دار و دسته مجاهدین نسبت به هرموضوعی که بیشتر حرف می زنند، خودشان در محتوا و در بطن ایدئولوژی خودشان کمتر به آن اعتقاد دارند. مثلا چند روز پیش روز مادر بود. ضمن تبریک این روز به تمام مادران ایران زمین، بعنوان کسی که چند سالی را از نزدیک با این گروه زندگی کرده است به جرات شهادت میدهم که آنان ذره ای در محتوا و در عمق افکار وجهان بینی خود، نه برای مقام مادربطور خاص و نه بطور عام برای مقام زن بعنوان یک انسان ارزش قایل نیستند و هر آنچه هم که در تبلیغات خود بیان کنند، فقط و فقط جنبه تبلیغی و برای فریفتن افکار عمومی است!
در سازمان مجاهدین آنچه مهم است رسیدن رهبری فرقه به اهداف خودش است و در این بین هر بلایی سر مادران، پدران، کودکان و … بیاید هیچ مهم نیست! فراموش نخواهیم کرد که مسعود رجوی برای اینکه هرچه بیشتر تمامی نفرات اعم از زنان و مردان را بخود وابسته و مشروط کند، ماجرای مسخره طلاق اجباری را در سازمان به راه انداخت. او علنا در نشستهای جمعی میگفت که همه افراد بایستی فقط مرا دوست داشته باشند و تمام عشق، علاقه، فرزند، خانواده، سرمایه و دار و ندار خودشان را برای من و بنفع من فدا کنند!
شاید خواننده از خواندن این سطر از مقاله و این حد از خودخواهی و فردیت رجوی تعجب کند و حتی برایش کمی غیر قابل باور باشد، ولی این عین حقیقت گفته های مسعود رجوی است! مسعود و مریم رجوی طی سالهای 70-71 و در دوران جنگ اول آمریکا با عراق ، مادران سازمان را مجبور کردند که از بچه های حتی خردسال خودشان دل بکنند و برای اینکه تمام وقت در اختیار سازمان باشند، فرزندانشان را از عراق خارج کنند و بدون والدین به اروپا و دیگر کشورها بفرستند.
بهانه سازمان برای این کار این بود که بچه ها را به جای امن منتقل کنیم ولی واقعیت داستان این بود که رجوی تصور میکرد که ممکن است در این جنگ فرصتی برایش پیش بیاید تا دوباره به مرزهای ایران حمله کند و اگر بچه ها در عراق باشند، پدران و مادران این بچه ها تمام توان و انرژی خود را برای جنگیدن نخواهند گذاشت. بقول معروف این بچه نخ وصل و پل ارتباطی پدر و مادر خواهد شد و این وسط مسعود به خواسته اش نخواهد رسید!
سازمان بچه ها را به خارج فرستاد و بعد از چند سال کلاهی سر آنان گذاشت که برای بعضی از آنها هرگز جبران نشد. سازمان در یک فراخوان به بچه ها اعلام کرد که برای مدت معلومی به عراق و برای دیدار به خانواده شان بروند و مجددا به کشوری که از آنجا به عراق اعزام شده اند بازگردانده خواهند شد. مسئولین سازمان بچه ها را فریب دادند و اکثریت آنها را به عراق اعزام کردند. رفتن به عراق همان و ماندن در عراق و گرفتار شدن در قرارگاه های سازمان همان!
رجوی با اینکار قصد داشت که اولا کمبود نیروی خود را تا حدی جبران کند. چرا که بعد از استبدادی که در سازمان توسط رجوی براه افتاده بود، دیگر مانند گذشته نیروها به سازمان نمی پیوستند! بعد هم اینکه میانگین سنی را بشدت پایین آورد.
گذشت زمان باعث سفیدی موی سر اعضا شده بود و حس پیری و ناکارآمدی بشدت نیروها را اذیت میکرد. او با این کار تلاش کرد که این مشکل را هم هر چند موقتی حل کند. تعداد قابل توجهی از اعضا قدیمی تر بودند که بدلیل عدم پویایی سازمان، هرچند سابقه زیادی در سازمان داشتند اما فضایی برای آنکه به آنها پستی و مسئولیتی داده شود وجود نداشت. با آمدن این افراد عملا آنها هم در مواضع مسئولیت نیرویی قرار گرفتند و این حس بیکار بودن و مشمول گذر زمان شدن در آنها کمی آرام گرفت! حال علیرغم اینکه والدین این بچه ها هم در سازمان بودند، اما اجازه دیدار با آنها را نداشتند. چرا که مسئولین سازمان اعتقاد داشتند که نبایستی حس علاقه و مادر و فرزندی یا پدرو فرزندی تقویت شود. آنها از دو چیز میترسیدند. نخست اینکه این علایق باعث تحکیم دوباره شاکله خانواده شود و دوم اینکه این بچه باعث شکل گیری دوباره رابطه پدر و مادری شود که سالیان سال است به اجبار تشکیلات از هم جدا شده اند! یعنی واقعا بچه هایی در قرارگاه اشرف بودند و بیش از سه ماه پدر و مادر خودشان را ندیده بودند! اما وقتی صحبت از روز مادر و مقام مادر به میان می آید، مریم رجوی که فقط سخنران خوبی شده است، آنچنان حرف میزند و آنچنان از مقام مادر و مقام زن سخن میگوید که اگر کسی آنها را نشناسد و با کارکرد فرقه ای آنها آشنا نباشد، قطعا فریب حرف های قشنگش را خواهد خورد! مریم رجوی در دورانی که در عراق بودند هر زمان که اراده میکرد دخترش را میدید و اساسا محدودیتی در دیدارشان وجود نداشت. اما برای بقیه نیروها بشدت کنترل شده و محدود عمل میکردند.
حقیقتا فقط کسانی متوجه میشوند که در سازمان مجاهدین چه گذشته و هم اکنون چه میگذرد که از نزدیک با آنها زندگی کرده اند و به چگونگی کارکرد آنها اشراف کامل دارند. افراد مستقر در سازمان بدلیل تناقض شدید شکل و محتوا از حالت طبیعی کاملا خارج شده اند و همگی احتیاج به درمان دارند!
عباسی