با توجه به شکست های پی در پی و نزدیک شدن زمان از هم پاشی تشکیلات فرقه ای در عراق، رجوی ها گیج شده و برای ایجاد راه گریز , ناخواسته اسنادی از وابستگی و مزدوری خود به صدام دیکتاتور را رو می کنند.
در تاریخ 22 اسفند 91 رجوی ها در اطلاعیه شورا برای آنکه اثبات کنند زمین های کشاورزی مردم عراق را برای ایجاد پادگان اشرف غصب نکرده اند چنین نوشتند: « مجاهدین قرارگاه اشرف را که تا سال ۱۹۸۶ در اختیار وزارت دفاع عراق بود رسما از دولت این کشور تحویل گرفتند »
البته رجوی ها مثل همیشه حاضر نیستند بگویند به چه دلیل وزارت دفاع صدام یک قرارگاه نظامی را در اختیار آنها گذاشته و در قبال آن چه خدماتی را از آنها می خواسته است!
در موردی دیگر در تاریخ 27 اسفند سایت های فرقه مقاله ای را بر علیه مخالفین رجوی با عنوان «میر غضب ها» درج نمودند. در بخشی از این مقاله که علیه نوریزاده است چنین آمده « یک روز با سردبیر روزنامه الجمهوریه دیداری داشتم. وی قبلا در سفارت عراق در لندن شاغل بوده. بحث مقالات جدید نوریزاده علیه عراق پیش آمد، گفت. این علی نوری زاده هر هفته می‌آمد سفارت نزد من و دستمزدش را می‌گرفت. اگر الآن هم میخواستیم باز می‌خریدیمش! »
البته باز در اینجا هم به این اشاره نمی کنند که چرا مقامات و سران حکومت بعثی آنقدر راحت اسامی مزد بگیران خود را به آنها می گفتند؟ کاری که در شرایط عادی و برای افراد عادی متعارف نیست الا اینکه نفر شنونده خیلی مورد اعتماد فرد بعثی بوده باشد.
موارد بالا بخوبی نشان می دهند که کارنامه مزدوری و وطن فروشی رجوی ها آنقدر سیاه است که هنگام دفاع از خود هم نمی توانند از مزدوری و رفیق غار بودن خویش با سران حزب بعث نگویند.