ملاقات پشت دیوار اشرف – قسمت سوم

چرا کسی به اشرف برای حمایت نمی آید؟
اکنون روزی فرا رسیده است که بچه های داخل زندان اشرف، در خطرناکترین ایام به لحاظ سیاسی و فردی به سر می برند که انشاءا… با مساعدت های مسئولین ختم به خیر خواهد شد و خانواده ها در سلامتی کامل بچه هایشان را ملاقات کرده و آنها را از فرقه رجوی آزاد خواهند کرد.
اما برای اکثر ناظران این سئوال مطرح می شود که:
چرا وقتی مریم رجوی در فرانسه دستگیر شد، همه باید در اشرف تک تک درخواست خودسوزی میدادند، اما اکنون که سی و چند نفر در عراق کشته شدند و خیلی ها زخمی شدند و بقیه نیز در معرض انواع خطرات هستند، چرا مریم و سایر شورایی ها حتی حاضر به اعتصاب غذا هم نشدند؟! چرا وقتی یک شخصیت سیاسی از شورایی ها به اشرف برای همدردی نیامدند؟ فقط از دور همه، ای وای و بیداد می کردند؟ بنظر شما این صحنه مسخره نیست؟
چرا اکنون که اشرف و اشرفیان در خطر حمله مجدد دولت و ارتش عراق قرار دارند هیچ کدام از حامیان و مدعیان رجوی پا به عراق نمی گذارند و فقط از دور اعلام هواداری و جان نثاری می کنند؟
تنها کسانی که تمامی خطرات عراق و مسیر اشرف را در نظر نمی گیرند و به کمک بچه های زندانی در اشرف می شتابند، خانواده ها هستند. واقعاً جا دارد که به تمامی خانواده هایی که در این روزهای سخت، متحمل زحمت شده و از وقت و هزینه خود، خرج کرده و برای اهداف انسانی خود پا در این راه گذاشته و به ملاقات عزیزانشان به اشرف رفته و می روند، ستایش و تشکر کرد.
و اینجاست که باید به عمق رذالت و پستی رجوی پی برد که چقدر بخاطر امیال کثیفش حاضر است قربانی بگیرد. تمامی بچه های اشرف بدلیل خیانت های مکرر و پی در پی رجوی، علیرغم اینکه در یک جمع نسبتاً بزرگ زندگی می کنند، اغلب بعد از آزادی، می گویند: خود را زمانیکه در فرقه بودند تنها ترین و بی کس ترین فرد دنیا می دانستند!