مگر کفتار آهو می زاید؟!

اگر روزگاری برسد که کفتار آهو بزاید، ما باور می کنیم در مریم رجوی خونخوار جنایتکار هم انسانیت و نوع دوستی ظهور کرده است. اما غیر از آن هرگز. آخر چطور باور کنیم مریم رجوی که روزگاری هم صدا با صدام دیکتاتور، فرمان آتش آتش علیه خاک و مردم کشورمان را سر می داد امروز دلش برای مردم اوکراین می سوزد و این دلسوزی ها، ژست های عوام فریبانه نیست؟

از محکومیت حملات نظامی به اوکراین گرفته تا تقدیم روزجهانی زن به زنان مقاوم و آسیب دیده از خشونت های جنگی اخیر در اوکراین، نمونه ژست های این روزهای مریم رجوی ای است که روزگاری با فرمان او صدها زن و کودک در ایران و عراق به خاک و خون کشیده شدند. مریم رجوی از درون فرقه ای ادعای بشردوستی می کند و هر ساله برای روز جهانی زن بزرگداشت برگزار می کند که مرتکب عملیات انتحاری با سوء استفاده از زنان شده است.

برای جنایتکاری مانند مریم رجوی کلماتی مثل انسانیت، زن و کودک ابزاری هستند برای فریبکاری و خودنمایی و الا مگر همسر، مادر، دختر و خواهران اعضایش که تنها خواستار یک ملاقات با عزیزانشان بودند را نمی دید؟

چرا آنجا آن همه ضجه و گریه و خواهش را ندید؟
چرا برای آن ها ابراز همدردی نکرد و عذاب وجدان نگرفت؟
چرا آن زمان که کودکان و زنان کرد عراق را در گورهای دست جمعی مدفون می کرد این ژست ها را نداشت؟ مگر آن ها انسان نبودند؟
مریم رجوی از بزرگترین زن ستیزان عصر حاضر است و انسانیت برای او یک واژه تبلیغی و پولساز، که هر جا منفعت داشته باشد علم و هر جا بر ضدش باشد غلافش می کند.