بعد از حمله پلیس آلبانی به مقر فرقه تروریستی رجوی، مریم قجر و مسعود رجوی از ترس‌شان تا کنون جرئت نکردند به صورت علنی کشورآلبانی یا فرانسه را محکوم کنند.
مسعود رجوی بنا به وضعیت در برخی شرایط خود را سخنگویی بی‌نام و نشان می‌نامد، این موش سخنگو که جرئت بیرون آمدن از لانه را ندارد هر از گاهی درفنجان طوفان به پا می‌کند و پرت و پلاهایی به اسم بیانیه با امضای سخنگوی از درون لانه صادر می‌کند.
در آخرین بیانیه، موش سخنگو با استیصال اشاره به شکست‌های متعدد دو سه هفته اخیر فرقه از جمله حمله به دفتر شورا در فرانسه، لغو جلسه سالانه در سالن و بازرسی گسترده پلیس از کمپ اشرف۳، در حالی که نمی‌تواند کشورهای آلبانی و فرانسه را محکوم کند، از سرناچاری برای مردم و مخالفین فرقه خط و نشان می کشد! و آنها را تهدید به ترور و کشتارهای مضاعف نمودند.
در لغز خوانی جدید خواسته به حق اعضای جدا شده تکرار و مدعی شدند مجاهدین حاضرند در یک دادگاه بین المللی با حکومت ایران حاضر شوند.
این ادعا در حالی تقلید می‌شود که بارها اعضای جدا شده درخواست شرکت در یک دادگاه بین المللی با حضور مریم قجر، مسعود رجوی و یا سرکردگان اصلی فرقه را نموده و اعلام کرده اند حاضر به شرکت در هر دادگاهی با نمایندگان فرقه هستند.
آنچه عیان است: آنکه لاف می‌زند و می‌ترسد، دو دهه مخفی شده. شایان توجه است سایر مخالفین و معاندین در هرکجا هستند جهت مصاحبه با رسانه ها و خبرنگاران همه جا حاضرند و حداقل خود را پنهان نمی کنند و مسئولیت گفتار و کردار خود را برعهده می گیرند.
تنها گروهی که سرکردگانش سخنگویان و افرادی موسوم به نماینده شورا، جرئت شرکت در یک مصاحبه دو طرفه، آنلاین و تلویزیون‌های مختلف را ندارند، همانا سازمان فرقه ای مجاهدین است.
در طی سال‌های گذشته آنچه شاهد بودیم، ادعاهای واهی، نوشته های دیکته شده و از قبل آماده شده بدون امکان نظر دادن بوده که از سمت فرقه به صورت یک جانبه منتشر می شود و تا کنون پاسخگوی هیچ ارگان و نهاد بین المللی نبودند. آنها توان شرکت در هیچ مصاحبه دادگاهی و برنامه آنلاینی را ندارند.
بنا به گزارش کشور آلبانی که میزبان و حامی این گروه است، علیرغم اینکه سال هاست به آنها سرویس می دهد در زمانی که قصد بررسی و بازدید کمپ را داشتند با شورش و هوچی گری های فرقه مواجه شدند و این موضوعی است که بر حقانیت افشاگری‌های تمام جداشدگان و خانواده‌هایی که سالها با مقرهای سربسته مواجه هستند صحه می‌گذارد که به آنها اجازه یک ملاقات و تماس کوتاه نمی‌دهند.
گروهی که اعضای خود را در مقرهایش زندانی می‌کند و اجازه ارتباط با دنیای خارج را نمی‌دهد و بسان قرون وسطی زندگی می کنند، از قوانین جدید دنیای بیرون اطلاعی ندارند، به صورت مضحکی ادعای شرکت درجلسات دادگاه بین المللی دارند، مشخص است که این وعده ها توخالی است و هیچ زمان محقق نخواهد شد. “به قول معروف سنگ بزرگ نشانه نزدن است”.
باید به این فرقه گفت اگر راست می گویید اول از جناب سخنگو رونمایی کنید و از لانه بیرون بیاید. در قدم بعد به خانواده ها، خبرنگاران و همان پلیس دولت آلبانی اجازه ورود و بازدید بدهید. بگذارید با اعضای داخل کمپ (نه افراد دست چین) مصاحبه کنند و خانواده ها حداقل تماس یا دیداری با فرزندان خود داشته باشند.
ادعاها وقتی پای عمل برسد و راستی آزمایی شوند ارزش خواهند داشت و الا هر آدمی می تواند از زیرزمین خانه اش و جای نامعلوم هارت و پورت کرده و هل من مبارز بطلبد.
یادداشت از: مریم سنجابی