در آخرین روز خرداد ماه ۹۹، مریم رجوی یک همایش برگزار کرد تا مقداری از فشارهای مگاتنی که در این اواخر به او وارد می شود را تخلیه نموده و نفسی تازه نماید.
وی با این تجمع مسخره ای که داشت به جهانیان ثابت نمود که زیر ضرب خانواده ها و خواسته های برحق آنان تاب تحمل را ندارد وگرنه چه نیازی داشت که به جای حل یک تضاد ساده و بنیادین دست به یک ولخرجی چند صد هزار دلاری بزند و با نشان دادن پوشک پوشان همیشه در صحنه دست به یک فقره قدرت نمایی کاذب بزند؟
رجوی در این تجمع متهوع، آسمان و ریسمان را به هم بافت و صحنه سازی کرد تا بلکه به یک تعادل قوای نسبتا قابل قبولی دست پیدا کند. البته تجمع فرقه دردی از دردهای بی درمان این فرقه تبهکار را حل نمی کرد. وی بسیار خوب و روشن می داند که اتفاقا راه حل های ساده ای وجود داشت تا جلوی این مخارج چند صد هزار دلاری و بعضا چند میلیون دلاری را بگیرد، آن هم در زمانی که یکی از مسائل روزشان در نشست های روزانه و هفتگی و دوره ای کم خرج کردن است. رجوی در توجیهات خفه کننده رو به اعضای در بندش می گوید: خرج و مخارج را هر چه می توانید کمتر بکنید به همین خاطر افراد مریض را به دکتر نمی برند، بیماران کرونایی را مداوا نمی کنند، چرا؟ چون که مخارج بالا است و مردن افراد بهتر از مخارج هنگفت است، کسی که می میرد اسم شهید و مجاهد صدیق را یدک خواهد کشید ولی باید مریم رجوی مخارج لباس های گران قیمت و پذیرایی های هنگفت را داشته باشد.
(جامعه بی طبقه توحیدی)!
مگر این خواسته حق نیست؟ چرا به جای این همه فرافکنی باید اجازه دیدار اعضای در بند و حصار را با خانواده هایشان نداد؟ از چه می ترسید؟ مگر مدعی نیستید که افراد به رجوی و دین و مرام او معتقد و وفادار هستند؟ پس بسم الله، درها را باز کنید تا وفاداری افراد به شما و دین و آئین تان برای جهانیان رو شود. برای همیشه به جهانیان ثابت نمائید که افرادِ در حصار شما خواهان شما هستند و نمی خواهند با خانواده های خود دیدار نمایند.
اما دوستان، این مسیر قبلا توسط سران فرقه چک شده است و آزموده را آزمودن خطاست . در سال ۱۳۸۲ که تعداد قابل توجهی از خانواده ها به اشرف آمدند و با فرزندانشان دیدار کردند، عناصر و سران فرقه به ویژه مسعود رجوی و مریم رجوی برایشان ثابت شد که بند را شل کنند همه چیز را بر فنا داده اند، لذا نباید دیگر دربی را باز کرد و از خانواده ای استقبال نمود و گرنه دودمان فرقه بر باد فنا خواهد رفت. در آن دیدارها تعداد خیلی زیادی که آمارش را رجوی هرگز نگفت از فرقه خارج شده و به دنبال زندگی مطلوب خود رفتند.
این همه شارلاتان بازی چرا؟ این همه داد و بیداد ندارد و نیاز به این همه بافتن آسمان و ریسمان نیست. واقعیت این است که هم ما می دانیم و هم مریم رجوی و تمام سران باند تبهکار رجوی که اگر بند را شل کنند دیگر نمی توانند جلوی سیل خروشان فرارها و خروج ها واستعفاء ها را گرفت.
شاید برای من وشما اینگونه تصور شود که واقعا چرا اینها لقمه را اینگونه به دهانشان می گذارند؟ راه های ساده تری هم وجود دارد اما دوستان حتما که شما هم بعد این همه مطالب و مقاله ها و مصاحبه ها و اقداماتی که تا کنون توسط انجمن های نجات در سرتاسر کشور انجام گرفته است به ویژه مطالب بسیار آگاهی بخش و روشنگری های لازم که توسط جدا شدگان و رهایافتگان از مخمصه رجوی بیان شده است و در حدی مطرح شده است که همگان به صورت نسبی به این معرفت و شناخت رسیده اند که کارکرد فرقه رجوی چگونه است. مثلا همین تجمع اخیر را نگاه کنید در حالی که هنوز مرکب حرف های این فرقه در خصوص ویروس کرونا خشک نشده است و هم اکنون نیز در سایت های مستهجن آنها باقی و وجود دارد.
آنها تلاش می کنند که خودشان را دایه مهربان تر از مادر برای ایران نشان بدهند، ناگهان همه آن حرف های خود را نادیده گرفته و با به صحنه آوردن لشکر پوشک پوشان قهرمان تلاش می کنند که بگویند که ما هنوز هستیم و تمام نشده ایم. هنوز هم با به صحنه آوردن زن های نگون بخت تلاش می کنند که سوءاستفاده از زنان را مثل سابق حفظ کرده و خود را مدره جا بزنند.
استفاده های ابزاری از زنان یکی از شیوه های لو رفته این فرقه نابکار است که اوج استثمار انسان از انسان را به نمایش می گذارد. قبلا هم تعدادی از زنان قهرمانی که از این فرقه بزهکار جدا شده و فرار کرده بودند با جزئیات بیشتری به این موارد اشاره نموده بودند که دیگر من به آن نمی پردازم. پیشتر خواستم که یک هشداری بدهم تا مراقب باشید که در فضای دود و دم فرقه فرو نروید.
یادداشت از: سعید محمدپور