سلاح تازه مجاهدین: هیاهوی بلاتوقف در رسانه ها

« کثیف، غیرقابل استفاده، کمبود آب، قطع برق، زندان شدیداً کنترل شده با تجهیزات جاسوسی » این ها عیب و نقص های کذایی پایگاه موقت ترانزیت است که این روزها به طور گسترده ای در هیاهوهای تبلیغاتی سازمان مجاهدین خلق در رسانه ها تکرار می شود. اولین گروه اعضای مجاهدین که شامل 397 نفر بودند روز 29 بهمن ماه به کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) انتقال یافتند وگروه 400 نفری دوم در 19 اسفند ماه جابجا شدند.از همان اولین روز انتقال،سازمان بیانیه پس از بیانیه منتشر کرده و به عیب جویـــــی و بهانه گیری درباره پایگاه جدید پرداخته است.
سازمان نماینده سازمان ملل در عراق را متهم می کند به این که شرایط پایگاه موقت را مطابق با استانداردهای انسانی و بین المللی اعلام کرده بوده در حالی که بنابر ادعاهای سازمان چنین نبوده است. خبرگزاری فرانسه (AFP) در گزارشی با عنوان « ایرانیان تبعیدی در عراق از نبرد در رسانه ها استفاده می کنند» می نویسد: « مجاهدین تمرکزشان بر کمپین های روابط عمومی شان است که نشان آن بیانیه های مکرر در رسانه ها و کار کردن روی ذهن سیاستمداران غربی است تا به نفعشان سخنرانی کنند و این شیوه بسیار با فعالیت هــــای گذشته شان متفاوت است.»
در این گزارش آمده است که شهریار کیا، سخنگوی سازمان، ایمیل هایی می فرستد و نماینده سازمان ملل را متهم می کند به دروغگویی و دادن گزارش های غیر واقعی درباره کمپ موقت ترانزیت و همچنین انتقال اجباری ساکنان اشرف به کمپ جدید.
بارها در رسانه ها اعلام شده است که کمپ موقت ترانزیت (لیبرتی) سابق بر این محل استقرار نیروهای امریکایی بوده است و 5000 سرباز امریکایی را در خود جای داده بوده است و چنانچه مارتین کوبلر نماینده سازمان ملل به خبرگزاری فرانسه گفته است: « باید دارای زیرساخت های لازم برای 400 نفری که در حال حاضر در آن زندگی می کنند باشد.»
اما به نظر می رسد که موج پر خروش بیانیه های سازمان درباره توطئه ها و دروغ ها، در پی دستیابی به چیزی ورای امکانات و زیرساخت هاست.
دو روز قبل از گزارش خبرگزاری فرانسه، اسوشیدپرس نیز از انتشار بیانیه دیگری از سوی سازمان خبر داد که طی آن مجاهدین پیشنهاد کرده بودند که موقتاً به جای کمپ موقت ترانزیت به پایگاهی در مرز اردن منتقل شوند. سازمان ادعا کرده بود که کمپ موقت دارای ضمانت های حداقلی برای ساکنان اشرف نیست و مریم رجوی پیشنهاد طلایی خود را ارائه کرده بود: « ساکنان کمپ آماده هستند که موقتاً در این ماه در مرز اردن در منطقه ای که شهرک چادرنشینی پناه جویان پس از جنگ عراق در سال 2003 است، مستقر شوند.»
در بیانیه سازمان آمده بود که خود هزینه های انتقال به اردن را به عهده خواهد گرفت. اما چه انگیزه ای رجوی را وا می دارد که چنین پیشنهادی بدهد؟
تاریخ سازمان نشان می دهد که همواره اردن یکی از متحدانش بوده است، به ویژه در زمان زمامداری صدام حسین، حتی پس از آن در سال 2008 گزارشی در بی سی سی از حمایت برخی از نمایندگان مجلس اردن از سازمان مجاهدین خلق خبر داد و عنوان کرد که مقامات این کشور به این نمایندگان توصیه کردند که در کنفرانس های سازمان در پایتخت های اروپایی شرکت نکنند.
البته یک روز پس از آن که مریم رجوی طرح گستاخانه خود را ارائه کرد، مقامات اردنی پیشنهاد وی را رد کردند و به گزارش سایت عربی کونا یک مقام وزارت کشور اردن گفت که کشورش متعهد است که در امور کشورهای دیگر دخالت نکند.
به نظر می رسد پر بیراه نرفته ایم اگر نتیجه بگیریم که رهبر مجاهدین شدیداً درباره چگونگی اداره کردن فرقه شخصیتی اش پس از بسته شدن پادگان اشرف سر در گم است و حتی به این که نیروهایش را در یک شهرک چادرنشینی در خارج از عراق گرد هم بیاورد دل بسته است.
وی احتمالاً برای بنا نهادن اشرفی دیگر، این بار در خاک اردن به دست و پا افتاده است. مزدا پارسی