آزادی و دمکراسی در جمهوری دمکراتیک اسلامی رجوی
هادی شمس حائری، شانزدهم نوامبر
رهبری فرقه مجاهدین مدعی است که برای ازادی مردم و بر ضد استبداد مذهبی در ایران مبارزه می کند.
اگر از مشی مبارزاتی مجاهدین که یکسره تروریسم محض است بگذریم، آزادی اما ردایست که مجاهدین، برای پوشاندن زشتی های خود به تن کرده اند.
هر کس که سیرتی زشت و صورتی کریه تر دارد طبیعتا آرایش خود را غلیظ تر می کند تا بوی تعفن درون و زشتی صورت را بپوشاند. اما آزادی را در جمهوری دمکراتیک اسلامی اقای رجوی تجربه نکرده بودیم که خوشبختانه تأخیر26 ساله در سقوط شتابان رژیم سراب آن را عیان ساخت.
یکی از دروغ های بزرگ مجاهدین که تا بحال آن بازار گرمی کرده اند آزادی است، لباسی که هرگز برازنده قامت مجاهد نیست. دستگاهی که سر تا پا استبداد و تحمل ناپذیری و ولایت تامه و برای پائینی ها سرسپردگی و اطاعت کورکورانه است هیچ سنخیتی با آزادی ندارد.
باید سالها طول می کشید تا مردم ماهیت فرقه ای را که زمانی سازمانی پر طمطراق و پر زرو زیور بود بشناسند و کاربرد خشونت و سرکوب اندیشه و ذات نا یافته از آزادی مجاهدین را به چشم سر به بینند.
آنچه که در روز های اخیر ضدیت دیر پای مجاهدین را با آزادی اندیشه و بیان و آزادی خبر نگاری به نمایش گذاشت موضوع کنفرانس خبری لندن در تاریخ چهارشنبه دهم نوامبر بود که ارتباط ميان مجاهدين خلق و صدام حسين، رهبر سابق عراق و نقش اين سازمان در جريان سرکوب قيام شيعيان و کردهای عراق در سال 1991 ميلادی را اشکار ساخت.
مجاهدین در این کنفرانس همه تلاش خود را بکار بردند تا جلو نشر حقایق را بگیرند و جهل و بی خبری را جایگزین روشنائی کنند، آنها در این روز همه ادعا های خود را در مورد آزادی به فراموشی سپردند و غیض خود را از بیان حقایق در انظار جهانیان به نمایش گذاشتند.
مجاهدین اعزامی از کشورهای هلند و فرانسه برگزارکنندگان جلسه را متهم کردند که مأموران اطلاعاتی حکومت جمهوری اسلامی ايرانند و علاوه بر اينکه مانع از پرسش و پاسخ ميان خبرنگاران و برگزارکنندگان جلسه شدند، به ارعاب و حمله به خبرنگاران نيز دست زدند.
اين افراد حتی به توهين و حملات لفظی به خبرنگاران پرداختند و آنان را مزدوران رژيم جمهوری اسلامی ايران خواندند و حتی خانمی که خبرنگار صدای آمريکا بود هنگام ترک هتلی که محل برگزاری جلسه بود با حمله فيزيکی هواداران مجاهدين خلق روبرو شد.
مجاهدین با رفتار سرکوبگرانه و خشن خود علیه مخالفین تشکیلاتی و سیاسی که طی مدت 24 سال که در اروپا از خود بروز داده اند ثابت کردند که هر گز بوئی از آزادی و تحمل مخالف نبرده اند و اگر روزی به قدرت برسند که مباد آنروز، هیچ جنبنده آزاد و آگاهی را در سرزمین ایران زنده نخواهند گذاشت.
برخورد فیزیکی با خبرنگار در خارج از حاکمیت، که مصداق اعدام در فردای حاکمیت است این امر را اثبات کرد.
متهم کردن خبرنگران و محققین اروپائی که مجاهدین را به نقد می کشند و یا مورد سوال قرارمی دهند.
آیا این همه سال که مجاهدین عرض خود بردند و زحمت خلق داشتند. هدفشان جایگزینی دیکتاتوری نوین جمهوری دمکراتیک اسلامی با جمهوری اسلامی است؟.