باز هم مجاهدین خلق یک جشن پیروزی دیگری را براه انداخته اند. پیروزی پشت پیروزی. ولی تاسف انگیز این است که هیچ فایده ای از این همه پیروزی نصیب آنها نمی شود،و همچنان خر مرادشان در گِل وا مانده است.
از آنجایی که قرار بود مسئولیت کنترل قرارگاه اشرف از طرف آمریکا به دولت عراق واگذار شود، مجاهدین دست به کارهای سیاسی بازی از جمله تحصن و غیره در کشورهای اروپایی از جمله شهر ژنو در سوئیس زده بودند تا مبادا دولت عراق آنها را از خاکشان اخراج کند. ولی به یک اطلاعیه سفارت آمریکا در بغداد مبنی بر مسئولیت آن کشور در رابطه با قرارگاه اشرف ولی واگذاری آن همچنان به عراق، بسنده کرده و به تحصن خود خاتمه دادند و آن را یعنی مسئولیت آمریکا از اشرف را جشن گرفتند. بیچاره ها!. آنقدر درمانده شده اند که زمانی جنگیدن با آمریکا و کشتن مستشاران آن برایشان افتخار محسوب میشد، ولی حالا رفتن به زیر پر و بال آنها باصطلاح امپریالیسم آمریکا برایشان مایه سرور و شادی می باشد.
ولی سؤال این است وقتیکه بین دولت آمریکا و دولت عراق پیمانی بسته می شود مبنی بر اینکه تا چند سال دیگر آمریکا همچنان در عراق حضور داشته باشد، وقتیکه آمریکا مسئولیت بسیاری از مسائل عراق را به عهده می گیرد، حال با این وجود به عهده گرفتن مجدد مسئولیت قرارگاه اشرف آیا به این همه همهمه و شادی کردن نیاز دارد؟ در صورتیکه مسئولیت حفاظت و تعیین خط و خطوط آن به عهده عراق می باشد. با توجه به اینکه حتی بعد از بیانیه سفارت آمریکا در بغداد، دوباره عراق خواهان ترک مجاهدین از آن کشور شده است.
ولی در این شرایط، چیزی که نظرم را خیلی جلب کرده است حمایت آقای جوانمردی خبرنگار صدای آمریکا در عراق و همچنین دعوت مکرر آقای فرهودی مجری برنامه صدای آمریکا از یک مهره سوخته مجاهدین بنام حسن داعی (داعی الاسلام) می باشد.
اخیراً که آقای جوانمردی از عراق به آمریکا رفته در برنامه تفسیر خبر به مسئولیت آقای چالنگی حضورا شرکت کرده بود. وقتیکه در مورد مجاهدین خلق سؤال شد، آقای جوانمردی با لحن دلسوزانه ای گفت: اگر مسئولیت قرارگاه اشرف با دولت عراق باشد از آنجاییکه در میان ارتشیان شیعه نیز وجود دارد و بیشتر آنها از دولت ایران طرفداری می کنند بنابراین برای مجاهدین خطرناک می باشد و احساس ناراحتی می کرد.
باید به آقای جوانمردی بگویم: ممکن است بعضی از افراد ارتشی عراق رژیم جمهوری اسلامی را قبول داشته باشند ولی مخالفت شیعیان عراق بخاطر موضع سیاسی مجاهدین با رژیم جمهوری اسلامی نیست بلکه بخاطر حمله و هجوم مجاهدین با توپ و تانک به کردها و شیعیان و کشتار آنها به دستور صدام حسین در سال 1991 می باشد که باعث مستحکم شدن رژیم صدام حسین گردیده بود.