تلویزیون ماهواره ای مجاهدین بار دیگر سوز و گداز و ترس و وحشت خود – از اقدامات قانونی سازمان ملل متحد و کمسیاریای عالی پناهندگان که با اصل احترام به حاکمیت دولت عراق پیش برده میشود، همچنین عدم توجه ارگانهای ذیربط به انبوه هیاهوی تبلیغاتی و مظلوم نمایی های واهی مجاهدین را در قالب کنفرانس قاهره به نمایش گذاشت. مجاهدین خیلی وقت است که تعارفات را کنار گذاشته و ترس خود از انتقال قریب الوقوع ساکنین قرارگاه اشرف به کمپ لیبرتی بدون در نظر گرفتن ملاحظات غیر قانونی شان را پنهان نمی کنند و آنرا در هر فرصتی از زبان حامیان بین المللی و منطقه ای خود و البته با ادبیات متفاوت بیان میکنند و در کنفرانس قاهره نیز این ترس در قالب کلماتی نظیر "… سکوت در مقابل نقض تعهدات دولت عراق بعنوان تائیدی بر سرپیچی دولت عراق از التزامات بین المللی اش است…" بیان شده است و البته نامه مورخه 18/10/1390 مجاهدین از زبان ساکنین قرارگاه اشرف به آقای مارتین کوبلر نماینده ویژه ملل متحد اوج ترس مجاهدین از عدم توجه به هیاهوی تبلیغاتی شان محسوب میشود. مجاهدین بخاطر اینکه رنگ و لعاب تازه ای به حرفهای صد بار تکرار شده خود بدهند اعلام کردند: " در اولین سالگرد انقلاب مردم مصر! کنفرانسی در قاهره و با دعوت "وکلا برای مطالعات قانونی و دموکراتیک مصر" در محکومیت بی عدالتی علیه اشرف برگزار شد. الاحق و الانصاف باید نقدا به مجاهدین گفت: اینکه رو نیست، سنگ پای قزوین است. ظاهرا مجاهدین فراموش کرده اند که هنوز رد پای همکاریهای اطلاعاتی و مزدوری شان در حق حاکمیت منفور و دیکتاتوری رژیم سابق مصر نگذشته است که حال در اوج "انعطاف پذیری" تلاش میکنند خود را همگام با انقلاب مردم مصر نشان دهند تا شاید از این رهگذر نیز چیزی نصیب شان بشود. و همین بهمن ماه سال 1389 بود که یک مقام امنیتی مصر همکاری مجاهدین با سرویس های اطلاعاتی مبارک را افشا نمود و همزمان با تعطیلی سفارت اسرائیل در قاهره سازمان مجاهدین هم یک خانه تیمی و یک خابگاه در شهر قاهره را رها کرده و از این کشور گریختند. حال اگر از یادآوری سوابق همکاری اطلاعاتی مجاهدین با رژیم مبارک بگذریم اینبار اما مجاهدین در قاهره هم حرف جدیدی برای گفتن نداشتند. مجاهدین در این کنفرانس هم تلاش کردند همان خواسته های غیر قانونی و غیر منطقی خود را از زبان برخی شخصیت های مصری به طرف حسابهای خود در اروپا و آمریکا و عراق برسانند تا شاید بتوانند در روند طبیعی انتقال ساکنین اشرف به کمپ لیبرتی که تحت نظارت ملل متحد و کمیساریای عالی پناهندگان پیش برده میشود اخلال ایجاد کنند. مجاهدین اعلام کردند که کنفرانس قاهره "سرپیچی دولت عراق از التزامات بین المللی و نقض توافقات با ملل متحد!! " همچنین آنچه که آنرا " رفتار ظالمانه دولت عراق با ساکنان اشرف و اعمال فشارهای رژیم ایران برای برهم زدن راه حل صلح آمیز" می نامیدند را محکوم کرد. حاضرین در این کنفرانس با حمله به دولت آقای نوری المالکی و اینکه چرا آقایان صالح المطلک و طارق الهاشمی را به اتهام دست داشتن در عملیات تروریستی در عراق تحت تعقیب قضایی قرار داده است، تلاش کردند با ترفند نامشروع جلوه دادن دولت قانونی آقای نوری المالکی خواسته های مجاهدین را مشروع و حاکمیت عراق را تهدیدی برای ساکنین قرارگاه اشرف قلمداد کنند. بنابراین با این مقدمه، آنها در کنفرانس قاهره بار دیگر تلاش کردند خواسته های صد بار تکرار شده مجاهدین را بشرح زیر بیان کنند: 1 – مخالفت با انتقال ساکنین قرارگاه اشرف در داخل عراق 2 – در صورت انتقال به کمپ لیبرتی، آنجا هم شرایطی مثل قرارگاه اشرف را داشته باشد (محقق کردن مینی اشرف) 3 – فراخوان به کمیساریای عالی پناهدندگان برای شروع بلادرنگ بررسی استاتوی پناهندگی ساکنان اشرف، التبه در داخل قرارگاه اشرف. 4 – سازمان ملل متحد باید مسئولیت حفاظت از قرارگاه اشرف را بعهده بگیرد. 5 – نباید از ساکنین قرارگاه اشرف سلب مالکیت شود. 6 – لیبرتی زندان است و ما به زندان منتقل نمی شویم. حال اگر به خواسته هایی که فوقا اشاره شد نگاه کنیم حاکی از بن بستی است که رجوی در آن گرفتار آمده است و اگر بخواهیم آنها را بطور خلاصه و همه فهم در یک جلمه بیان کنیم اینکه: رجوی هم میخواهد به لیبرتی برود و هم میخواهد در اشرف بماند و اگر مجبور شود به لیبرتی برود میخواهد قرارگاه اشرف را نیز با خود ببرد و این همان درد بی درمانی است که رجوی با به گروگان گرفتن ساکنین قرارگاه اشرف و در واپسین روزهای حیات فرقه ای اش بدان گرفتار آمده است تا شاید بتواند با وقت کشی و پیچیده کردن موضوع انتقال ساکنین قرارگاه اشرف و با اگرهایی که اگر روزی محقق شوند، یکبار دیگر شانس خود برای بقای تشکیلات فرقه ای اش را امتحان کند.