چند سالی است که از آلبانی نشین شدن مریم رجوی می گذرد، اخراج او از فرانسه و خاک اروپا به زمانی بر می گردد که سران فرقه رجوی برای مظلوم نمایی در روز 30 ژوئن 2018 اعلام کردند که در گردهمائی سازمان مجاهدین خلق و در سالن ویلپنت احتمال بمب گذاری مطرح است و جان آنها در خطر است، این موضوع را سران فرقه علم کردند که بیشتر خود را مطرح کنند، به دنبال این مظلوم نمایی گرچه تحقیقاتی حول این مسئله آغاز شد، اما اول از همه دود آن به چشم کسانی رفت که متوهمانه سعی داشتند از این بازار نمدی برای خود مهیا کنند. در این اثنی از شخصی ایرانی نیز نام بردند که عامل و طراح این توطئه ها بوده است. سازمان که فکر می کرد دولت فرانسه با اقدامات امنیتی فوق العاده ای پوشش این گردهمائی را بعهده خواهد گرفت ، برعکس به خاطر احتمالات بمب گذاری ، مراسم را کلا تعطیل کرد. متعاقبا نیز مریم رجوی از خاک فرانسه و اروپا اخراج شده و از آن زمان او دیگر آلبانی نشین شد.
البته مریم رجوی خیلی تلاش کرد که راهی باز کند و از آلبانی خارج شود اما هر بار تیرش به سنگ خورد. ادعاهای او از موارد پزشکی شروع می شد و تا درخواست برای سخنرانی نیز تمام می شد.
دادگاه عالی انگلستان، نیز در تبعیت از سایر کشورها حکم به اخراج مریم رجوی داد، اما مریم رجوی از رو نرفت و تقاضای فرجام خواهی کرد که دادگاه چنین اعلام کرد:
” به دنبال درخواست فرجام خواهی خانم مریم رجوی از کشور انگلستان برای صدور روادید برای او و گروه همراهش، دادگاه عالی انگلستان، دادخواست او را رد کرده و موارد و مستندات را در مورد عدم ارائه روادید انگلستان به نامبرده اعلام کرده است… به گزارش بولتن نیوز از لندن و اطلاعات رسیده، مریم رجوی ابتدا به خاطر رهبری یک سازمان تروریستی در سال 1997 از انگلستان اخراج شد. او در عمل رهبر سازمان مجاهدین خلق ایران (PMOI) باقی ماند، گروهی که به طور گسترده با نام فارسی «مجاهدین خلق»، شناخته می شود. که در مکاتبات، به نام اختصاری MEK اکتفا می شود…”
از آن زمان ببعد است او هر از چندی از طریق خیمه شب بازیهای آنلاین و یا حتی آفلاین (پیام های از قبل ضبط شده) در مراسم های متعدد که با هزینه های هنگفتی مهیا شده است، شرکت می کند.
این همه دست و پا زدن ها، مانند کسی است که در باتلاق گیر کرده است و هر تلاشی، بیشتر او را در باتلاق فرو می برد.
اخیرا در یکی از زیر کمیته های پارلمانی ایتالیا هم که ارزش چندانی ندارد باز هم از آلبانی شرکت کرده بود که بیشتر به یک افتضاح سیاسی مجدد شبیه بود تا یک حرکت سیاسی!
مریم رجوی باید بداند که اگر به آزادی و دمکراسی طبق برنامه 10 ماده اش معتقد است، شایسته است ابتدا این قوانین را در اسارتگاههای خود در آلبانی اجرا کند تا ببینیم آیا اعضای خودش به ماندن در همان اسارتگاههای آزاد! رضایت خواهند داد یا نه ؟
آیا چهل و اندی سال شعار دادن، این رهبران خود منتسب کذایی را خسته نکرده است؟ گویا مردم جهان، افشاگری های هزاران جداشده از این سازمان را نخوانده اند؟ امروز دیگر همگان می دانند که روند مغزشوئی بصورت مستمر در درون این فرقه مخرب در جریان است و حق انتخاب و آزادی، صدها زن و مرد را از آنان سلب کرده اند، همه را از خانواده ها دور کردند و حتی اعضای سالمند، افسرده و مجردشده سازمان، حق یک تماس تلفنی با خانواده هایشان را ندارند. در خاتمه مثل همیشه امیدوارم بزودی زود، حصارهای بلند و سیاه این فرقه در هم شکسته شود و اعضای سازمان قدم در دنیای آزاد بگذارند .
فرید