به گزارش ایرنا، لیلی عاج کارگردان فیلم “سرهنگ ثریا” روز شنبه ۱۵ بهمن در پاسخ به این سوال که با توجه به نسبت کمتر فیلمسازان زن به فیلمسازان مرد در سینمای ایران و در این دوره از جشنواره، در این رقابت احتمال موفقیت فیلمتان را چگونه می‌بینید، گفت: من خیلی قائل به این تفکیک جنسیتی نیستم. ترجیح می دادم از من پرسیده شود که من در رقابت به بیست و سه فیلم دیگر، در مورد فیلمم چه طور فکر و آن را چطور ارزیابی می‌کنم. هنوز فیلمی ندیدم تا بتوانم قضاوت کنم اما قطعا هنرمندان و سینماگران قدَری در این عرصه هستند که رقابت با آنها سخت است.
وی درباره بازخورد فیلم در میان اهالی رسانه گفت: به نظرم همه چیز خوب بود، حضور خانواده‌ها در سالن برای من دلگرمی بود. بیش از اینکه نگران واکنش و نظرات رسانه‌ها باشم، نگران این بودم مادرهایی که 30، 31 سال است بچه هایشان را ندیده‌اند، وقتی فیلم را می‌بینند، چه حس و حالی دارند. فکر می کنم همین که آنها فیلم را دیدند و راضی بودند و حالشان با فیلم خوب است، من به آن چیزی که می خواستم رسیدم.
این کارگردان درباره وجود لهجه‌ها و گویش‌های مختلف کاراکتر(شخصیت)ها و نداشتن زیرنویس گفت: این موضوع یک انتخاب بود و من به این نتیجه رسیدم که از حال و هوای داستان و توضیح آدم‌های دیگر قصه، مشخص می‌شود که افراد چه می‌گویند، بنابراین خیلی احساس نیاز برای زیرنویس نمی کردم.
جلیل شعبانی تهیه‌کننده سرهنگ ثریا درباره بازه پیش تولید و تولید این فیلم گفت: دو ماه برای پیش تولید این کار زمان گذاشتیم. با توجه به اینکه لوکیشن فیلم وجود نداشت و از لحاظ هزینه این امکان وجود نداشت که فیلم را در اردوگاه اشرف بسازیم، مجبور بودیم عین به عین دکور اردوگاه را اجرا کنیم.
وی افزود: برای ساخت دکور با یک زمین مسطح روبه‌رو بودیم و باید همه چیز را از صفر بنا می‌کردیم. تحقیقات گسترده‌ای انجام دادیم. عکس‌ها و فیلم‌های متفاوتی را از اردوگاه اشرف دیدیم و با آدم‌هایی که آنجا حضور داشتند گفت و گو کردیم. بعد از آن، نقشه‌ای کشیدیم و ماکتی ساختیم و بعد از اینکه مورد تایید کسانی که آن زمان آنجا حضور داشتند، قرار گرفت، کار ساخت و ساز دکور را در شرایط سخت فصلی در شهرک سینمایی دفاع مقدس شروع کردیم. برای بنا کردن دکور، دنبال زمین مسطحی می‌گشتیم که اطرافش آلودگی صوتی و تصویری نباشد. با توجه به اینکه شهرک دفاع مقدس تا حدودی محصور بود، آنجا را برای این کار انتخاب کردیم. در عرض 50 روز دکور آماده فیلمبرداری شد و حدود 50 جلسه فیلمبرداری مان به طول انجامید.
وی در خصوص میزان هزینه صرف شده برای تولید این فیلم گفت: سرمایه را باید سرمایه گذار اعلام کند اما شما وقتی عرض و طول فیلم را می‌بینید، می فهمید که فیلم گرانی نیست. هیچ سرمایه‌گذاری، چه دولتی و چه خصوصی برای فیلم اول یک کارگردان، هزینه زیادی نمی‌کند. بنابراین هزینه زیادی برای این فیلم صرف نشد. چرا که نه هنرپیشه ها عجیب و غریب بودند نه دکور و لوکیشن. عوامل فیلم هم از جمله خود کارگردان، دستمزد یک کار آپارتمانی را گرفتند در حالی که کار در سخت و سرما و بارندگی و طوفان ساخته شد.
شعبانی درباره ریسک سرمایه‌گذاری برای یک فیلم اولی گفت: بالاخره همه کارگردان ها از یک جایی شروع می‌کنند و باید حمایت شوند اما این سرمایه گذار و تهیه کننده است که باید تشخیص بدهد آدمی که برای این کار انتخاب کرده است استعداد و توانایی ساخت این سناریو را دارد یا نه. اگر تصمیم درستی بگیرد حتما نتیجه خوبی در پی خواهد داشت و اگر تصمیم غلطی بگیرد حتما فیلم، فیلم خوبی نخواهد شد. برای همین می توان به هوش و استعداد آدمی که انتخاب کردیم، تکیه کنیم.
تهیه کننده سرهنگ ثریا درباره ارزیابی‌اش از استقبال مخاطبان از فیلم گفت: به نظرم مخاطبان اثر، خیلی جذب کار شدند؛ به لحاظ اینکه یک ملودرام (اثر احساسی مبتنی بر شخصیت پردازی) مادر و فرزندی و خانوادگی را در بسترهای زیرین خودش دارد و این می تواند مخاطب را به سمت خودش جلب کند. من احساس می کنم مخاطبان با فیلم ارتباط خوبی برقرار کردند. نقش مادر را که ژاله صامتی بازی کرده بود خیلی پسندیدند و واقعا کار خیلی خوب از آب درآمده و باور پذیر شده است.