با توجه به انتقال گروه چهارم از ساکنان اشرف به کمپ ترانزیت , خواسته های حداقلی خانواده های چشم انتظار آذربایجان شرقی , این روزها پررنگ تر میشود. بحدی پیگیری ها از دفتر انجمن نجات زیاد شده که میبایست برنامه پاسخگویی مشخصی برای این موضوع که دغدغه فکری و عاطفی خانواده های عزیز است آماده و اجراء گردد. بهمن سال 1388 یادآور اولین حضور خانواده ها در جلوی درب اصلی اشرف بود که از استان آذربایجان شرقی به عراق مسافرت نموده بودند. این خانواده ها که اغلب هم پیر بودند شرایط طاقت فرسای مسافرت در فصل زمستان را تجربه می کردند. آنان نزدیک 50 روز با ابتدایی ترین وسیله ها توجه جامعه جهانی را برای طرح خواسته بحق شان جلب نمودند. یک بلندگوی دستی باطری دار و یک طبل همه اساس کارشان بود. در این تاریخ خانواده ها برای اولین بار به نمایندگان سازمان در درب اصلی اشرف گفتند: " ما ملاقات می خواهیم آنهم بدون حضور شما مسئولین ". این نقطه تحولی و یک جهش سیاسی لازم برای درافتادن با هیولای سرکوب دستگاه رجوی بود. آنان بجد می خواستند به فرزندان و عزیزانشان این پیام را برسانند که ما هم در کنار شماییم ما حمایت خودمان را با بست نشستن در جلوی درب اشرف بخاطر احقاق حقوق انسانی شما آغاز می کنیم و شما نیز دل بخدا بسپارید و این زنجیرهای بردگی را از وجودتان دور سازید. اکنون بعد از گذشت 26 ماه از این شروع فرخنده مقاومت خانواده ها , سازمان با مقوله پایداری آنان بشدت بهم ریخته و برای هیچ آبروی نداشته اش , متوسل به پاچه خواری افراد معلوم الحال امریکایی و اروپایی جهت پاک کردن سوابق و زشت کاری های خود شده است. امید می رود با نزدیک شدن به روز 12 اردیبهشت و پایان مهلت تخلیه اسارتگاه اشرف , روند بررسی نهاد های مسئول بین المللی سریعا آغاز و پرونده این گروه مخوف با اجرای ملاقات های آزاد اعضا با خانواده ها برای همیشه بسته شود.
فرید