تحولات اخیر از جمله واگذاری قرارگاه اشرف به نیروهای عراقی خواسته یا ناخواسته تبعاتی برای مجاهدین به همراه خواهد داشت. صرفنظر از ارزیابی و مانع زنی درباره این تبعات، آنچه محرز و بدیهی است اینکه متعاقب این واگذاری، پروسه اخراج مجاهدین از عراق شتاب بیشتری به خود خواهد گرفت. خبرهای غیر رسمی مبنی بر دادن پناهنده گی به 16 تن از سران سازمان مجاهدین از سوی آمریکا به خودی خود گواه تسریع شدن این روند است. پیش از این درباره محل استقرار آتی مجاهدین گمانه زنی هایی شده بود. از جمله گزینه اردن که علیرغم ملاقات شماری از پارلمانترهای این کشور با مسئولین مجاهدین در فرانسه، با موضوع گیری رسمی مقامات اردنی عملا این گزینه را منتفی کرد. با این حال و با هر احتمال و گزینه واقعی و احتمالی، مجاهدین می دانند ماندن شان در عراق به دلایل مختلف و البته مستند غیر ممکن است.
مقاله آقای فرخ نگهدار از اعضای موثر اکثریت فدائیان و پیشنهاد ایشان به مجاهدین شاید در این میان بهترین و مستندترین تحلیل در رابطه با اوضاع آتی مجاهدین باشد. اینکه آنها داوطلبانه عراق را به مقصد دیگری ترک کنند. اینکه مقصد بعدی مجاهدین کجا خواهد بود، بدون تردید انتخاب هر مکانی از سوی مجاهدین بیش از هر چیز به موقعیت و پتانسیل این گزینه برای حفظ موجودیت و موقعیت فرقه ای مجاهدین بستگی دارد. بدون تردید اگر قرار باشد این گزینه به انتخاب مجاهدین صورت گیرد، فرانسه و مشخصا اوور بهترین و ایده آل ترین مکان خواهد بود. جایی که فعلا سران و راس تشکیلات فرقه ای مجاهدین با سوء استفاده از امکانات و زمینه های دمکراتیک در غرب موفق شده خود را در آنجا تثبیت کند. همه نشانه ها و شواهد و قرائن موجود نشان می دهد مجاهدین موفق شده اند از اوور دژ و قلعه الموت دیگری در قلب پاریس احداث کنند. مجهز کردن محل استقرار رجوی به سیستم های حفاظتی به روز که بررسی تمام جوانب آن به موضوع مستقلی نیازمند است، در نوع خود گویای پیش بینی های لازم از سوی مجاهدین می کند.
سوای این حصارهای فیزیکی مجاهدین موفق شده اند افراد مستقر در اوور را به گونه ای تربیت کنند که بدون ضرورت تشکیلاتی، آنها برای ماه ها و حتی سال ها قادر به محبوس کردن خود در اوور هستند. تمامی خبرنگارانی که پیش از این و برای مصاحبه وارد این دژ شده اند، به کرات در خصوص سیستم های حفاظت و کنترل اوور نوشته و بعضا در مواجه با آن دچار بهت و غافلگیری شده اند. مضاف بر اینکه دی.اس.تی بارها در گزارشات خود تاکید داشته که مجاهدین قصد آن دارند که اوور را به قرارگاه اشرف دیگری در قلب اروپا تبدیل کنند. همه این قرائن و شواهد دال بر این حقیقت است که مجاهدین در صورت بروز هر گونه فشار قانونی و ناگزیری برای خروج از عراق گزینه فرانسه را در دستور خود دارند.
اینکه دولت فرانسه تا چه زمان خواهد توانست حضور این راس را تحمل کند، به پارامترها و عوامل بسیاری بستگی دارد، اما اینکه تا چه اندازه امکان دارد حضور بدنه و سطح این تشکیلات را در فرانسه تحمل کند، چنین احتمالی به صفر نزدیک است. دلایل روشن و متقنی وجود دارد که دولت فرانسه تحت هیچ شرایطی ولو حتی به قیمت زیر سوال رفتن بعضی شاخص های دمکراتیک در کشورش به این ریسک بزرگ تن نخواهد داد. کلاسه کردن دلایل امتناع فرانسه از پذیرش مجاهدین شاید در حوصله این مختصر نگنجد، اما با نگاهی به کلیت روند و عملکرد مجاهدین در طی بیش از دو دهه در فرانسه نشان می دهد که دولت فرانسه ولو در قبال خواست جامعه بین الملل دلایل و شواهد معتبری برای امتناع از این اقدام دارد. بی تردید در میان تمام کشورهای غربی فرانسوی ها بیشترین هزینه ممکن را بابت پذیرش مجاهدین در خاک خود پرداخته اند.
این هزینه ها از زیرپاگذاشتن الزامات و قوانین مربوط به پناهنده گان شروع و تا اقدامات غیر مدنی دیگر از جمله سوء استفاده از زمینه های قانونی و اقدامات ضدمدنی را شامل می شود. محتوای پرونده 17 ژوئن به خودی خود و بدون در نظر گرفتن سایر تخلفات بر ملا شده و یا سکرت مانده، دست دولت فرانسه را در این خصوص کاملا باز می گذارد. نباید از نظر دور داشت که مجاهدین دو دهه پیش و زمانی که هنوز به عنوان یک گروه تروریستی نام شان در لیست های تروریستی ثبت نشده بود، مسئولیت و فرماندهی تمامی ترورهای داخل ایران از خاک فرانسه را بعهده گرفته اند. دی.اس.تی در گزارش خود می نویسد:
"از سال 1998، مجاهدین خلق، که اپوزیسیون اصلی رژیم تهران بود، اثرگذاری سیاسی اش را از دست داده است. این گروه فعالیتش را افراطی کرده و تعداد حملات تروریستی و نظامی علیه ایران را افزایش داده است. در تاریخ 2 ژوئن 1998، مجاهدین خلق در یک بیانیه مطبوعاتی در فرانسه، مسئولیت بمب گذاری در دفتر دادستانی انقلاب در تهران را پذیرفت. ده نفر کشته یا زخمی شده بودند. در تاریخ 3 ژوئن 1998، در بیانیه ای دیگر، جنبش اعلام کرد که مسئول حملات خمپاره ای به مقر پاسداران می باشد. دو ماه بعد، در یک گزارش دریافت شده توسط خبرگزاری فرانسه در نیکوزیا (قبرس) مسئولیت ترور اسداله لاجوردی در تاریخ 23 اوت 1998 به عهده گرفته شده بود. وی مسئول زندان اوین در ایران بود. در سال 2001، مجاهدین خلق مسئولیت اجرای 195 حمله علیه ایران را به عهده گرفت. سازمان از دفتر خودش در پاریس مسئولیت های اینچنینی زیادی را صادر کرده است. این قبول مسئولیت ها از طریق نمابر یا پایگاه وب سازمان (www.iran.mojahedin.orgنوشته های مرتبط: