متخصصان بهداشت و درمان
«جیم جونز» در جونزتاون تعدادی مختصص پزشکی داشت که شامل لاری شاخت یک پزشک جوان، و چندین پرستار می‌شد. میزان زیادی دارو از سان فرانسیسکو برای استفاده در «واحد مراقبت‌های گسترده» فرقه؛ جایی که قانون شکنان فرقه یا کسانی که می‌خواستند جدا شوند در آنجا محبوس و سپس رام می‌شدند، فراهم می‌گردید. شاخت و پرستاران «معبد خلقها» از دارو برای تنبیه، ارعاب و کنترل پیروان جونز استفاده می‌کردند. دکتر شاخت و پرستاران جونزتاون در مقابل میز ایستاده، سیانور پتاسیم آماده می‌کردند که برای افزودن به نوشابه و یا پر کردن سرنگ‌ها جهت کشتن پیروان استفاده می‌شد. دکتر و پرستاران نیز جان خود را در‌این کشتار از دست دادند. بعد از مرگ‌هایی که در آنجا اتفاق افتاد، یک محقق بیش از یازده هزار دوز تورازین، یک آرامبخش بسیار قوی، و میزان درخور توجهی کوالود، دمرال، والیوم، و مورفین در آنجا یافت. پرسنل درمانی جونز به نظر می‌رسد که بعد از دکترهای آلمان نازی در اردوگاههای مرگ جنگ جهانی دوم در رده بعدی قرار می‌گرفتند که تعهدات اخلاقی خود را در برابر مقدم شمردن حیات و کمک به بیماران کنار گذاشته بودند.