سرکارخانم فاطمه میرزایی دبیر ادبیات و فرهنگی بازنشسته واز پیشکسوتان و داوران بین المللی تنیس روی میزد ر دیدار دوستانه وصمیمی با مدیرانجمن گفتند:” قبل ازهمه ممنون ومتشکرم ازابرازهمدردی وپیام تسلیت تون درخصوص درگذشت مادرمهربانم واینکه خود را درغم ما شریک دانستین. مادر مرحومم هرچند قبل ازبدرود حیات توانست بطورتصویری بارها با فرزندش ارتباط برقرارکند ولیکن سالیان بیخبری ودوری ازدلبندش ؛ طبعا عواقب صعب وسختی را برایش بدنبال داشت واین اواخرکه می دانست رفتنی است خیلی آرزوداشت جگرگوشه اش را ازنزدیک درآغوش بفشارد ولی به هرحال امری شدنی ومحتمل نبود وهنوزاسماعیل جداشده، بلاتکلیف درآلبانی بسرمیبرد.”
آقای پوراحمد ضمن عرض تسلیت مجدد به ایشان، ازخداوند متعال برایشان صبروشکیبایی وبرای مادر بدرودیافته اجر عظیم مسئلت نمودند ودرخصوص آخرین وضعیت فرقه واعضای اغفال شده اش خاصه اعضای جداشده درآلبانی گفتند:” متاسفانه درپی کارشکنی فرقه رجوی و استمالت دولت آلبانی ازآنان، دفترکمیساریا که مسول اول وآخرپیگیری امورات جداشده های مقیم آلبانی است، درکشورآلبانی بسته شد وعملا فشارمضاعفی را به جداشده های آلبانی به ارمغان خواهد آورد که ازخواسته های ظالمانه فرقه رجوی بود که برآورده شد.”
خانم میرزایی با تایید اظهارات روشنگر مدیر انجمن افزودند:” ازقضا برادرم اسماعیل که لاینقطع با من وسایراعضای خانواده ام مرتبط هست از وضعیت بلاتکیلف خود درآلبانی و ناکارآمد بودن کمیساریا بسیار گلایه داشتند و گفتند که تاکنون چند بار عمل جراحی مچ پایم تکرارشده ومتاسفانه هنوزکه هنوزاست با عفونت شدید همراه است ودارد اذیتم میکند.”
آقای پوراحمد که ازنزدیک اسماعیل را بخوبی میشناخت درخصوص برخورد اسماعیل با مین وقطع شدن مچ پایش با تاسف به خواهر رنجدیده از ظلم و جور رجوی گفتند:” بخوبی بخاطردارم ایامی که اسماعیل بشدت ازضایعه رفتن روی مین وقطع مچ پایش ناراحت بود ودرد می کشید ولیکن ازمرکزپزشکی مجاهدین به اندازه کافی مورد توجه قرارنمی گرفت وچنانچه اسماعیل جهت مداوا به بیمارستان بغداد انتقال می یافت به قطع ویقین با رسیدگی مکفی مداوا میشد و الان مجبور نمی شد مابعد سپری شدن چند سال ازآن حادثه، به عمل جراحی متوسل شود که عفونت آن تمام شدنی نیست.”
تنظیم گزارش: دقتکار