خاطرات علی هاجری ـ قسمت اول

در مهرماه سال ۱۳۵۹ نزدیک به ساعت ۱۰ صبح غرش توپها بصدا درآمد و تمام شهر در زیر دود پالایشگاه آبادان محو شد جنگنده بمب افکنها لحظه ای مجال نمیدادند مردم شروع به ترک شهر کردند من و دیگر جوانان رفتیم و برای دفاع از وطن سلاح بدست گرفتیم و در کنار اروند رود موضع اتخاذ کردیم ۰ فکر میکردیم مثل سال ۱۳۴۷ جنگ سریع تمام میشود ولی اینطور نشد و حمله زمینی نیروهای عراقی شروع شد و آبادان به محاصره درآمد ۰
در این بین نیروهایی از فرقه مجاهدین در جبهه بود ولی یکروز دیدم که همه را دستگیر کرده اند و دارند میبرند گویا وارد خیانت به میهن شده اند ولی این برایم قابل فهم و هضم کردن نبود تا سال ۱۳۶۵ که در عراق مستقر شدند و دیدم همه آن حرفها درست از آب در آمد ۰
تا سال ۱۳۶۲ آبادان بودم و بعد از شهید شدن دوست دوران کودکی در شهریور همان سال آبادان را برای همیشه ترک کردم و به شهر دیگری رفتم تا دی ماه ۱۳۶۳ بکار مشغول بودم و پس از آن به خدمت سربازی رفتم و تا اواخر سال ۶۴ در پادگانهای مختلفی خدمت کردم و سپس به جبهه جنگ منتقل شدم و به جبهه شمال غرب رفتم نزدیک به دوماه نگذشته بود که یک نفر خیانت کرد و تمام اطلاعات جبهه ما را به عراقیها داد و در تاریخ ۱۳۶۵/۲/۳ عملیات گسترده علیه ما صورت گرفت و من در همان روز اسیر نیروهای عراقی شدم و زندگی من یکبار دیگر به شکل دیگری رقم خورد۰
در روزهای اول اسارت هر روز انگار که یکسال بر من می گذشت ولی به مرور به آن عادت کردم تا اینکه سر کله مجاهدین در عراق پیدا شد ۰ دلمان خوش بود که هر هفته ای یک فیلم ایرانی از بخش فارسی تلویزیون عراق میبینیم ولی انگار قرار بود که این هم از ما گرفته شود۰ بله همان زمانبندی را اختصاص دادند به تبلیغات مجاهدین و ازآن پس از فیلم خبری نشد و همه ناسزا میگفتند.
سه سال و دو ماه انتظار کشیدم که روزی به وطن برگردم ولی یک تصمیم گیری غلط تمام معادلات را بهم زد و باز سرنوشت من تغییر کرد این بار رفتن به قهقرا بود فکر نکردن به مسائل سیاسی همین موارد را در بر دارد آتش بس شده بود راه ماشین جنگی بسته شده بود و همه چیز 180 درجه چرخیده بود تازه حتی اگر آتش بس هم نشده بود باز فرقی نمی کرد چون در عملیات موسوم به فروغ جاویدان این فرقه کاری از پیش نبرده بود ولی افسوس به راه برگشت ناپذیری پا گذاشته بودم همه توصیه های دوستانم را نادیده گرفتم و رفتم به اصطلاح ارتش آزادیبخش. بعد از چند روز اقامت در اشرف از دوستی سئوال کردم اینکه گروهان ماست پس لشکر کجاست با تمسخر گفت بابا به همین دویست نفر میگویند لشکر باور نکردم ولی در کمال تعجب دیدم درسته.
واقعا خنده دار بود که صد یا دویست نفر معادل یک لشکر زرهی یا پیاده باشد یادم میاد که مسعود رجوی ساعتها بحث میکرد که حرفش درسته و میخواست هه را قانع کند مثل همیشه تعدادی بودند که حاضر در پشت میکروفون بودند و در تائید بحث صحبت می کردند ولی این چیزی بود که با واقعیت فرسنگها فاصله داشت ۰
سال۷۰ باز یک چیز دیگری را علم کردند.انقلاب،هیچ کس دلش نمیخواست که وارد این موضوع شود نه افرادی که متاهل بودند و نه آنانی که مجرد بودند. عجب روزهای سخت و طاقت فرسایی بود حال آدم از بحث هایی که میشد بهم میخورد بند پشت بند.بعد هم باید اثبات کنی که واقعی است در صورتیکه هیچ مسئله ای که حل نمیکرد،مستمر ذهن من و دیگران را مشغول میکرد خیلیها در همان ابتدا رفتند ای کاش من هم میرفتم عمرم را بیهوده صرف اینکار نمیکردم عمر که رفت و ما بدهکار دیگران شدیم این هم چیز جدیدی است.
رسیدیم به سال ۷۲،جنگ و خونریزی شروع شد، سال ۱۳۷۲ منجی صلح و کسی که ادعا میکرد طرح صلح داده عملیاتهای مرزی را شروع کرد و تعدادی را به کشتن داد سود که نداشت دود اینکار به چشمان بیچاره ها رفت و تعدادی جان خودشان را از دست دادند رجوی این ناجی صلح دنبال جرقه و جنگ بود این داستانهای تکراری مستمر ادامه داشت و هر بار با تعدادی کشته.
رجوی میگفت من به سید الرئیس گفتم طریق الوحید هو ایران ولمجاهدین یعنی که برو پای جنگ،هشت سال کم بود خون و خونریزی کم بود دنبال جرقه و جنگ بود فکر میکرد که با جنگ به اهدافش میرسد. رفتیم تا سال ۱۳۸۰ سال کینه کشی رجوی از نیروهای خود، نشستهای طعمه، وای که چه روزها و ماههای سیاهی بود میخواست همه را له کند که کسی نطق نکشد و به همین دلیل عده ای را سوژه این عمل خود کرد.
ادامه دارد