قبل ازهرکلامی بایستی خروج اولین گروه اسیران ازعراق را هم به کسانی که اکنون درآلبانی هستند، هم به خانواده های آنان وهم به دیگراسیران تبریک گفت، همه دنیا می دانند که در این چند سال چه از سوی سازمان ملل و چه ارگانهای دیگر بین المللی و البته اعضای سابق این تشکیلات مخوف برای خارج کردن اسیرانی که در چمبره این تشکیلات گرفتار هستند وچه از سوی خانواده های مقاومی که گرما و سرمای عراق را تحمل کردند تلاش های فراوانی انجام شد، از سوی سازمان ملل متحد با مذاکرات مستمر با دولت عراق و دیگر دولت های جهان برای قانع کردن آنان جهت پذیرش افراد گرفتار در تشکیلات و از سوی اعضای سابق سازمان مجاهدین توسط قلم های افشاگرانه ومصاحبه های گوناگون درجهت خنثی سازی سیاست های سران سازمان مجاهدین که قصد داشتند با فشار و زور ماندن را درعراق به دولت و مردم عراق تحمیل کنند و با به کشتن دادن تدریجی دوستان ما درعراق در محافل غربی برداشت تبلیغاتی نمایند.
از پیشنهاد پذیرش ۲۱۰ تن از اسیران توسط کشور آلبانی مدت زمان زیادی می گذرد و اگر سران سازمان درهمان ابتدا با آن موافقت می کردند اکنون تکلیف بقیه هم روشن بود و این روند تاکنون سرعت بیشتری به خود می گرفت، اما سران سازمان با سنگ اندازی درمقابل این همه تلاش برطبل ماندن درعراق می کوبیدند وبا تهمت زدن به نماینده ویژه سازمان ملل آقای مارتین کوبلر و حتی همسر وی تلاش داشتند تا خود را درعراق تثبیت کنند، حتی آقای مسعود رجوی خروج ازعراق را حرام اعلام کرده بود تا با این فتوای بی سروته مانع خروج افراد نه تنها ازعراق بلکه از تشکیلات گردد.
ازهمان ابتدا اعضای جدا شده از سازمان مجاهدین بارها درمقالات مختلف تاکید کرده بودیم که دراین بازی تنها سازمان مجاهدین بازنده خواهد بود نه دولت عراق، و بارها تاکید کرده بودیم که سازمان نمی تواند با دولتی که آنها را در خاک خود نمی پذیرد دربیفتاد، البته این را سران سازمان بهتر از ما می دانستند اما پافشاری آنها برای ماندن درعراق ناشی ازسیاست جاه طلبانه شان بود زیرا برایشان تنها رسیدن به قدرت مطرح است نه جان انسانها.
به هر حال تابوی خروج ازعراق شکسته شد و تعدای به بیرون راه پیدا کردند تا شگفتی های دنیای امروز که تقریبآ سه دهه ازآن بی اطلاع بودند را ببینند، اما مهمترین موضوعی که این افراد بایستی به آن عمل کنند این است که در دنیای بیرون ازعراق هرگز اجازه ندهند سازمان دوباره بر آنان مسلط شود وبار دیگر آنان را تحت استسمار قرار دهد، بایستی فردای خود وآینده خود را به شکلی ترسیم کنند که تصمیم گیرنده خودشان باشد نه سازمانی که رهبرانش سالها آنان را در بیابان های عراق بحران زده رها کرده و خود ازعراق گریختند تا در اروپا از بهترین زندگی و بیشترین آسایش برخوردار باشند.
مطمعنآ با خروج تدریجی افراد ازعراق روند فروپاشی تشکیلات استالینی هم آغاز شده، بایستی منتظرماند و آینده را نظاره کرد.