خانم حبیبی یکی از فعالین انجمن نجات استان مرکزی است. ملاقاتی با ایشان داشتیم و به درد دل خانم حبیبی گوش دادیم.
خانم حبیبی گفت: چندین بار به عراق سفر کردم، چه در گرما و چه در سرما، آرزو داشتم دخترم را بعد از چندین سال ببینم. رجوی و سرانش به دخترم اجازه ندادند با من ملاقات کند. می بینید ظلم رجوی و دار و دسته اش تا کجاست! چندین نامه برای سازمانهای حقوق بشری ارسال کردم هیچ جوابی به من ندادند. آنها فقط اسما سازمان حقوق بشرند به عملکرد آنها نگاه کنیم آنها هم مثل فرقه رجوی ضد بشرند و تا به حال هیچ کاری برای ما انجام ندادند. هر چه نامه برای آنها نوشتم پشت گوش انداختند. در رابطه با آزادی دخترم از چنگال فرقه رجوی چه کسی می خواهد به داد من برسد! خدا می داند. ای کاش همان زمانی که به عراق و در کنار پادگان اشرف حنجره خودمان را پاره می کردیم سازمان حقوق بشر می آمد ما را می دید، شاید دلش به حال ما می سوخت. ولی کدام حقوق بشر! من مثل سابق نیستم، مریض هستم. نبود دخترم در کنارم مرا از پا انداخته، خدا لعنت کند رجوی و زنش را. هر چه می کشیم از دست این هاست. امیدوارم هر چه زودتر دخترم به آغوشم برگردد.