رادیو صدای امریکا، رادیوی دولت وقت امریکا و مامور به وظیفه است

در مقدمه آن نوشته: از ترانه های اولیه “سازمان مجاهدین خلق ایران” است که در سال 51 پس از اعدام انقلابی سرهنگ هوکینز مزدور امپریالیسم و شاه خائن و همآهنگ با یکی از ترانه های زیبای محلی در زندان سروده شد و به خارج زندان رفت و در سالهای بعد همیشه در برنامه های کوهنوردی توسط هواداران سازمان خوانده می شد. این ترانه در سال 58 تکمیل گردید.
…
سر کوچه کمینه، مجاهد پر کینه
آمریکایی بیرون شو، خونت روی زمینه
…
فریاد هر مسلمان، لبیک بر شهیدان، خروش خلق ایران، نابود باد آمریکا
تنها سلاح ملت، همبستگی و وحدت، یا فتح یا شهادت، نبرد با آمریکا

… (بقیه اش را اگر خواستید باید عکس ها را دانلود کنید. این نوار و انبوه مدارک جدید و قدیم هم هست که اگر کسی غیر از رادیو آمریکا و بقیه دولت امریکا که باندازه کافی دارند خواست می توانند تماس بگیرند) بله پرانتزی بود و خاطره ای در خاطره. بیخود نبود که رجوی دستور داد تمامی کتب و نوارها را بسوزانند. ولی آنهایی که سن و سالشان قد میدهد و وقایع در خاطرشان هست چه؟ آنها چه باید بکنند؟ سراینده سرود فوق و آهنگ گذار آن هنوز زنده و در کمپ اشرف است. به او چه می گویند؟ کدام آمریکایی حاضر است پاسخ کسانی را بدهد که با دروغ به جنگ با هموطنان خود فرستاده شدند؟ کدام امریکایی فارسی زبانی هست که هدیه شدن “رجوی و سازمانش” به “صدام حسین در حال جنگ با ایران” از طرف “دانالد رامزفلد نو محافظه کار امریکایی” را توضیح دهد؟ چه کسی میخواهد به کسانی که بخاطر “یک دروغ بزرگ” در خیابانهای تهران “بقال و نانوا و زن و بچه” را به گلوله و خمپاره بستند آرامش بدهد؟ تکلیف آن بقال و نانوا و زن و بچه چه می شود؟ کدام مامور سیا و موساد و کوفت و زهرمار حاضر است به کسانی که با دستور “فرمانده کل ارتش رهایی بخش ملی ایران” با تانک روی زنان و بچه های کرد عراق رفتند بگوید که تمامی اینها یک “بازی امریکایی” و “یک هوس رانی صهیونیستی” بیش نبود؟ بگذریم. و به خاطر آوردم و به خاطر آوردم تا اینکه تفکرات رو به سوی وطن و رو به سوی تاریخ وطن رفت. وطن و بخشی اصلی وطنی که خیلی با رجوی ها و ریگی ها و اربابان آنها و اینطور چیز ها اجین نیست. وطنی که به زرتشت ها و کورش ها و امیر کبیر ها و… و علامه ها میرسد. (در پرانتز عرض کنم. راستی وقتی کورش کبیر آن بیانیه حقوق بشر مشهور را می نوشت هم الزاما روی دیگر سکه حقوق بشرش “توقف غنی سازی اورانیوم” بود؟! و اگر بیانیه حقوق بشرش هیچ مصرف “ضد اتمی” نداشت زبانش بند می آمد؟!!) به هر حال. با یاد وطن ناگهان فضا باز شد. روز شد. روشن شد. تاریکی رفت. سینه فراخ و به یکباره پر از غرور شد و… بله خاطراتم به سوی ایران سوق داده شد و به یاد نامه ای تاریخی و پاسخی تاریخی تر افتادم که عرض می کنم.. چند ماه پس از کودتای امریکایی 28 مرداد، رادیو صدای امریکا از طریق سفارتش در تهران در تاریخ 19 دی 1332 دعوتنامه ای برای علامه علی اکبر دهخدا فرستاد و علامه نیز پاسخی مقتضی داد. نامه و جواب آن را از لابلای تاریخ در آوردم و اینجا کپی کردم. آقای پویا، اقرار می کنم که رعایت ادبی که در نامه شما دیدم در بیاد آوردن نامه مودبانه مرحوم دهخدا (چند ماه بعد از کودتای 28 مرداد امریکایی ها) بی تاثیر نبود سرتان سلامت، ممنون از وقتتان، با امید به آزادی اسرای زندان اشرف و با آرزوی پیشرفت و بهروزی روز افزودن ایران و ایرانی در هر کجا که هستند — متن نامه رئیس اداره اطلاعات سفارت آمریکا: 19 دی 1332 خیابان