اسماعیل پورحسن کویخی فرزند علی پورحسن و زهرا توسلی متولد 27 / بهمن / 1344 بشماره شناسنامه 828 درحین خدمت مقدس سربازی در عملیات خرابکارانه مشترک صدام و رجوی مورخه 28 خرداد 1367 در منطقه مهران به اسارت دشمن درآمد و به اردوگاه کار اجبای اسارتگاه اشرف مضمحل شده هدایت شد.
اسماعیل پورحسن که درک شفافی از مسایل سیاسی و مشخصا فعالیت رجویها در عراق بعنوان ستون پنجم دشمن مردم ایران نداشت، به اقتضای اسارت و مغزشویی و کنترل ذهن در تشکیلات مافیایی رجوی اساس جوانی اش را به بطالت گذراند و به معنای دقیق کلمه بی آنکه بخواهد و انتخاب کرده باشد، زندگی اش تباه شد.
حاج مرتضی پورحسن کویخی ازاعضای فعال و مرتبط با انجمن نجات گیلان و با سابقه 18 سال فعالیت تحسین برانگیز در راستای رهایی برادر اسیرش در فرقه رجوی، در دیدار صمیانه اخیر خود با مدیر انجمن نجات گیلان آقای پوراحمد گفت:
“برای رهایی برادرم از چنگال رجوی وطن فروش، عزمم جزم و اراده ام آهنین و راسخ است .”
آقای پورحسن در این دیدار صمیمانه، شنونده صحبتهای روشنگر جناب پوراحمد از آخرین وضعیت شکننده و رو به اضمحلال رجویها، خاصه تشبثات نابخردانه آنان در به اسارت نگهداشتن اسیران بود و گفت: ” بنده طی سالیان همکاری نزدیک با شما که دلسوزانه و بی منت در راستای رهایی اسیران از جمله برادر نازنینم اسماعیل، برای ما خانواده های دردمند و چشم براه زحمات زیادی متحمل شدید، بوضوح سازمان مجاهدین را شناختم و با تمام وجودم در مسافرت و تحصنهایی که در اضلاع چهارگانه مقر نابود شده اشرف داشتم، به دفعات ظلم و کارشکنی گماشته های رجوی در جلوگیری از ملاقات ولو چند دقیقه ای با برادرم را تجربه کردم و تنها یکبار در سال 1382 توانستم برادرم را آن هم در هاله ای از کنترل در آغوش بگیرم .”
این عضو خانواده رنجدیده از ظلم و جور رجوی با احساس وصف ناپذیر انسانی و با آرامش خاص خود در خاتمه دیدار با مسئول انجمن نجات گفت: ” اما اینبار جناب پوراحمد آمده ام تا بگویم روی من مثل سابق حساب کنید و تا هر کجا که صلاح بدانید مجدانه با شما و در کنار شما همراه و همگام هستم و امیدوارم که بتوانم در کنارشاکیان پرونده اقامه دعوی علیه رجوی در دادگاه لاهه حضور داشته باشم و در حوزه تظلم خواهی مان شهادت بدهم .”
ایشان شکایت نامه ای از دولت آلبانی به کمیته ناپدیدشدگان اجباری ملل متحد تهیه کرده بودند که مشاهده می کنید:
شکایت خانواده اسماعیل پورحسن کویخی از دولت آلبانی به کمیته ناپدیدشدگان اجباری ملل متحد
کمیته ناپدید شدگان اجباری ملل متحد
بنده مرتضی پورحسن کویخی به نمایندگی از تمامی اعضای خانواده خود، خواهان رسیدگی به شکایتم از دولت آلبانی بر اساس کنوانسیون بین المللی ملل متحد برای حمایت از همه افراد در برابر ناپدید شدن اجباری که دولت آلبانی نیز از امضاکنندگان این کنوانسیون میباشد، هستم .
برادرم اسماعیل پورحسن کویخی درهنگامه خدمت مقدس سربازی به اسارت دشمن مشترک ایران یعنی صدام و رجوی درآمد و بی آنکه اسارتش در صلیب سرخ جهانی به ثبت برسد در یک معامله کثیف ضد انسانی به اردوگاه کار اجباری رجوی هدایت شد و مورد مغزشویی قرارگرفت و اجازه نیافت که با خانواده اش ولو تماس تلفنی داشته باشد.
برادرم هم اکنون درمنطقه دورس در زندان مانز آلبانی محبوس است که از صحت و سلامتی ایشان بی اطلاع و در نتیجه عمیقا نگران هستیم .
شایسته است که اقدامات انسانی مقتضی را بعمل آورید تا بتوانیم دریک محیط آزاد، عزیزمان را ملاقات کرده و در آغوش بگیریم.
امری که چنانچه به وقوع بپیوندد به قطع و یقین نام شما را در صفحات درخشان تاریخ به ثبت خواهد رساند و بخوبی یاد خواهد شد.
مرتضی پورحسن کویخی
رونوشت به :
دفتر کمیسر عالی حقوق بشر ملل متحد
دفتر ملل متحد
تهیه گزارش: دقتکار