زجر کش کردن بیماران، مسیری که رجوی های شارلاتان از زمان صدام پیمودند

باز هم قربانی دیگر و باز هم مظلوم نمایی و فریبکاری همیشگی از سوی رجوی های جنایتکار تکرار شد. در تاریخ 27 / 5 /1390 شورای باصطلاح مقاومت در اطلاعیه ای خبر از مرگ یک قربانی دیگر به نام « محسن انصاری » در اسارتگاه اشرف داد. وی مبتلا به بیماری MS بوده است. می توان رفتار رجوی ها با اسیران اشرف را اینگونه بیان کرد « مرگ افراد اسیر تا حد ممکن سخت و نزدیک به زجر کش باشد اما تجلیل و تشیع جنازه شان (اگر برای فرقه منفعت داشته باشد) بسیار باشکوه، تا هم مظلوم نمایی کنیم و هم خودمان را قربانی نشان دهیم »
در قسمتی از این اطلاعیه چنین آمده است:
« ساکنان اشرف در نوامبر سال۲۰۰۹، از سازمان ملل و یونامی خواستند، محسن انصاری و شمار دیگری از بیماران صعب العلاج را به دلیل محاصره پزشکی اعمال شده درکمپ اشرف به خارج از عراق منتقل کنند. به رغم پیگیریهای مستمر هیچ یک از این لیست ۵۲ نفره امکان انتقال به خارج عراق را پیدا نکردند.
از سوی دیگر شورای ملی مقاومت از ژانویه ۲۰۱۰ چندین بار از دولت فرانسه خواست اجازه دهد محسن انصاری که پناهنده فرانسه بود، برای معالجه به فرانسه بازگردد، اما چنین اجازه یی نیز داده نشد.»
سوال از رجوی های جنایتکار این است که چرا تا قبل از نوامبر 2009 که حفاظت اشرف در دست خودتان، صدام و یا در دست آمریکایی ها بود اقدام به بردن این بیماران به خارج از عراق نکردید؟ چطور در آن زمان امکان خارج کردن خودتان و جنایتکاران دیگری همچون مهدی ابریشمچی (خوکچی) از عراق را داشته اید اما به فکر این 52 بیمار صعب العلاج نبودید؟
چرا در زمان صدام هیچ بیمار صعب العلاجی را به خارج از عراق نمی فرستادید؟ مگر افرادی مثل « حمیده کوزه گر» و خیلی های دیگر در زمانی که صدام دیکتاتور حاکم بر عراق بود و سران فرقه هیچ محدودیتی نداشتند، بر اثر ابتلا به سرطان و بیماری های دیگر نمردند؟ پس چرا در آن زمان اجازه ندادید این اسیران که درد ناشی از بیماری، فشار مضاعفی در مناسبات فرقه بر آنان وارد می کرد، برای معالجه به خارج از عراق بروند؟
مگر محسن انصاری تا قبل از اینکه دولت جدید عراق کنترل اشرف را دست بگیرد پناهنده فرانسه نبود؟ چرا تا آن زمان با آنکه به اعتراف خودتان می دانستید بیماری صعب العلاج دارد او را به خارج از عراق نفرستادید؟ چرا در آن زمان خودتان و یا هیچ یک از مسئولین فرقه و شورایی های خارجه نشین و جیره خوارتان این موضوع را یاد آوری نمی کردید که این فرد و امثال او پناهنده هستند و می توانند به خارج از عراق بروند؟ چرا در آن زمان گفتن این گونه حرف ها جرم محسوب می شد؟
راستی چرا باید در بین فقط 3400 نفر، بیش از 50 نفر (تقریبا در هر 65 نفر یک نفر) مبتلا به بیماری های صعب العلاج باشند؟! در اسارتگاه اشرف چه بر سر اسیران میآورید که تا این حد آمار بیماری ها بالاست؟ آیا کسی در بین این 3400 نفر هست که در این سالیان بر اثر فشارهای تشکیلاتی و نشست های خرد کننده دچار بیماریهای جسمی و روانی شدید نشده باشد؟
چرا در نشست های طعمه فکر «خارج رفتن» را نیز جرم اعلام کرده و افرادی همچون محسن انصاری را وادار کردید تا ماه ها در نشست های فشرده که گاها به بیش از 15 ساعت در یک روز هم می رسید سوژه شوند و تحت شدید ترین فشارهای جسمی و روانی « فکر خارجه رفتن » را از ذهن بیرون کنند، ولی حالا در کمال بی شرمی و شالارتان بازی سیاسی می گویید که چرا آنها را به خارج نمی برند؟
تا کی می خواهید با جان انسان ها بازی کنید؟
ما که سال ها اشرف را تجربه کرده ایم می دانیم رجوی ها آنقدر بی رحم هستند که با بستن تمام راه های ارتباط اسیران و حتی بیماران صعب العلاج با دنیای بیرون، زمینه مرگی تراژیک را برای آنان مهیا کنند تا از این طریق با ریختن اشک تمساح بر اجساد قربانیان، مظلوم نمایی کرده و شاید بتوانند کمی پوئن بگیرند، ولی بی شک روز حسابرسی در راه است.