اکنون از جوامع بین المللی انتظار می رود که برای آزادسازی گروگان های پادگان اشرف، در مقابل خواسته های جاه طلبانه ی رهبران این فرقه مقاومت نموده و به اقدامات عملی خود شدت بیشتری ببخشند. ساکنین اردوگاه اشرف، اغلب با عناوینی مانند قربانیان کنترل ذهن، شستشوی مغزی شده، زندانیان پادگان اشرف و… معرفی می شوند. اردوگاهی که نه تنها در آن ازدواج ممنوع اعلام شده، بلکه تمامی ساکنان نیز مجبور به طلاق از همسران خود شده اند. افرادی که در این پادگان زندگی می کنند حتی از دیدن اعضای خانواده خود نیز محرومند و در صورتی که نسبت به فرامین رهبری این فرقه اعتراضی داشته و قصد خروج از پادگان را داشته باشند، محکوم به اعدام می شوند. این موارد تنها گوشه ی کوچکی از جنایاتی است که به دستور رهبران این فرقه تروریستی یعنی مسعود و مریم رجوی در قبال اعضای گروه تروریستی مجاهدین صورت می پذیرد. اعضای فرقه مجاهدین خلق برای سکونت در اردوگاه اشرف بهای گزافی پرداخت نموده اند. دل بریدن از زندگی گذشته، قطع ارتباط با خانواده و فراموش نمودن تمام آمال و آرزوهای آینده بهایی است که رجوی از ساکنین این اردوگاه دریافت نموده است. امروز پس از گذشت ۲۵ سال و تحمل شکنجه های مختلف روحی و روانی، ساکنین این اردوگاه با مشکلات مختلفی دست و پنجه نرم می کنند. در سال ۲۰۰۳ و پس از اشغال عراق توسط آمریکا، اعضای این فرقه مجبور به خلع سلاح شدند. امروز نیز دولت عراق فقط تا پایان سال جاری میلادی به آنان مهلت خروج از پادگان اشرف را داده. پس از سقوط صدام، آنها نیز دیگر در عراق جایی ندارند. در حالیکه این ساکنین اردوگاه اشرف هستند که با تمامی این مشکلات مواجهند، مسعود رجوی اردوگاه را ترک کرده و به صورت مخفیانه زندگی می کند و مریم رجوی نیزبه راحتی به زندگی خود در پاریس مشغول است. پس دلیل ادامه حیات پادگان اشرف چیست؟ چرا مریم و مسعود رجوی با وجود نزدیک شدن زمان پایان مهلت حضور اعضای سازمان در پادگان اشرف همچنان برای احیاء این پادگانِ زندان مانند، در تکاپو هستند؟ آن ها به خوبی می دانند که بدون وجود این پادگان، دیگر دستاویزی برای مظلوم نمایی نخواهند داشت و به این ترتیب حیات سیاسی این سازمان تروریستی و رهبران آن به خطر خواهد افتاد. رجوی ها با وجود اخاذی میلیون ها دلار از طرفداران خود، هیچ اقدامی در راستای بهبود وضعیت ساکنان پادگان اشرف انجام نداده اند. آن ها میلیون ها دلار در راه تلاش برای خروج نام این فرقه از لیست سازمان های تروریستی، به شکل های مختلف از جمله رشوه دادن به مقامات بلند پایه آمریکایی و اروپایی، هزینه کرده اند اما اعضای نگون بخت این سازمان باید در سخت ترین شرایط از ابتدایی ترین حقوق زندگی انسانی محروم باشند. پادگان اشرف را می توان به نوعی ابزار مظلوم نمایی مریم و مسعود رجوی دانست. با وجود پیشنهادهای مختلفی که طی چندین سال جهت جا به جایی اعضای این فرقه به محلی خارج از عراق به آنان ارئه شده است، مریم و مسعود مدعی اند برای آزاد نمودن اعضای سازمان ابتدا باید نام این فرقه از لیست سازمان های تروریستی حذف شود. رجوی تمام پیشنهاد های مربوط به جابه جایی اعضای سازمان را رد نموده است تا بتواند با سوءاستفاده از موضوع حقوق بشر و مظلوم نمایی، نام گروهک مجاهدین را از لیست سازمان های تروریستی حذف نماید. قرار دادن ساکنان پادگان اشرف در معرض خطرهای گوناگون کاملا به نفع رجوی ها خواهد بود زیرا آنان به این وسیله در صدد جلب حمایت افکار عمومی در آمریکا و سیاستمداران آمریکایی هستند. اکنون از جوامع بین المللی انتظار می رود که برای آزادسازی گروگان های پادگان اشرف،در مقابل خواسته های جاه طلبانه ی رهبران این فرقه مقاومت نموده و به اقدامات عملی خود شدت بیشتری ببخشند. امریکن تینکر، ترجمه هابیلیان