چه کسی کشت؟ چه کسی برد؟
بعد از گذشت بیش از یک هفته از کشتار فجیعی که در پادگان اشرف در عراق صورت گرفت و در نتیجه عده ای از گروگان های ذهنی فرقه مجاهدین خلق قربانی لجاجت و طمعکاری شخص مسعود رجوی گردیدند و خانواده های بسیاری داغدیده شدند (که برخی از خانواده های دردمند قربانیان ماهها و بلکه سالها در کنار حصارهای اشرف به امید دیدار با عزیزانشان به تحصن پرداختند اما حتی موفق به دیداری کوتاه هم نگردیدند)، نگاهی اجمالی به آثار و طبعات آنچه گذشت می اندازیم:
واکنش ها در برابر این سؤال که “چه کسی دست به این اقدام جنایتکارانه زد” بسیار متفاوت بود. در این رابطه طیفی از قضاوت ها را شاهد بودیم که به طور خلاصه عبارت بودند از:
•رژیم ایران با همدستی دولت عراق یا بدون اطلاع دولت عراق دست به این کار زد.
•دولت عراق به تحریک رژیم ایران یا به ابتکار خود به این کار اقدام نمود.
•گروه های عراقی مخالف فرقه رجوی با تحریک رژیم ایران یا دولت عراق یا هردو یا بدون دخالت آنها و مستقلا این کار را کردند.
•فرقه رجوی خود این ماجرا را صحنه سازی کرد و خلق نمود.
چنانچه هر یک از چهار حالت فوق که هر کدام حالات مختلفی دارند را در نظر بگیریم بهرحال یک مسئله کاملا روشن و مشهود است و آن اینکه از قبل مشخص بود که اشرف جای امنی برای اعضای فرقه رجوی نیست و جان آنان در آنجا در خطر است و رجوی اگر میخواست میتوانست این افراد را به محل امن تری منتقل نماید اما نخواست و نکرد چرا که دقیقا همان را میخواست که شد. آخر رجوی بارها در برابر پیروان خود تأکید کرده بود که اجازه نخواهد داد کسی سر سالم از عراق بیرون ببرد.
آنچه فرضیه دولت عراق که “این یک درگیری داخلی بوده و از خارج از پادگان کسی دخالتی نداشته است” را تقویت میکند این واقعیت است که برنده اصلی این ماجرا تنها شخص رجوی بوده که به اعتراف خودش همیشه بن بست ها را با خون باز میکند. او بعد از ماجرای ۱۹ فروردین در اشرف در گفتگو در برابر اعضای فرقه اش اشاره کرده بود که اگر به جای ۳۰ نفر ۳۰۰ نفر کشته میشدند قطعا آینده اشرف بهتر تضمین میگردید. مروری بر تبلیغات این روزهای سایت های وابسته به فرقه رجوی به خوبی نشان میدهد که گوئی خون تازه در رگهای فرقه جریان پیدا کرده و تنور تبلیغات کاملا گرم شده است.
دستگاه فرقه ای رجوی بدون شک نیاز مبرم به خون دارد تا مظلوم نمائی کند و خود را به این صورت تثبیت نماید و البته این بار بر خلاف دفعات قبل از جان افراد مسئول تر و قدیمی تر هم مایه گذاشته است تا تأثیرات بیشتری خصوصا بر روی هواداران و اعضای خود سازمان داشته باشد. جالب است که دستگاه تبلیغاتی رجوی بعد از این ماجرا همچنان بر بازگرداندن نفرات لیبرتی به اشرف اصرار می ورزد و گویا میخواهد بقیه را هم به هر صورت ممکن جلوی گلوله بدهد.
تمامی طرف هائی که وابسته به فرقه رجوی نبوده اند مسئولیت اول کشتار این افراد بی دفاع را متوجه شخص رجوی دانسته اند. بهرحال مسعود رجوی یا مستقیما و یا به صورت غیر مستقیم مسئول این ماجرا بوده است و جالب است که شورای ملی مقاومت و سازمان مجاهدین خلق از همان ساعات اولیه حادثه با آمادگی کامل شروع به بهره برداری تبلیغاتی از آن نموده و به انتشار عکس و فیلم و خبر مبادرت ورزیدند.
اما آنچه خانواده ها را از برخورد مسئولین و مقامات ملل متحد و یونامی در عراق متعجب میکند اینست که چگونه بعد از بیش از ۱۰ سال از سقوط صدام حسین در عراق همچنان مقدرات پیروان فرقه مجاهدین خلق در دست مسعود رجوی است و اوست که تصمیم میگیرد که آنها چه بکنند و چگونه زندگی نمایند و کجا اقامت داشته باشند و البته رجوی آزاد است تا به راحتی از جان پیروان خود برای مقاصد کودکانه اش خرج کند و صدای کسی هم در نمی آید. آیا کشتار اخیر در اشرف چنانچه مسئولین بین المللی قاطعیت بیشتری نشان میدادند و واقعا به دنبال حفظ جان این افراد بودند و جلوی زیاده خواهی های رجوی می ایستادند قابل پیش بینی و پیش گیری نبود. سؤال اینست که چگونه دولت عراق نمیتواند حق حاکمیت ملت خود را اعمال کند و نمی تواند احکام صادره از جانب دستگاه قضائی کشور خود را در داخل مملکتش به اجرا در آورد؟
موضوع اشرف و سازمان مجاهدین خلق در عراق موضوع منافع کسانی است که به تنها چیزی که فکر نمیکنند جان اعضای فرقه رجوی و آلام خانواده های رنج دیده آنان است و البته رجوی هم به تنها چیزی که فکر نمیکند همین است. گویا این گروگان ها باید یک به یک قربانی جاه طلبی های رجوی و سیاست های استعماری شوند و خم به ابروی کسی هم نیاید. آیا سرنوشت پیروان امثال دیوید کوروش و جیم جونز در انتظار پیروان رجوی نیست؟ آیا کسی صدای زنگ خطر را نمی شوند؟
بنیاد خانواده سحر معتقد است که بی عملی و سستی مقامات ملل متحد و آوانس های بی حسابی که مدام به مسعود رجوی به دلایل سیاست های بین المللی و فشار آمریکا داده شده عامل اصلی این کشتار است و اگر وضع به همین منوال ادامه یابد باز هم شاهد جنایات بیشتری خواهیم بود.