر بزدل و فراری اش آگاهی کامل دارند.
قادر رحمانی – عضو سابق مجاهدین