بعد از یکی از سخنرانی های مریم رجوی در فرانسه که سازمان توانسته بود با صرف هزینه های میلیون دلاری و فراهم کردن سرویسی رفت و برگشت و ناهار و شام و پول تو جیبی و… نزدیک به دو سه هزار نفر را که از کشورهای مختلف خصوصا از اروپای شرقی و غیر ایرانی بودند را جمع کند٬ مسعود رجوی در یکی از نشستها میگفت: که این دو سه هزار نفر در خارج از کشور٬ به مثابه بیست ٬ سی میلیون هوادار در داخل کشور است که اگر امکان اینرا داشتیم که این مراسم را در داخل کشور برگزار میکردیم قطعا این تعداد برای سخنرانی مریم ٬جمع میشدند و در رویا پردازی خودش میگفت که بایستی این گونه مراسمها را فردای سرنگونی ٬ در استادیوم آزادی برگزار کنیم تا گنجایش پذیرش اینهمه نفرات را داشته باشد! اکنون بعد از گذشت نزدیک به بیست سال از آن روزی که مسعود رجوی آن حرفها و تحلیل های بی پایه و اساس را میزد٬گذشته است و شاهد هستیم که وقتی خبر مرگ او توسط یکی از مسئولین بازنشسته سعودی و بطور غیر برنامه ریزی شده اعلام میشود٬نه تنها کسی در داخل و خارج از کشور اهمیتی بآن نشان نمیدهد٬بلکه کسانی که آشنایی قبلی هم با نام مجاهدین دارند و در جریان خیانتهای آنها به کشور هستند خوشحال میشوند. از سوی دیگر وقتی خبر درگذشت یکی از مسئولین نظام مانند آقای هاشمی رفسنجانی گفته میشود٬اینچنین جمعیتی برای مراسم بدرقه و خاکسپاری ایشان بسیج میشوند و با چنین استقبالی روبه رو میشود! بدور از هرگونه تعصب یا جانبداری از کسی یا گروهی ودسته ای این سوال در ذهن بوجود میآید که براستی چرا؟ چرا برای کسی چون مسعود رجوی که روزگاری بخشی نسبتا زیادی از خصوصا جوانان و دانشجویان٬ هوادار سازمانی که او خود را رهبرش معرفی کرده بود٬ وقتی خبر مرگش شنیده میشود نه تنها کسی ناراحت نمیشود بلکه کاملا بی توجه و بی اهمیت است و آنان هم که زمانی هوادار سازمان او بودند بدلیل خیانتهای بسیار او به مردم ایران خوشحال هم میشوند واز طرفی برای مراسم آقای رفسنجانی چنین جمعیتی بسیج میشود! اکنون بنده در این مقاله بدنبال قهرمان ساختن یا نساختن نیستیم چراکه مردم ایران بهتر از هر کسی قهرمانان کشور خودشان را میشناسند و قدر میدانند٬اما شاید جواب این چرایی در این باشد که هر کس از مردم جدا شد فراموش شد وهرکس که در همه شرایط کنار مردم ماند٬هرگز از خاطره ها محو نمیشود و مردم هم بهترین قدرشناسان هستند! در دنیای ما همه چیز نسبی است! قدر مسلم هیچ چیز جز خدا قدرت و خوبی مطلق نیست! انسانها هم با تمام کمی و کاستی شان٬ باید دید که بطور نسبی در کنار مردم و با مردم بودند و یا مانند پاندول ساعت٬ در هر ثانیه به جهتی میرفتند! و مردم ایران بهترین قاضی هستند! و شاید باین حمایت و شوری که در بین مردم ایران علیرغم تمام کم و کاستی ها وجود دارد٬سرنگونی خیلی بدور از دست باشد!
الف – عباسی