اعمال ننگین مسعود رجوی هرگز ازخاطرم نمیرود!
مصاحبه با وزارت خارجه آمریکا:
شدت سرکوب با نزدیکی مصاحبه تک تک نفرات با کارکنان وزارت امور خارجه آمریکا که در 500 متری ضلع شمالی سیاج قرارگاه اشرف مستقر شده بودند، کمتر شد و اوج تکه پرانی ها علیه سازمان رواج پیدا کرده بود.
سازمان این مصاحبه با آمریکاییها را پایداری پرشکوه نامگذاری کرده بود. 30 ژوئن نزدیک بود و سازمان به همگان می گفت بعد از مصاحبه پیش خود ما برگردید و در آن تاریخ ما تعیین تکلیف خواهیم شد و تأکید داشت به آنها بگوییم ما نمی خواهیم از عراق بیرون برویم.
ما شهروند عراقی محسوب می شویم و سالهاست در عراق اقامت داریم و مقر ما هم اینجاست. اگر مصاحبه کنندگان گفتند مجاهدین از عراق رفتنی هستند، شما یک کشور ثالث را انتخاب کنید. و یکی از کشورهای اروپایی و آمریکارا برگزینید و در خصوص علل این انتخاب بگویید چون امنیت ما را تضمین می کنند.
همگان بر این فکر بودند که در صورت انتقال به یک کشور ثالث از دست تشکیلات و سازمان راحت می شوند.
افراد مستقر در اشرف سه تابلو را در ذهن خود تصور می نمودند:
الف – احتمال انتقال به یک کشور ثالث مانند کشورهای آفریقایی
ب – احتمال انتقال افراد مطابق خواسته خودشان
ج – احتمال اعطای شهروندی عراق
تا اینکه 30 ژوئن رسید و سازمان رسماً به نفرات قرارگاه اشرف اعلام کرد ما بعنوان شهروند حفاظت شده شناخته شدیم و قرار است در قرارگاه بمانیم.
مطابق کنوانسیون 4 ژنو و توافقنامه بین آمریکا و سازمان و التزام کتبی سازمان مبنی بر محکومیت خشونت به هر شکل، عرصه را برسازمان تنگ کرد.
بگذریم ازاینکه لااقل درحرف بعنوان یک مروج وفادار خشونت باقی ماند وطرف قرار داد این موضوع را نادیده گرفت!
به لحاظ ایدئولوژیکی خروج سازمان از عراق برای سازمان بمنزله یک شکست تمام عیار بود. چرا که انقلاب درون سازمانی مریم در عراق وآنهم چتر حفاظتی مهمی که صدام بر سر رجوی بازکرده بود، مفهوم داشت و سازمان نمی توانست این را در خارج برای نیروها دیکته و تحمیل نماید.
خروج قطعی اعضاء بعد از انتقال احتمالی به کشوری در خارج می توانست روحیه اندک هواداران را هم تضعیف نماید.
خیلی ها در قرارگاه اشرف منتظر مصاحبه با کادر ملاقات کننده از صلیب سرخ بودند. اما…
این انتظارات همانگونه که رسم زمانه ی بیرحم است، برآورده نشد!
بده وبستان های پشت پرده مانع اجرای آن بندهای کنوانسیون 4ژنو (حضور ضلیب سرخ) شد که میتوانست کمکی به اعضای دربند شده وبجای آن ترتیبات کار طوری داده شد که برای مدتی هم که شده، کمکی به برقراری سیستم برده داری رجوی گردد وحکایت همچنان باقیست…
پایان