الو ايران؟ اينجا آمريکاست! (وقتی یک خط تلفن ساده باعث غش کردن رجوی و باند تبهکارش می گردد)

تلاش ضدجنگ «رعنا» برای ارتباط ميان آمريکا و ايران
بر گرفته از سایت زیگزاگ، سیزدهم دسامبر 2007
هرگاه صدای طبل جنگ بلند شود، اعتراض گروه‌های ضدجنگ بسياری را در سراسر جهان در پی خواهد داشت. در اين ميان ابتکارهايی هم برای جلب توجه بيشتر مردم به چشم می‌آید.
«رعنا» یک دانشجوی ايرانی مقيم آمريکا است که به همراه يکی از دوستانش به نام «نيک» ابتکار تازه‌ای را برای جلوگيری از جنگ میان ايران و آمريکا آغاز کرده‌اند: يک خط مستقیم تلفن از آمريکا به ايران.
هدف آنها برقراری ارتباط ميان مردم ایران و آمریکاست تا به کمک آنها روند پيشرفت به سوی جنگ را متوقف کند. اين دو دوست معتقدند برقراری ارتباط ميان مردم، می‌تواند اين خواسته مشترک، يعنی حل بحران از راه مذاکره را به گوش همه برساند و نشان دهد که گفت‌وگو ميان ملت ايران و آمريکا امکان‌پذير است.
به همين دليل، آنها در سيزدهم نوامبر يک تلفن قرمز رنگ شبيه به تلفن‌هايی که برای ارتباط مستقيم و ضروری در دوران جنگ سرد به کار می‌رفت در پارک «بوستون کمون» ماساچوست قرار دادند. زير اين دستگاه تلفن نوشته شده بود: «خط مستقيم به ايران» تا رهگذران بتوانند بی‌واسطه با يک شهروند مقيم ايران مکالمه‌ای بدون سانسور داشته باشند و نظرشان را بپرسند.
رعنا پيش از اين کار با ايرانی‌ها از طريق اينترنت ارتباط برقرار کرده و با هماهنگی قبلی شماره تلفن علاقمندان به اين پروژه را گرفته بود و خودش نقش مترجم را در اين ميان ايفا می‌کرد. در مواردی هم که ايرانيان به زبان انگليسی آشنا بودند، مکالمه بدون دخالت رعنا انجام می‌شد. پرسش‌ها بسيار ساده بودند. اغلب آمريکايی‌ها می‌خواستند از زندگی روزمره ايرانيان بدانند. يا اين‌که بپرسند نظرشان درباره سران دولت‌ها و آمريکا و اسرائيل چيست.
در گام نخست نزديک به 20 نفر از رهگذران از اين چت تلفنی اینترنتی استقبال کردند و پاسخی جز علاقمندی به دوستی و رابطه مسالمت‌آميز نگرفتند. رعنا و نيک اين روش را يک ديپلماسی مردمی برای جلوگيری از جنگ می‌دانند.
پروژه تلفن قرمز تماس
طرح کلی شامل يک بانک تلفنی ساده، متشکل از چهار یا پنج دستگاه تلفن معمولی قرمز رنگ است. دستگاه‌های تلفن در يک مکان عمومی در واشنگتن نصب و همزمان چهار یا پنج ميهمانی غيررسمی در ايران برگزار می‌شود.
با هر کدام از تلفن‌های مستقر در واشنگتن، تماسی با تلفن همراه یکی از حاضران در این ميهمانی‌ها در ايران بر قرار خواهد شد. مدت زمان هر تماس تلفنی حدود یک یا دو ساعت است که طی آن اعضای داوطلب از رهگذران واشنگتنی برای مکالمه‌ای پنج دقيقه‌ای با ايرانيان حاضر در ميهمانی دعوت می‌کنند.
تلفن همراه در ميهمانی‌های مختلف از جمعی به جمع ديگر دست به دست می شود. هر تلفن در ایالات متحده برای استفاده مترجمان به دو خط متصل می‌شود.
در نهايت جنبش ضدجنگ با برقراری ارتباط ميان مردم ايران و آمريکا می‌خواهد روند پيشرفت به سوی جنگ را متوقف کند.
طرح‌های آنلاين بشردوستانه عموماً توسط سايت‌ها و وبلاگ‌های زيادی پشتيبانی می‌شوند. انجمن‌های مجازی ضدجنگ تلاش می‌کنند تا با نيرويی که رسانه اينترنت در اختیارشان قرار می‌دهند، مقابل خواسته‌های کسانی که «جنگ‌طلب» می‌خوانند، ايستادگی کنند.
طرح «تلفن قرمز» از جمله تلاش‌هايی است که توسط سايت انگليسی – فارسی Enough Fear پشتيبانی می‌شود.
اين سايت با شعار «ايرانی‌ها و آمريکايی‌ها به جنگ نه می‌گويند» در کنار طرح مذکور، از مخالفان جنگ در سراسر دنيا دعوت کرده تا عکس‌هايی را منتشر کنند: عکس‌هايی از مردم دو کشور ايران و آمريکا و ساير کشورها که دست خود را به نشان «توقف»، بالا گرفته‌اند.
تا کنون تعداد زيادی از مردم سراسر دنيا به ويژه ايران و آمريکا عکس‌های خود را در این سايت به نمايش گذاشته‌اند و خواستار حل مناقشات از طريق مذاکره و ديپلماسی هستند. آنها می‌گويند مبارزه ما توسط افرادی که مصمم به ايستادن و گفتن «نه» هستند، شروع می‌شود.
چه کسی پشت این پروژه‌ها است؟
آنها هنرمندان و عمل‌گرايانی هستند که هماهنگی‌ها، سايت‌ها و ابزار مورد نياز تبلیغات صلح دوستانه را فراهم می‌کنند. برای مثال اين گروه بيشترين اقدامات محلی را در انتخابات رياست جمهوری 2004 آمريکا صورت دادند. پروژه آنها در زمان انتخابات «پشتت را به بوش کن» نام داشت.
آنها توانستند گروهی از اهالی 47 ايالت آمريکا را برای مسافرت به واشنگتن و تجمع دسته‌جمعی در سخنرانی مراسم تحلیف بوش بسيج کنند. اين پروژه با دو نفر و يک سايت برای ایجاد هماهنگی سراسری و يک هيأت داوطلب 50 نفری تمام‌وقت به مدت دو ماه شروع شد و توانست اقداماتی همزمان در بروکسل، لندن و مکزيک نيز انجام دهد.