جاسوسی، طناب دار مجاهدین

جاسوسی، طناب دار مجاهدین
ایران‎ دیدبان
پس از قطعنامه اخیر شورای حکام آژانس بین‎المللی انرژی اتمی، بوی جنگ به مشام بقایای فرقه رجوی خورد و با امید به تغییر شرایط به‎نفع حمله نظامی به ایران، روح تازه‎ای در کالبد دستگاه رخوت گرفته و ورشکسته رجوی دمید.
حوادث بصره و موضع‎گیری‎های انگلستان علیه ایران نیز مزید بر علت شد تا مجاهدین احساس کنند که می‎توانند ازاین آب گل‎آلود ماهی بگیرند.
شتاب باند رجوی برای ارائه خدمات جاسوسی نیز نشأت گرفته از امیدواری به چنین فضایی بود.
اربابان جنگ‎طلب مجاهدین همواره در صددند تا در هر بزنگاهی، خدمات مجاهدین را معرفی و آنها را عناصری قابل بهره‎برداری و یک گروه نیرومند جا بزنند.
تاکتیک مانور بر روی قدرت جاسوسی و ارائه رایگان آن به دشمنان ایران، تنها در شرایطی می‎تواند کارساز باشد که توافقی همه‎جانبه در مورد جنگ علیه ایران وجود داشته باشد، اما در شرایط کنونی که دولت‎مردان کشورهای غربی و حتی امریکا، راه‎حل مسأله هسته‎ای ایران را از طریق گفت‎وگو جستجو می‎نمایند، تاکتیکی غیرمؤثر و ناکارآمد است که از قضا جنگ‎طلبان و گروه مزدور وابسته به آنها را بیشتر به حاشیه می‎راند.
گمان غالب جنگ‎طلبان این است که مجاهدین فقط در صورت بروز جنگ به‎درد آنها خواهند خورد و حامیان آنها ایمان دارند که تنها، نشان دادن لیاقت‎شان در زمینه تحقق خواست‎های جنگ‎طلبان است که می‎تواند آنها را از بحران کنونی خلاصی بخشد و بر همین اساس است که ناچار تمام تخم‎مرغ‎های خود را در سبد جنگ و جنگ‎طلبی و البته خدمات مربوط به آن نظیر جاسوسی قرار داده‎اند.
به هر حال دیری نپایید که امیدهای بقایای فرقه رجوی و حامیان آنها تبدیل به یأس گردید و تمام رشته‎های آنها پنبه گردید.
امریکا و فرانسه، بعد از گفت‎وگوهای کاندولیزا رایس وزیر امورخارجه امریکا با رییس‎جمهور و وزیر خارجه فرانسه، از ایران خواستند به گفت‎وگو با اروپایی‎ها بر سر پرونده اتمی‎اش بازگردد.
همچنین کاندولیزا رایس در حالی به گفت‎وگو با ولادیمیر پوتین می‎پردازد که روسیه ترجیح می‌دهد مسأله هسته‎ای ایران، در چارچوب مذاکره تهران با نمایندگان اتحادیه اروپا رفع شود.
ژاک شیراک رییس‎جمهور فرانسه نیز خواستار ادامه مذاکرات با ایران گردید.
در مقابل وزارت خارجه ایران با صدور اطلاعیه‎ای، آمادگی خود را برای از سرگیری مذاکرات با تروئیکای اتحادیه اروپایی بدون هرگونه پیش‎شرطی اعلام کرد. بدون شک این پاسخ ایران، دور تازه‎ای از گفت‎وگوها که برخی از جمله مجاهدین می‎پنداشتند در دولت جدید ایران، ادامه نخواهد یافت رقم می‎زند.
در چنین فضایی است که محدثین مسؤول دستگاه فریب‎کاری خارجی مجاهدین، نومیدانه پاسخ مثبت ایران را تاکتیکی برای خریدن زمان توصیف می‎کند و عاجزانه استدعا دارد: « جامعه جهانی میباید بدون اعتنا به این تشبثات, در ارجاع فوری پرونده اتمی رژیم به شورای امنیت و اعمال یك تحریم فراگیر نفتی و تكنولوژی علیه این رژیم, هیچ گونه تردیدی به خود راه ندهد. »
بدین‎ترتیب باید گفت، شرایطی را که مجاهدین گمان بردند می‎توانند با ارائه خدمات جاسوسی رایگان، به التهاب و بحران بیشتر بکشند و نظامیان خارجی مستقر در عراق را به سمت یک جنگ دیگر بکشانند، تبدیل به طناب دار این گروه گردید و تمامی معادلات ابلهانه آنها را بر هم ریخت.