ما خانواده های اسیران دربند گروه موسوم به مجاهدین سالهاست که به واسطه اقدامات محدود کننده وضد انسانی سران فرقه رجوی ازملاقات آزادانه وهرگونه تماس با عزیزان دربند مان محروم مانده ایم مادربین سالهای 88 تا 91 با تلاش و پیگیرهای زیاد موفق شدیم تا جلوی کمپ سابق بدنام اشرف برای دیدار با عزیزان اسیرمان حضور پیدا کنیم ولی متاسفانه سران فرقه رجوی با تمام قدرت و توانشان هر بار با رفتار های وحشیانه خود ازجمله سنگ پراکنی ونثار بدترین وشنیع ترین توهین ها که فقط لایق مسعود ومریم رجوی می باشد تقاضای مارا بی پاسخ گذاشتند. بعد از توافق نامه بین دولت عراق و سران سازمان فرقه رجوی و انتقال اعضای اسیر به کمپ لیبرتی امیدوار شدیم که فرزندانمان به زودی از عراق خارج و به کشورهای ثالثی منتقل شوند تا حداقل بخشی از دغدغه های ما ازبابت امنیت جانی آنها مرتفع شود اما متاسفانه بعد از گذشت سه سال و اندی مسئولین سران فرقه براثر فشارهای ما خانوده ها و دولت عراق مجبور به فرستادن تعداد اندکی از نفرات اما سلیقه ای و گزینشی و همچنان درانتقال جمعی وسریعتر تمامی اسیران به خارج از عراق کارشکنی می کند که این مسئله نگرانی ما خانواده های اسیر را دوچندان کرده است. رجوی سعی نموده تا نفرات اصلی ومورد نظر خود را درلیست های انتقالی جا زده واز لیبرتی به آلبانی منتقل نماید درصورتیکه می تواند با همکاری با سازمان ملل ومسئولین عراقی زمینه خروج همه افراد ازکمپ لیبرتی را فراهم نماید.تمام تلاش خانواده ها آزادی فرزندانشان از چنگال خونبار مسعود رجوی می باشد تا آزادانه بتوانند برای زندگیشان تصمیم بگیرند شرایط خطرناک ونامناسب عراق طوری است که گروههای زیادی در حال عملیات نظامی هستند هرگروهی با عقیده وخواسته خود علیه دیگری وارد عمل میشود.
ما خانواده های استان قزوین ضمن محکوم کردن حمله های وحشیانه گذشته واخیر که توسط جیش المختار صورت گرفته وتعداد زیادی از فرزندانمان کشته وزخمی شده با توجه به هشدار سریع جیش المختارواحتمال تکرار آن در آینده نزدیک هم زیاد می باشد از مجامع حقوقی وبین المللی می‌خواهیم هر چه سریعتر فرزندان مان را از کشور عراق خارج و به کشور ثالث منتقل نمایند.
رونوشت به:
-دولت محترم عراق
– وزارت خارجه امریکا
–کمیساریای عالی پناهندگی سازمان ملل
محل امضا ء تعدادی ازخانواده های استان
سلام.یک سال بعد خروج افرادازعراق و انتقال آنها به لیبرتی سازمان بر خلاف همه تعهدات بین المللی که در خصوص افراد جدا شده از تشکیلات داشته الان پول ماهیانه ای را که 500$بوده را هم به آنها نمیدهد.من به شدت نگران وضعیت خواهرم هستم.سازمان اگر نمیخواست این پول را پرداخت کند چرا از ابتدا قبول کرد.من خودم شاهد هستم و از اول در جریان کل قضایابودم که خود سازمان خواهرم را ترقیب کرد که از کمیساریا پول نگیرد و آنها پولش را میدهند.الان ما باید چه بکنیم.نه آنقدر توان مالی داریم که کمکش کنیم که دیگر اصلاًنیازی به آنها داشته باشد نه دستمان به جایی دیگربنداست.آخه سازمانی که درتعهداتش به چندنفر برای دادن 500$ماهیانه پایبندنیست چگونه قابل اعتمادبرای فردایی روشن در کشور خواهد بود.الان به ساکنین آپارتمانها در آلبانی گفته اند