سخنی با برادرم حیدر
سلام برادر جان امیدوارم حالت خوب باشد و تندرست باشی. راستش دوری و بی خبری سالها از تو، فکر و ذهن من و کل خانواده را به خود مشغول کرده و از این بابت حسابی نگران تو هستیم . حیدر جان خودت می دانی که همه ما چقدر تو را دوست داشتیم. باور کن هنوز هم همانطور است وقتی که با تمامی خانواده دورهم جمع می شویم هر بار با تعریف خاطرات یادت می کنیم و می گوییم ای کاش الان حیدر هم در جمع ما حضور داشت. باور کن هنوز دوستان سابقت هم وقتی در شهر ما را می بینند سراغ تو را می گیرند و با آه می گویند چه دوران خوبی با حیدر داشتیم. خلاصه برادر خوبم هر چه از دلتنگی های خودمان از بابت دوری تو برایت بگویم کم گفتم.
حیدر برادر عزیزم گاهی وقت ها موقع خواب به سقف منزل خیره می شوم و ناخودآگاه به تو فکر می کنم و انگار که روبرویم نشسته باشی، در عالم خودم سئوالات زیادی ازت می پرسم و به تو می گویم برادرم چطور شد که تو به چنین راهی کشیده شدی؟ مسیری که واقعا حاصلی جز هدر رفتن جوانی و زندگی برایت نداشت. چرا بعد از گذشت این همه سال بخصوص بعد از رفتنت به آلبانی حتی یکبار هم به ما زنگ نزدی؟ باور کن برای ارتباط با تو تا حالا هر کاری که لازم بوده انجام دادیم اما متاسفانه نتیجه ای نگرفتیم و در آخر به این حقیقت پی بردیم که واقعا رهبران مجاهدین نمی خواهند که تو با ما ارتباط داشته باشی. می خواهم از رهبران مجاهدین بپرسم شما که ادعای آزادی مردم ایران را دارید پس چرا افراد خودتان را محبوس کرده و نمی گذارید با خانواده هایشان ارتباط بگیرند؟
برادر جان وعده های رهبران مجاهدین خلق به شما دروغی بیش نیست چون من به واسطه شغلم با خیلی از مردم سر و کار دارم اولا اکثرا مجاهدین خلق را نمی شناسند ثانیا آنهایی هم که از قبل این گروه را می شناسند از آن به نیکی یاد نمی کنند. پس روی سخنم با تو این است که هرچه زودتر خودت را نجات بده. نمی گویم که حتما بیا ایران نه بلکه هر کشوری که دوست داشته باشی برو و فقط برای خودت زندگی کن نه برای گروهی که حق زندگی کردن را از تو گرفته است. امیدوارم آزادی تو هرچه زودتر محقق شود تا ما خانواده ات هم از فکر و ناراحتی دوری و بی خبری از تو در بیاییم .
به امید آن روز
قربانت – برادرت فتح الله