در طی تماس ها و مراجعات مکرر از طرف خانواده های استان البرز جهت دیدار با آقای علی اردلانی به عنوان جدیدترین عضو جداشده از سازمان مجاهدین، دفتر انجمن استان هماهنگی های لازم را بعمل آورده و از ایشان جهت دیدار با تعدادی از خانواده ها دعوت نمود و آقای اردلانی برای اینکه بتواند افرادی را شناسایی و خبری از آنها به خانواده ها بدهد وبتواند آنها را خشنود نماید از این دعوت استقبال کردند.
این نشست صبح روز چهارشنبه 15 بهمن 1393 در دفتر انجمن استان، شهر کرج انجام شد و خانواده ها با ذوق و شوقی باور نکردنی منتظر وی بودند که بعد از دیدار، دو تصمیم مهم و سرنوشت ساز را به وی تبریک گفتند یکی رهایی اش از اسارتگاه رجوی و دیگری ازدواج وی.
بعد از تبریک و تهنیت ها و صرف شیرینی، مسئول انجمن از آقای اردلانی درخواست کرد که ابتدا اشاره ای به زندگینامه اش،زمان اعزام به خدمت نظام وظیفه و اتفاقات بعد از آن که منجر به سالهای طولانی دور از وطن و خانواده شد و همچنین چگونگی و زمان بازگشتش به وطن را بازگو نماید.
-علی اردلانی با تشکر فراوان از تک تک خانواده ها و خوشحالی از این دیدار اظهار داشت که: متولد 1346 هستم و بعد از سپری شدن دوران نوجوانی و تحصیل در دبیرستان شهید رجایی کرج در سنین19 سالگی یعنی اواسط سال 1365به جبهه های جنگ اعزام شدم و در روزهای اتمام خدمتم در یک عملیات به اسارت نیروهای بعثی صدام درآمدم و بعد از چند ماه تحمل در زندانهای عراق متوجه شدم صلیب سرخ جهت ثبت اسامی اسرای جنگی به اردوگاه ها می آید اما مقامات عراقی تعداد زیادی از جمله من را پنهان می کردند و صلیب هیچ دسترسی و ردی از ما نداشت و به راحتی می توانستند ما را از بین ببرند، بعد از رفتن صلیب سرخ مقامات سازمان مجاهدین که تا اون روزها تا به حال اسمی از آنها نشنیده بودم به اردوگاه ها می آمدند و با لباس شخصی و زبان فارسی با ما صحبت میکردند که میگفتند تا زمان تبادل اسرا به ما ملحق شوید واگر تمایل داشتید به ایران بازگردید من و تعدادی با دیدن قانون شکنی ها و آزار و اذیت عراقی ها به سازمان جذب شدیم و در چند ماه ورود همه چیز خوب بود وبا کارهای سخت روزانه و تشکیل کلاس های آموزشی ما نیروها را سرگرم مینمودند و تمام ذهن نیروها را درگیر میکردند اما بعد از مدتی شاهد شکنجه و برخورد نامناسب فرمانده های سازمان 
با افرادی که درخواست انصراف و خروج میدادند بودم و به عمق فاجعه پی بردم و از همان سالها به فکر چاره ای بودم که متاسفانه با ترفندها و برخوردهای دوگانه و تهدید و سرکوب در نشست ها و وعده وعیدهای آنچنانی مواجه شدم ودر نهایت ما را از برخود نامناسب دولت ایران با افرادی که به سازمان به عنوان اسیر جنگی پیوسته اند میترساندند و ما هم هیچگونه دسترسی به اخبار بیرون نداشتیم و فقط وفقط اخبار به صورت بولتن که دست نوشته های سازمان بود را اگروقت داشتیم مطالعه میکردیم چون بخاطر کارهای سخت و سختگی فقط وقت خواب داشتیم و سرانجام بعد از اتفاقات اخیر و دیدار خانواده ام در قرارگاه اشرف که توسط انجمن نجات عملی شده بود و انتقال به لیبرتی با مشاهده شرایط مطلوب تصمیم به جدایی گرفتم و خودم را به مقامات سازمان ملل که آنجا اقامت داشتم معرفی کردم و در تابستان 1393 از لیبرتی آزاد و به درخواست خودم، مقامات سازمان ملل هماهنگی های لازم را بعمل آورده و به سفارت ایران در عراق منتقل شدم و با کمک سفارت به کشور ترکیه عزیمت نمودم و چون اخباری از درون ایران نداشتم و ترس داشتم که مبادا مشکلی برایم پیش آید ابتدا با خانواده ام تماس تلفنی برقرار نمودم و بعد از اطمینان خاطر به وطن آمدم و موفق شدم بعد از مدتی ازدواج کنم و در حال حاضرمشغول زندگی عادی و کسب و کار می باشم.
سپس خانواده ها با خوشحالی و عجله،ابتدا عکس های فرزندانشان که اسیر فرقه هستند را به آقای اردلانی نشان دادند، وی بدلیل 27 سال سابقه در سازمان مخوف رجوی توانست تعداد کثیری از آنها را شناسایی و آخرین وضعیت جسمی و روحی افراد و برخورد فرماندهان سازمان را برای حضار توضیح داد و با اتمام پرسش های خانواده ها و پاسخ های علی اردلانی، وی خطاب به همه چنین گفت:
اقدامات جنایت کارانه رجوی با من و نیروها را هرگز نمیتوان، در چند ساعت و چند جلسه توضیح داد بلکه فراتر از نوشتار چند کتاب است و هم چنین عنوان کرد که فعالیت های مستمر خانواده ام با انجمن نجات، موجب تصمیم جدی من برای رهایی ام شد.
ازدواج علی اردلانی و زندگی آزاد وی در وطن و زادگاهش خود دلیل محکمی بر یاوه گویی ها و دروغپردازی های سازمان میباشد که باعث رسوایی آنهاست و بزودی این رها شده قصد دارد با شاهد بودن بسیاری از وقایع تلخ که درون مناسبات فرقه ای رخ داده، افشاگری نماید.
مسئول انجمن استان با عرض تبریک مجدد و قدردانی از آقای اردلانی، برای همۀ افراد اسیر چنگال فرقۀ رجوی آرزوی آزادی و برای میهمانان آرزوی موفقیت نمود.
بیژن