ایرانشهر، فیشرآباد، تهران آقای محترم- صدای آمریکا در نظر دارد برنامه ای از زندگانی دانشمندان و سخنوران ایرانی، در بخش فارسی صدای آمریکا از نیویورک پخش نماید. این اداره جنابعالی را نیز برای معرفی به شنوندگان ایرانی برگزیده است. در صورتی که موافقت فرمایید، ممکن است کتباً یا شفاهاً نظر خودتان را اطلاع فرمایید تا برای مصاحبه با شما ترتیب لازم اتخاذ گردد. ضمناً در نظر است که علاوه بر ذکر زندگانی و سوابق ادبی سرکار، قطعه ای نیز از جدیدترین آثار منظوم یا منثور شما پخش گردد. بدیهی است صدای آمریکا ترجیح می دهد که قطعه انتخابی سرکار، جدید و قبلاً در مطبوعات ایران درج نگردیده باشد. چنانچه خودتان نیز برای تهیه این برنامه جالب، نظری داشته باشید، از پیشنهاد سرکار حسن استقبال به عمل خواهد آمد. با تقدیم احترامات فائقه سی. ادوارد. ولز رئیس اداره اطلاعات سفارت کبرای آمریکا ****** ****** ****** ****** ****** و پاسخ علی اکبر دهخدا: جناب آقای سی. ادوارد. ولز، رئیس ادارۀ اطلاعات سفارت کبرای آمریکا نامه مورخه 19 دیماه 1332 جنابعالی رسید، و از اینکه این ناچیز را لایق شمرده اید که در بخش فارسی صدای آمریکا از نیویورک، شرح حال مرا انتشار بدهید متشکرم. شرح حال من و امثال مرا در جراید ایران و رادیوهای ایران و بعضی از دول خارجه، مکرر گفته اند. اگر به انگلیسی این کار می شد، تا حدی مفید بود؛ برای اینکه ممالک متحده آمریکا، عدٌه ای از مردم ایران را بشناسند. ولی به فارسی، تکرار مکرٌرات خواهد بود، و به عقیده من نتیجه ندارد.. و چون اجازه داده اید که نظریات خود را در این باره بگویم و اگر خوب بود حُسن استقبال خواهید کرد، این است که زحمت می دهم، بهتر این است که اداره اطلاعات سفارت کبرای آمریکا به زبان انگلیسی، اشخاصی را که لایق می داند معرفی کند. و بهتر از آن این است که در صدای آمریکا به زبان انگلیسی برای مردم ممالک متحده شرح داده شود که در آسیا مملکتی به اسم ایران هست که خانه های قراء و قصبات آنجا، در، و صندوق های آنها قفل ندارد، و در آن خانه ها و صندوق ها طلا و جواهرات هم هست، و هر صبح مردم قریه، از زن و مرد به صحرا می روند و مشغول زراعت می شوند، و هیچ وقت نشده است وقتی که به خانه برگردند، چیزی از اموال آنان به سرقت رفته باشد. یا یک شتردار ایرانی که دو شتر دارد و جای او معلوم نیست که در کدام قسمت مملکت است، به بازار ایران می آید و در ازای «پنج دلار» دو بار زعفران یا ابریشم برای صد فرسخ راه حمل می کند و نصف کرایه را در مبداء و نصف دیگر آن را در مقصد دریافت می دارد، و همیشه این نوع مال التجاره ها سالم به مقصد می رسد. و نیز دو تاجر ایرانی، صبح شفاهاً با یکدیگر معامله می کنند و در حدود چند میلیون، و عصر خریدار که هنوز نه پول داده است و نه مبیع آن را گرفته است، چند صد هزار تومان ضرر می کند. معهذا هیچ وقت آن معامله را فسخ نمی کند و آن ضرر را متحمل می شود. اینهاست که از این گوشه آسیا شما می توانید به ملت خودتان اطلاعات بدهید، تا آنها بدانند در اینجا به طوری که انگلیسی ها ایران را معرفی کرده اند، یک مشت آدمخوار زندگی نمی کنند، و از طرف دیگر به فارسی، به عقیده من خوب است که در صدای آمریکا، طرز آزادی ممالک متحده آمریکا را در جنگ های استقلال، به ایرانیان بیاموزید و بگویید که چگونه توانسته اید از دست استعمار خلاص شوید؟ و تشویق کنید که واشنگتن ها و فرانکلن ها در ایران، برای حفظ استقلال از همان طرق بروند. در خاتمه با تشکر از لطف شما احترامات خود را تقدیم می دارد. علی اکبر دهخدا