مسلماً سی خرداد امسال و حمله پلیس ضد تروریسم آلبانی به اردوگاه بشدت قرنطینه شده مجاهدین در حومه تیرانا تحولی مهم در وضعیت حال و آینده مجاهدین به حساب می آید.
تحولی که می تواند در گام های بعدی واقعیت های درونی این فرقه افراطی را بیشتر از گذشته در معرض دید و قضاوت افکار عمومی در آلبانی و جهان قرار دهد.
جولان فرقه تروریستی مجاهدین خلق در خاک آلبانی طی چند سال اخیر و راه اندازی یگان سایبری و هدایت اقدامات ایذایی و تروریستی در ایران ، خارج از چارچوب های توافق اولیه دولت آلبانی با آمریکا در خصوص پذیرش مجاهدین در خاک این کشور بوده است.
البته اقدامات مجاهدین خلق فقط مختص ایران نبود. آنها حتی به میزبان خود نیز رحم نکردند.
چرا که یکی از دلایلی که دولت آلبانی امروز در قبال فرقه تروریستی مجاهدین مواضع تندی می‌گیرد، این است که این فرقه از تجهیزات الکترونیکی خود برای جمع‌آوری اطلاعات استفاده کرده است. مجاهدین خلق، به عنوان گروهی مزدور حتی دست به جمع‌آوری اطلاعات از کشور میزبان خود زد و این اقدام باعث نگرانی آلبانی‌ها شد. فارغ از این، در دست داشتن تجهیزاتی همچون پهپاد تبعات بیشتری از سوی این گروه می‌تواند علیه میزبان خود داشته باشد.
به همین دلیل هم “ادی راما” نخست‌وزیر آلبانی پیشتر، در مصاحبه‌ای با شبکه آلمانی “اشپیگل” گفته بود که فرقه تروریستی مجاهدین نمی‌توانند از آلبانی برای جنگ علیه ایران استفاده کنند.
راما در پاسخ به سوال اشپیگل گفت: “اگرچه مجاهدین خلق مورد استقبال قرار می‌گیرند، اما آنها نباید از آلبانی به عنوان بستری برای عملیات سیاسی خود استفاده کنند. میهمانان ما بارها این توافق را نقض کرده‌اند.”
وی در بخشی از صحبت‌های خود اظهار کرد: “آلبانی قصد جنگ با ایران را ندارد. آلبانی کسی را که از مهمان نوازی ما سوء‌استفاده کرده باشد، نمی‌پذیرد.”
اخیرا نیز درپی فشار بیشتر آلبانی به مجاهدین مستقر در مقر اشرف۳ در تیرانا، پلیس این کشور محدودیت‌های جدیدی را برای کنترل این مقر اعمال کرده است. و چند روزی است هیچکس بدون اجازه پلیس حق ورود و خروج در این اردوگاه را ندارد. این درحالی‌است که در روزهای گذشته دولت آلبانی مریم رجوی که هم‌زمان با حمله پلیس آلبانی به مقر اشرف ۳ به فرانسه فرار کرده بود را ممنوع الورود کرده بود.
حضور فرقه تروریستی مجاهدین در هر کشوری یا تهدیدی بر علیه مردم آن کشور و یا دولت و یا هر دو آن بسته به نوع حکومت ها محسوب می شود.
در دوران سیاه و حاکمیت صدام حسین بر خاک عراق حضور مجاهدین در خاک این کشور بر زیان مردم رقم خورد بنحویکه همدستی و حتی مباشرت مجاهدین با صدام در نسل کشی بر ضد شیعیان و کردهای عراق، تحت عنوان عملیات مروارید می توان سران مجاهدین به ویژه مریم و مسعود رجوی را به اتهام ارتکاب نسل کشی یا جرایم علیه بشریت به دلیل کشتار مردم عراق در دادگاه بین المللی کیفری (ICC) تعقیب و محاکمه نمود. در فرانسه نیز وضع همین بود.
حال این سوال پیش می آید ؛ گام های بعدی دولت آلبانی برای مرتفع شدن کامل تهدید امنیتی ناشی از حضور مجاهدین در خاک این کشور از یک سو و حفظ شأن انسانی و حقوق فردی اعضای گرفتار در درون اردوگاه فرقه رجوی از سوی دیگر چه می تواند باشد.
به نظر می رسد با به کار بستن راه کارهایی که ذیلا آورده می شود می توان به هر دو هدف ذکر شده فوق رسید.
۱ – پایان دادن به زندگی جمعی تحت سیطره و کنترل تشکیلات در اردوگاه آلبانی و به رسمیت شناختن تک تک اعضای مجاهدین به عنوان یک فرد پناهنده در خاک این کشور.
دستگیری و تحویل ۱۰۴ عضو نامبرده شده از سوی قوه قضائیه ایران برای محاکمه می تواند این امر را تسهیل کند.
۲ – باید تک تک افراد در درون اردوگاه مجاهدین طرف حساب پلیس بوده و شخصاً در قبال حفظ و رعایت قوانین اردوگاه که از سوی پلیس مشخص می شود مسئولیت پذیر باشند.
۳ – باید اردوگاه مجاهدین در خاک آلبانی را بعنوان یک کمپ پناهندگان تعریف نمود تا تحت نظارت کامل ارگانهای بین المللی از جمله کمیساریای عالی پناهندگان قرار گیرد.
۴ – باید فشارهای تشکیلاتی را از روی اعضاء برداشت و شرایطی را در اردوگاه مجاهدین حاکم کرد که افراد بتوانند آزادانه برای آینده خود تصمیم بگیرند. آنها باید برای تصمیم گیری بتوانند با طیب خاطر بر روی حمایت های حقوقی و مالی و . . . دولت آلبانی و ارگانهای بین المللی حساب باز کرده و به آنها اعتماد کنند.
۵ – در نهایت نیز باید دولت آلبانی شرایط دیدار خانواده ها از عزیزانشان در اردوگاه مجاهدین با تحقق چهار شرط فوق را فراهم نموده و اجازه ملاقات بدهند.
نویسنده : سعید پارسا