روز جهانی حقوق بشر در 10 دسامبر باید برای جامعه بشری روز افتخار باشد، اما برای بسیاری از افراد و گروه های ستمدیده، این روز یادآور بی عدالتی هایی است که هر روز متحمل می شوند. برای سازمانی مانند مجاهدین خلق ایران که مدعی مبارزه برای آزادی و عدالت است، این یک طنز تلخ می باشد. آنها خودشان ناقض حقوق اعضای خود هستند و آنها را در سلول انفرادی نگه می دارند و آزادی های اساسی آنها را بیش از همه سلب می کنند.
چهره واقعی ظلم
در درون اردوگاه‌های مجاهدین خلق، فراتر از ظاهر لفاظی های مبارزه با استبداد، واقعیتی تاریک وجود دارد. اعضای سازمان با یک رژیم داخلی روبرو هستند که تمام اصول حقوق بشر را نقض می کند. آنها در انزوای کامل از تماس با دنیای بیرون قرار دارند و مهمتر از همه از ارتباط با خانواده هایشان محروم هستند. به نام انضباط و فداکاری برای هدف، با این افراد به عنوان دارایی های سازمان رفتار می شود و نه به عنوان یک انسان.
تفاوت بین یک رژیم استبدادی و سازمانی که ذهن و بدن اعضای خود را زندانی می کند چیست؟ پاسخ ساده است: تفاوتی وجود ندارد. سازمان مجاهدین خلق که مدعی مبارزه با ظلم است، خود ابزار سرکوب کسانی است که بدنه سازمان آن را تشکیل می دهند.
نقض آشکار حقوق بشر
1. جداسازی کامل:
اردوگاه های مجاهدین خلق به عنوان زندان های باز عمل می کنند. هیچ عضوی بدون تایید سران اجازه خروج ندارد. این نقض آشکار حق جابجایی و تعیین محل زندگی است، حقی که توسط اعلامیه جهانی حقوق بشر تضمین شده است.
2. تلقین و کنترل ذهن:
اعضا تحت یک فرآیند تلقین مستمر قرار می گیرند، جایی که هر تفکر انتقادی سرکوب می شود و با اطاعت کورکورانه از سران سازمان جایگزین می گردد. این نوعی کنترل ذهن است که حق آزادی اندیشه را نقض می کند.
3. نفی زندگی خانوادگی:
یکی از ظالمانه ترین تخلفات مجاهدین خلق، جدایی اعضا از خانواده هایشان است. گزارش های متعدد حکایت از والدینی دارد که ده ها سال است فرزندان خود را ندیده اند و افرادی که به خاطر سازمان مجبور به نفی روابط خانوادگی شده اند. این نقض آشکار حق خانواده و روابط انسانی است.
4. رفتار غیر انسانی و ترس:
کسانی که جرات انتقاد یا درخواست استعفا را دارند با تهدید، فشار روانی و در برخی موارد با خشونت فیزیکی مواجه می شوند. این اوج ریاکاری برای سازمانی است که مدعی مبارزه برای حقوق و آزادی است.
فراخوان برای مداخله
سازمان هایی مانند مجاهدین خلق نباید در جهانی که مدعی حمایت از حقوق بشر است، جایی داشته باشند. فراتر از لفاظی های سیاسی، آنها ساختارهایی دارند که به انزوا و خشونت علیه اعضای خود دامن می زنند. جامعه جهانی نباید چشم خود را بر روی این تخلفات ببندد. اگر جهان واقعاً طرفدار حقوق بشر است، باید وارد عمل شود و به گروگان‌های این سازمان کمک کند.
تا زمانی که همه افراد آزاد نباشند و حقوق آنها تضمین نشود، 10 دسامبر نمی تواند گرامی داشته شود. مجاهدین خلق گواه زنده نفاق و نقض حقوق بشر هستند و صدها نفر را به انزوا و از دست دادن هویت مجبور می کنند. این روز باید ندای عدالت خواهی و پایان دادن به تخلفات در هر جا باشد. سکوت در برابر این بی عدالتی ها، همکاری با ظلم است.
خشونت در اردوگاه مجاهدین خلق
این اعمال خشونت آمیز تصادفی نیست. ساختار و سازماندهی سازمان مجاهدین خلق برای حفظ کنترل بر اعضا درست شده است.
1. خشونت فیزیکی به عنوان وسیله ای برای ارعاب
گزارش‌های اعضای سابق حاکی از موارد متعددی است که در آن افراد به دستور سران توسط محافظان اردوگاه یا سایر اعضا مورد ضرب و شتم وحشیانه قرار گرفته اند. این اعمال خشونت به عنوان مجازات برای کسانی استفاده می شود که سعی می کنند سازمان را ترک نمایند، یا از رهبران انتقاد کنند، یا کورکورانه دستورات را دنبال ننمایند. موارد شامل ضرب و شتم تا حد آسیب جدی و حبس طولانی مدت در سلول انفرادی در شرایط غیرانسانی بوده است.
2. خشونت روانی و شکنجه عاطفی
علاوه بر خشونت فیزیکی، اعضا در معرض خشونت روانی دائمی هستند. آنها مجبور به شرکت در “جلسات خودانتقادی” می باشند، که در آنجا مجبور می شوند به گناه ساختگی خود اعتراف کنند و با تحقیر عمومی روبرو گردند. این نوعی شکنجه است که هدف آن شکستن روح و روان آنها و اطاعت آنها از سران است. احساس گناه و ترس در زندگی روزمره این افراد نفوذ می کند و آنها را ناامید به آینده می گذارد.
3. محرومیت از درمان پزشکی
خشونت جسمی و روانی اغلب با محرومیت از درمان پزشکی خصوصا برای مجروحان همراه است. اعضایی که در نتیجه خشونت با مشکلات سلامتی مواجه می شوند بدون کمک پزشکی رها می شوند یا به عنوان نوعی مجازات اضافی با حداقل درمان مواجه می گردند.
آلدو سولولاری