سال گذشته وقتی محمدرضا شجریان فوت شد، مسعود رجوی رئیس باند مجاهدین آه و فغان کرد و در رثای شجریان شعرها سرود و خلاصه سنگ تمام گذاشت و سیستم تبلیغی او هم چند تیکه فیلم مستند کردند که شجریان به پابوسی مریم آمده و از دسته گل رد و بدل شده چه صحبت هایی که نشد و برخی هنرمندنماهای فرقه ای از جمله حمیدرضا طاهرزاده مامور شده بودند که دیدارهای شجریان و مریم را تایید کنند.
اینک در سالگرد فوت شجریان دو مرتبه مسعود رجوی به شکلی زالو وار بعد از یک سال از مرگ شجریان از وجهه او سوء استفاده می کند و برایش درسوگ نشسته و سیستم تبلیغات دروغین او هم آنچنان این سوگ رجوی را رمانتیک کرده اند که گویی رجوی و محمدرضا شجریان سالها در یک بشقاب غذا می خوردند !
اما واقعیت تناقض اعلام شده رجوی درخصوص محمدرضا شجریان از زبان خودش و در نشست عمومی در قرارگاه اشرف (عراق) در سالهای 68 تا 72 : در چند فقره رجوی در شروع انقلاب درونی فرقه و بالا آوردن مریم به عنوان مسئول اول و جوی که ساخته بود در انتهای هر بخش صدای شجریان را با تصنیف جان جهان به طور درونی و داخلی برای مریدانش پخش می کرد و در پاسخ تناقض اعضا که برایشان سئوال شده بود که چرا سازمان صدای شجریان را بیرونی پخش نمی کند؟! رجوی صراحتأ می گفت بچه ها رفتند سراغ شجریان (ماموران فرقه برای جذب او) اما شجریان ثابت کرده که یک ذلیل است و زندگی طلب و مشکل زن و بچه وعادی گری را مانع آمدنش به سازمان روی میز گذاشته است.
حال سئوال این است که رجوی چرا تا وقتی شجریان زنده بود نه صدایش را پخش کرد و نه از این دوستی و حمایت های او از فرقه دم برنمی آورد و چرا در مناسبات فرقه ای خود او را یک مرده و زندگی طلب جدا از مردم و مقاومت و یک ذلیل به حساب می آورد؟! رجوی این تناقض را چگونه توجیه می کند؟