با عرض سلام خدمت برادر عزیزم علیرضا
علیرضا جان نمی دانی که چقدر دل تنگ تو هستیم. چه روزها و شب ها یک لحظه از فکر تو غافل نیستیم. با اینکه سالهاست از ما دوری ولی هنوز هم یاد و خاطره تو در دلهاست.
با اینکه این نامه هیچ وقت به دست تو نمی رسد. با اینکه می دانم سران سازمان از دادن این نامه ها به شما امتناع می کنند باز هم امیدم را از دست نمی دهم و برایت می نویسم. می نویسم از نیرنگ های مسعود و از پستی های مریم رجوی از اینکه سازمان چه بلایی بر سر فرزندان ما آورده است از اینکه سازمان از خانوده ها هراس دارد از اینکه دوست ندارد کسی سراغ فرزندش را بگیرد. از این می نویسم که آنها آزادی را از شما سلب کرده اند و به مردم ایران وعده های آزادی می دهند ولی نمی دانم چرا به افراد داخل سازمان این آزادی را نمی دهند؟!
برادرم شما که نه آزادی بیان دارید، نه آزادی اندیشه، نه آزادی عمل. تمام مناسبات سازمان ظالمانه است. چرا شما باید از کوچکترین حق مسلم خود که همان ارتباط با خانواده است محروم باشید؟
چرا از شما به عنوان گوشت قربانی استفاده می کنند برای تبلیغات دروغین؟ و هر ساله تعدادی از شما به علت ندانم کاریهای آنها قربانی شوید؟ هدف سازمان از این کار چیست؟
فعالیت مستقل خانواده ها برای آزادی فرزندان و بستگانشان از تشکیلات مخوف فرقه رجوی
آیا خواسته ی من که همان ملاقات حضوری برادرم بعد از سیزده سال است، خواسته ی نامعقولیست؟
شما که تمام عمر و جوانی خود را به پای چنین سازمانی ریخته اید در مقابل چه چیزی دریافت کرده اید به جز آزار و اذیت، به جز تحقیر شدن؟
از این فرصت استفاده می کنم و به سران مجاهدین هشدار می دهم من خواهرعلیرضا امیری تلاش خود را صد چندان خواهم کرد تا اجازه ملاقات حضوری با برادرم را بدهید.
فاطمه امیری
رونوشت به:
۱- دبیرکل سازمان ملل متحد
۲- آقای مارتین کوبلر نماینده دبیر کل سازمان ملل متحد در عراق
۳- کمیته بین المللی صلیب سرخ دفتر تهران و دفتر ژنو
۴- دفتر کمیساریای عالی امور پناهندگان سازمان ملل
۵- دیده بان حقوق بشر
۶- عفو بین الملل
۷- وزارت امور خارجه امریکا