در پی ابراز نگرانی های خانواده های ذینفع از سلامتی فرزندانشان که در عراق نا امن نگهداری میشدند و نیز گرفتاری هایی که دولت عراق از این وضع داشت و بخاطر اینکه این گروه با لطایف الحیل و با برقراری ارتباطات وسیع با پاره ای از عشایر عراق، اوضاع متشنج عراق را بیشتر متشنج میکرد، سرانجام از حوالی سال 1394، انتقال اعضای این گروه به آلبانی آغاز شد و در 19 شهریور 1395 آخرین دسته این اسرای واقعی رجوی خاک عراق را کاملا ترک کردند.
البته مسئله به این سادگی ها نبود.
مسعود و مریم با خیال های خام خود تصور میکردند که بهتر است در عراق و در جوار میهن بمانند تا دری به تخته خورده وهمراه سربازان آمریکایی و ناتویی که تصور میکردند بزودی ایران را تصرف کرده و قدرت را بدست خواهند گرفت، با تمام قوا در برابر این انتقال سنگ اندازی کرده و حتی خواستار برچیدن مقر نیروهای عراقی از اطراف کمپ لیبرتی و استقرار نیروهای کلاه آبی آمریکایی بجای آنها شده و پا را فراتر از این گذاشته، درخواست مسلح شدن و حتی بازگشت مجدد به کمپ ننگین اشرف شدند!
توازن قوا اما، اجازه ماندن قوای رجوی درعراق را نداد و آنها ناچار به تن دادن به انتقال و اقامت در چند هتلی در اطراف تیرانا شدند که رجوی ها از ترس خطر جدا شدن اعضای نگون بخت خود، بزودی دست بکار شده و اراضی وسیعی را خریداری کرده و با صرف هزینه های گزاف، قلعه ای غیر قابل ورود و خروجی ساخته و اعضای اسیر خود را که مدت کوتاهی میتوانستند که انس و الفتی اقلا با مردم حوالی این هتل ها برقرار کرده و راحت تر خلاص شوند، دوباره تجرید و زندانی نمود!
در روزها و ماه های اولیه این انتقال و اسکان، مقامات آلبانی مصاحبه هایی کرده و صراحتا اظهار داشته بودند که از شرایط نگهداری اعضای فرقه رجوی در عراق اطلاع دارند و میدانند که آنها بخاطر مغزشویی شدگی، انسان های غیر نرمالی هستند و میتوانند برای هر جامعه ای خطر آفرین باشند و از این روست که دولت آلبانی بنا دارد که تمامی این افراد را تحت معاینات و معالجات روان پزشکی قرار داده و تبدیل به انسان های نرمال کند و سپس با آموختن مهارت های لازم ، آنها را قادر سازد که جذب جامعه آلبانی یا دیگر کشورها شده و کار و زندگی کنند .
به وقت خود ، تعداد زیادی از خانواده های ذیربط ، ضمن ارسال نامه هایی مراتب تشکر خود از این اقدامات قول داده شده توسط دولت آلبانی را اعلام نمودند .
متاسفانه به نظر می رسد رفته رفته دولت آلبانی از این مواعید خود عقب نشینی کرده است و بار دیگر به رجوی ها اجازه داد که اعضای خود را مجددا زندانی کند. این که چه دلایلی پشت این تغییر رویکرد وجود دارد بحثی مفصل است اما آنچه هدف این نامه سرگشاده من بعنوان یکی از خانواده های قربانی رجوی میباشد، یادآوری تعهداتی است که دولت آلبانی در مقابل ما خانواده ها، فرزندان ما (اسیران رجوی درکشور شما) که از شستشوی مغزی رها نشدند و زنان این تشکیلات که یک دهم حقوق زنان ساکن ایران را هم ندارند، بعهده سپرده بود.
استدعا دارد که به این موارد توجه نموده و تخلف از وفا به عهد ننمایید!
رضا اکبری نسب