شکنجه زندانیان در سازمان مجاهدین

تارنمای مریم رجوی با سرهم بندی کردن چند رمان خنده دار حقوق بشری، از هیئت های بین المللی درخواست کرد تا از زندانهای ایران دیدن کنند. این اولین بار نیست که مجاهدین از حقوق بشر دم می زنند. تقریباً عمده فعالیت های مریم و مسعود رجوی طی چهل سال گذشته، نمایش های انسان دوستانه و حقوق بشری بوده است و در این زمینه از هیچ بی اخلاقی و دروغگویی دریغ نکرده اند.

در واقع می توان گفت این نمایش ها از دهه 60 تاکنون، خوراک اصلی سازمان مجاهدین در سازمان ملل بوده و آمارهای حیرت انگیز از اعدام و شکنجه بیرون داده اند که حتی برخی از حامیان مجاهدین نیز به آن اعتراض کرده اند که نمونه آن را می توان در مطالب انتقادی «ایرج مصداقی» مشاهده کرد که حتی در مورد آمار 30 هزار نفره رجوی از اعدام های 67 نیز معترض گردیده و آنرا تا یک هشتم نیز تنزل داده است. به همین ترتیب می توان آمار لیست 120 هزار نفره کشته های مجاهدین را هم در نظر گرفت که طی 25 سال هیچ تکانی نخورده است چون از ابتدا با چنان سرعتی آمار را بالا بردند که دیگر کسی باور نکرد و لذا در طی ربع قرن گذشته آنرا فریز شده باقی گذاشته اند.

شورای ملی مقاومت – بازوی سیاسی مجاهدین خلق – با نام بردن از چند زن که به جرم همکاری با تروریست ها و یا فعالیت ضدامنیتی دستگیر شده اند، به داستان سرایی حول شکنجه و ضرب و شتم آنان پرداخته و از نهادهای بین المللی درخواست کمک برای نجات آنان نموده است. این در حالی است که عمده زندان های امنیتی و سیاسی ایران تحت نظارت مستمر نهادهای حقوق بشری بوده اند و کمتر کسی است که نداند برای اینگونه زندانیان همه نوع امکانات رفاهی مهیا است و دهها بار زندانیان مجاهد و یا غیرمجاهد از درون زندان با شبکه های تلویزیونی فارسی زبان تماس گرفته اند و حتی برای آنان مقاله و مطلب نوشته اند که برخی هم در تلویزیون مجاهدین منتشر شده است. این زندانیان که عکس های متعددی از آن در فضای مجازی قابل مشاهده است، در بندهای خود دارای تلویزیون، یخچال و امکانات مشابهی هستند که بجز جمعی بودن، دست کمی از هتل های چند ستاره ندارد.

تمام کسانی که از مجاهدین جدا شدند و چند سال را در اسارت آمریکایی ها بسر بردند بخوبی مطلع هستند که در آنجا هیچ نوع امکانات رفاهی وجود نداشت و هیچ حقی برای زندانیان به رسمیت شناخته نمی شد، و آنچه بر سر آنان می آمد به هیچوجه قابل مقایسه با بند امنیتی زندان های ایران نبود. اینها به یک طرف، آنچه در زندان های مسعود رجوی بر سر زندانیان آمد، هرگز قابل توصیف نیست و برخی اعضای مجاهدین که در قرارگاه اشرف زندانی و شکنجه شده اند و پیش از آن طعم زندان های جمهوری اسلامی را هم چشیده بودند، به صراحت در گزارشات متعدد خود نوشتند که آنچه در طی بازداشت در قرارگاه مجاهدین بر سرشان آمده را در هیچ زندانی تجربه نکرده اند. به دستور رجوی آنچنان وحشیانه آنان را شکنجه کرده اند که هرگز فراموش نخواهند نمود. خاطرات این افراد بخوبی قابل دسترس است.

بنابراین، مریم رجوی سالیان طولانی است که حقوق بشر را به سخره گرفته و لابی نهادهای حقوق بشری را زمین بازی خود قرار داده است. سالهاست که خانواده های مجاهدین به دنبال عزیزان خود در قرارگاه های مجاهدین چه در عراق یا آلبانی بوده اند اما حتی یکبار مریم رجوی این مجوز را به اعضای مجاهدین نداده که با خانواده خود ملاقات کنند و این خانواده ها جز با سنگ پرانی و چوب و چماق مجاهدین مواجه نشده اند. آنوقت چنین شخصیتی، نگران حقوق چند زندانی امنیتی در داخل ایران است.

نمایش حقوق بشری مریم تنها یک گوشه از اقدامات فریبکارانه اوست، در طی سالیان گذشته روزی نیست که فریب خوردگان این فرقه تروریستی در داخل ایران دست به خرابکاری و آتشسوزی نزنند. سال گذشته در فتنه آبان، تیم های تخریب مریم ، با ورود به اعتراض مسالمت آمیز مردم، آنرا به خشونت و ترور کشیدند و هزاران ساختمان و خودرو و اماکن عمومی را ویران کردند. اینکار به دستور برایان هوک انجام شده بود و همچنان در گوشه و کنار شهرها به اقداماتی مشغول هستند که هیچ ایرانی وطنپرست حاضر به انجام آن نیست. دست داشتن در انبوه ترور و تخریب، کاری است که مریم رجوی طی 40 سال گذشته به آن افتخار کرده است و می توان دید که تا به امروز از آن تمجید می کند.

همانگونه که در تصاویر مشاهده می شود، همزمان با اشک های حقوق بشری مریم، تیم های مخرب او در داخل ایران به اماکنی حمله کرده اند که دهها هزار خانواده بی سرپرست ایرانی توسط آن پشتیبانی می شوند. کمیته امداد امام که مجاهدین اعتراف به آتش زدن آن می کنند، یک نهاد مردمی است که چشم هزاران بیوه زن و پیرمرد بی سرپرست به آن دوخته شده است. تخریب این مکان، بخوبی ماهیت تروریستی و ضدایرانی زوج رجوی را به نمایش می گذارد.

سازمان های حقوق بشری که متأسفانه تحت پوشش دلارهای سعودی و لابی های اسرائیلی قرار دارند، سالهاست که مجاهدین را در آغوش خود گرفته اند و از نمایش های آنان استفاده تبلیغی می برند. اما هیچگاه نشده به اقدامات متناقض و دوگانه مریم رجوی (که از یکسو 17000 ایرانی را ترور و به آن افتخار می کنند و یا به اموال عمومی مردم آسیب وارد می کنند و آنرا عملی انقلابی جلوه می دهند، و همزمان نمایش حقوق بشری اجرا می کنند) کمترین اعتراضی داشته باشند.

مریم رجوی به جای نالیدن برای زندانیان امنیتی ایران، باید گزارشی از وضعیت اعضای مجاهدین که در پادگان اشرف 3 آلبانی اسیر شده اند بدهد و راه را برای دیدار آنان با خانواده هایشان هموار سازد. آنوقت مشخص خواهد شد که در زندان های این فرقه چه می گذرد و تا چه حد با شعارهای حقوق بشری مریم و اشک و ناله او برای زندانیان داخل ایران، همخوانی دارد.

حامد صرافپور