پرسش های مادری چشم انتظار و خودکامگی رهبران مجاهدین

همه ی خواسته خانم وجیه جناتی مادر اندوهگین و بی قرار آقای صادق کیهان از رهبران بی رحم مجاهدین این است که پس از سالهای طولانی صدای فرزندش را بشنود. متاسفانه رهبران فرقه مجاهدین برای فرار از مسئولیت انسانی خویش و به جای پاسخگویی به عمیق ترین و متعالی ترین احساسات مادرانه، در کمال شگفتی و حیرت همگان از ترفند ها و شگردهای ماکیاولی و شیوه های پیچیده ی جنگ روانی علیه خانواده ها و مادرانی که عزیزانشان در قرارگاه اشرف تحت سیطره ی دارودسته تروریست مجاهدین قرار دارند، استفاده می کنند.

براستی چرا رهبران مجاهدین از انتشار نامه های مادران، پدران، خواهران و برادران افراد مستقر در قرارگاه اشرف ترس و واهمه دارند و چنان بر می آشوبند که تقاضای مکرر خانواده ها را یا انکار می کنند و یا سکوت اختیار می کنند؟

همه ما واقفیم رهبران مجاهدین خواسته و تقاضای خانواده ها را که در تعداد بیشماری نامه ی منتشر شده در سایت انجمن نجات طی سه سال اخیر مطرح گردیده است، به درستی دریافت کرده اند و از این موضوع آگاه می باشند اما چرا همچنان در قبال خواسته ی مشروع خانواده ها مبنی بر امکان تماس تلفنی با عزیزانشان را به هیچ می انگارند؟ و یا با بهره گیری از ادبیات فحاشی و غیر متعارف به سخره می گیرند؟

آیا جز این است که قرار گرفتن در فضای غیر دموکراتیک قرارگاه اشرف و مناسبات تشکیلاتی غیر دموکراتیک و مخوف در طی گذر زمان از رهبران مجاهدین انسانهایی تک ساختی و ناتوان از برخورداری از حس مسئولیت انسانی ساخته و پرداخته است که از درک ساده ترین عواطف مادرانه و یا خواهرانه و پدرانه محروم و عاجزند.

بی شبهه، انسان تک ساحتی موجودی است که در فضای آزاد پرورش نیافته و تشکیلاتی بازدارنده و سرکوبنده به بهانه ی تامین آمال، آرزوها، حوائج و تدارک به زیستی او، بی رحمانه گرفتارش ساخته است. شاید بتوان گفت از آغاز تاریخ بشر، همیشه آزادی انسانها و درک احساسات سرشار انسانی، معروض فشارهای بازدارنده ی تشکیلات و فرقه هایی بوده که امکان فهم و ضرورت آزادی انسانها را باور نداشته است.

می توان به صراحت گفت قرار دادن افراد مستقر در قرارگاه اشرف تحت حصارهای فیزیکی و ذهنی و ممانعت آنان از ارتباطشان با دنیای پیرامونی و یا جلوگیری شان از بده و بستان های عاطفی با اعضای خانواده هایشان، در روشن ساختن ماهیت پلید رهبران سرکوبگر مجاهدین نقش بسزایی دارد.

دومین نامه ی خانم وجیه جناتی پرسش هایی را فرا روی رهبران مجاهدین قرار می دهد که با اطمینان می توان اذعان کرد آنان پاسخی منطقی و معقول نخواهند داشت و اما بیانگر عجز و ناتوانی دارودسته رجوی در مواجهه با خواسته ی مشروع و طبیعی مادری چشم انتظار، اندوهگین و بیقرار است.

امید است این نامه که در پی لجن پراکنی رهبران مجاهدین در سایت متعلق به خود در رابطه با نامه قبلی خانم وجیه جناتی خطاب به فرزند عزیزش صادق نوشته شده است، رهبران مجاهدین را به بازنگری در رفتار گذشته خویش فرا خواند تا به خواسته ی مشروع این مادر محترم و دردمند احترام گذاشته و امکان تماس تلفنی آقای صادق کیهان را با مادرش فراهم سازند.

به امید آن روز

آرش رضایی

مسئول انجمن نجات دفتر آذربایجانغربی

بنام آنکه انسان ها را آفرید

چرا به پسرم اجازه نمی دهید که با مادر چشم براهش تماس بگیرد؟

اینک مادری چشم براه فرزندی است که با شیره جان بزرگ کرده و الان بعد از چندین سال آرزوی شنیدن صدای پسرش می باشد. سخن من با شما که اصطلاح مجاهدین خلق را یدک می کشید این چه مجاهدتی است و این چه مکتب و مرامی است که در آن اجازه نمی دهد مادری با فرزند خودش حتی با یک تلفن صحبت بکند. این نامه را که من می نویسم شاید بیشتر از ده سال است که پسرم با من حتی دو کلمه تلفنی صحبت نکرده و این آرزو بر دلم مانده که در آخرین روزهای عمرم حداقل با تلفن صدای ایشان را بشنوم. شما که دم از آزادی می زنید من چطور این رفتار و حرفهای شما را باور بکنم که بنام آزادی از کمترین حقوق انسانی فرزندم را بی بهره کرده اید. مادری با شما سخن می گوید نزدیک به بیست و هشت سال است که فرزندش را ندیده و نزدیک به بیست و هشت سال از بهترین عمر خودش را صرف نیت و خواسته های واهی سردمداران شما کرده است. شما را خدا دیگر دست از سر بچه های ما بکشید و آنها را به حال خود بگذارید واقعیت ها را برایشان بازگو بکنید بگذارید خودشان تصمیم بگیرند که بیایند یا بمانند.

وجیهه جناتی

رونوشت به:

1- کمیته بین المللی صلیب سرخ دفتر تهران

2- عفو بین الملل دفتر واشنگتن – نیویورک – لندن – پاریس

3- دیده بان حقوق بشر