در آستانه نوروز و فرا رسیدن بهار خبر قدم رهایی تعدادی از دوستانمان از آلبانی و رسیدن به خاک آمریکا بسیار شادی بخش و امیدوار کننده بود، از جانب خودم و کانون ایران قلم به این عزیزان تبریک می گویم و امیدوارم که به زودی راه نجات سایر دوستان اسیرمان نیز هموار شود.
فرقه جنایتکار رجوی سالهاست گروهی از ساده دل ومهربانترین فرزندان این مرز وبوم را به اسارت کشیده ووجود آنها را از سرسفره هفت سین خانواده ها به سرقت برده است.
مهم ترین رسم نوروز باستانی دیدار خانواده هاست،مردم ایران درراستای انجام رسوم کهن وخجسته نوروز به دیدارهم می روند ودیدار تازه می کنند.نوروز درواقع نقطه اتصال پیوند یک قوم تاریخی است که به بهانه چنین جشن فرخنده ای درهنگامه آن سعی می کنند کدورت ها، دلگیری ها و سوتفاهم ها وهرآنچه بهانه کم رنگ شدن رابطه ها درطول سال گردیده را به کنارنهاده و با دید وبازدیدها آنها را به دست فراموشی بسپارند.
به هرروی فرصت نوکردن دیدارها یکی از پایه های نوروز است، نگاه نو، اندیشه نو، فکر تازه، ایجاد تحول ودگرگونی رفتاری ـ کرداری و لختی تامل و ژرف اندیشی و گذشت ومداراگری و خلاصه به دست فراموشی سپردن هرآنچه رنگ تیرگی وکدری باخود دارد.
فرقه جنایتکار و ضدایرانی رجوی، سالهاست هزاران خانواده را از دیدار بستگان،عزیزان وخویشاوندان محروم نموده است ؛ قوانین ضدانسانی حاکم برمناسبات این فرقه حتی افراد اسیر را از دراختیار داشتن عکس افراد خانواده و بستگان منع نموده است تا بتواند هرآنچه این غفلت زدگان را به یاد فضای خارج از مناسبات تشکیلاتی می اندازد کاملا بدور نگاه دارد.
ولی آیا می توان این زیباترین حس یعنی عشق وعلاقه به خانواده را درانسانها کشت ونابود کرد؟
بی شک چنین نیست. چگونه می توان مهر فرزندی را ازدل مادر برای همیشه بیرون نمود؟ چگونه می توان علاقمندی پدر به فرزند را در ذهنیت انسانها محو وونابود نمود؟ چگونه می توان عشق بین یک زن ومرد را درپای تمایلات ضد انسانی یک شیاد جنایتکار مذهبی قربانی کرد؟
فرار صدها نفر از اسیران با روشن شدن روزنه ای بسوی رهایی از قفس این فرقه نشان داد که برای همیشه نمی توان با سیم خاردار و ارعاب وسرکوب انسانها را به بند ذهنی کشید و عشق وعلاقمندی به دوست و پدرومادر که از دوران های کودکی درضمیر انسانها پایدار و شکل گرفته است را بگونه ای تصنعی ازیادها شست.
ضمیر ودرون خوانی وخالی کردن ذهنیت از هرآنچه برون از مناسبات باشد شاید درکوتاه مدت اسارت قابلیت تثبیت دارد ولی این ثبات پایدار نیست و به بها وبهانه ای درهم می ریزد زیرا عشق را نمی توان درپستوی ذهنیت افراد برای همیشه خط زد و زدود.
درآستانه نوروز دل خود را پیش دل پدر ومادر هایی قرار دهیم که ده ها نوروز است جای خالی فرزندان خود را برسرسفره هفت سین خالی اما سبز می بینند، با این خانواده ها همداستان شویم تا هرچه سریعتر بتوانند فرزندان وعزیزان ودلبندان خود را درکنارخود ببینند. شرایط موجود چنین می نماید که بی شک دربهار پیش رو این اسیران هستی باخته بی تردید آزادی خودرا بدست آورده و به جمع خانواده های خود خواهند پیوست.
نوروز باستانی وبهار خجسته وسال نو را به امید آزادی همه اسیران دربند درگوشه وکنار دنیا بویژه اسیران دربند بنیادگرایان و وخشونت گرایان وسردمداران تروریسم آغاز نمائیم.
بهاران خجسته باد
مهدی سجودی