رجوی برای جلوگیری از ریزش نیروهایش نشست های عملیات جاری را ابداع کرد. همانطوریکه از اسمش پیداست عملیات جاری یعنی همه افراد مکلفند و موظفند بصورت روزانه در نشست های عملیات جاری به خودشان انتقاد کنند. در کاغذ فاکت های خودشان را می نویسند و سپس در حضور جمع می خوانند. لازم است بگویم فردی که فاکت می خواند به او سوژه گفته می شود ، بعد از خواندن فاکت ها ، نوبت جمعی که در نشست حضور دارند می رسد. آنها بایستی تک به تک بلند شوند علیه سوژه موضعگیری کنند. اگر حتی فاکت های فرد سوژه درست و واقعی هم باشد، به عبارتی اگر فرد سوژه به اصطلاح مجاهدین دستش را درست رو کرده باشد، باز هم همه آنهایی که در نشست حضور دارند بایستی بلند شوند علیه آن فرد موضع بگیرند و در این بین هزار حرف نامربوط هم نثار سوژه کنند.
ضابطه تشکیلات در رابطه با عملیات جاری این بود که سوژه بایستی به حرف های بقیه گوش کند. یعنی انتقاد هایی که به او می کنند فقط گوش کند و حق پاسخ گویی را ندارد. اگر افراد غیر واقعی هم انتقاد کردند باز هم سوژه حق ندارد تکذیب کند. باید اشاره کنم مسعود رجوی درباره این نشست ها گفته بود جمع حکم رهبری را دارد. یعنی اگر انتقاد غیر واقعی هم کرده باشند یا به فرد سوژه توهین هم کنند یا هر حرف نامربوط و توهین آمیز هم بزنند، باز هم اشکالی نیست! زیرا جمع حکم رهبری دارد.
رجوی با بیان این عبارت دست افراد را باز گذاشته بود تا هر بلایی را سر سوژه بیاورند. هدف رجوی سرکوب افراد بود، مخصوصاً افرادی که نسبت به تشکیلات زاویه داشتند یا مساله دار بودند. رهبری سازمان با این ابزار می خواست کنترل اوضاع را همواره در دست داشته باشد، زیرا بعد از عملیات دروغ جاویدان ریزش ها بالا گرفته بود و هر چه جلوتر می آمدیم بیشتر و بیشتر می شد. رجوی در مخمصه گیر کرده بود و مجبور گردید با سرکوب و ارعاب خطش را پیش ببرد.
بر خلاف ادعای دروغین سازمان، افراد برای وارد شدن به سازمان هیچ سختی ندارند و ورود سهل و آسان است! اما همین که وارد تشکیلات شدند دیگر خارج شدن از تشکیلات بسیار بسیار سخت و مصیبت بار است. افراد جدا شده را در تشکیلات زندانی می کنند، شکنجه روحی و روانی می کنند، حتی افرادی را داشتیم که زیر شکنجه کشته شدند. وقتی مسئولین تشکیلات می دیدند فرد معترض از موضع خودش کوتاه نمی آید نهایتاً آن فرد را راهی زندان ابوغریب می کردند تا طبق قوانین عراق 8 تا 10 سال آن هم در مخوف ترین زندان، حبس شوند و در نهایت معلوم نبود زنده بیرون می آیند یا خیر! با این اوصاف کم نبودند افرادی که زندان ابوغریب را تحمل کردند. درود به همه آنان که ترجیح دادند زندان ابوغریب را تحمل کنند اما در تشکیلات فرقه ای رجوی نمانند.
این بود شمه ای از اوضاع خراب تشکیلات رجوی، نمونه ای که در هیچ سازمانی و حزبی و تشکیلاتی نداشتیم و نداریم .
محمد رضا گلی