سزارین همان خروج اجباری و اضطراری است که مجاهدین خلق پس از مقاومت ها و ترفند ها برای ماندن در اشرف بوسیله آن خارج شدند. قطعا تیغ جراحی این سزارین در دست ائتلاف خانواده ها و خیل جداشدگان از فرقه بود و بخوبی این عمل زایمان اجباری و خروج را به مجاهدین تحمیل کردند.
خصلت و منش و اساسا استراتژی رجوی این بوده و هست که همه چیز را بایستی بلاجبار و به زور بپذیرد تا محمل و بهانه ای برای تاکتیک سازی بزرگنمایی خود و مشروعیت برای توجیه اینکه تا آخر ایستاده ایم را داشته باشد.
کما اینکه دیدیم در دک و اخراج از کردستان عراق همه ی پایگاه های خود را منهدم و شروع به مظلوم نمایی و متهم کردن جریان اتحادیه میهنی کردستان کرد. و در سرفصل خلع سلاح توسط امریکا آنرا به آتش بس با ابر قدرت و توافق در درون و بیرون ازخود وانمود کرد و اینگونه صورت خود را با سیلی سرخ نگه داشت.
اما در مقابل مقاومت برحق خانواده ها و جداشدگان و قربانیان جور و ستم فرقه ای دیگر قضیه متفاوت بود چون زیر ضرب بودن فرقه قابل توجیه برای اسیران درون تشکیلات نبود.
لذا این ائتلاف خانواده و جداشدگان بودند که تیغ جراحی را به رجوی تحمیل کرده و او را مجبور به خروج از سر استیصال از اشرف کردند. رجوی این خروج و اخراج اجباری را در شش تا هفت جام زهر سرکشید اما جام آخر را که منجر به کشتار مشکوک در اشرف شد آن چیزی است که جراحی درونی و تسویه حساب در رأس فرقه بود و علیرغم تمامی تحلیل ها و تفسیر ها زمان باید سپری شود تا ابعاد جنایتی که رجوی در این مرحله مرتکب شد روشن شود.
رجوی و فرقه اش تاکنون دوبار در عراق سزارین شده اند. یک بار در کردستان و یک بار هم در رحم نامشروعی بنام اشرف که هدیه خصوصی صدام به وی بود.
اما جراحی و سزارین آخر از لیبرتی با مرگ رأس هرم تشکیلاتی و رهبری فرقه و فارغ شدن اسیران بدنه تشکیلات همراه خواهد بود. و این آن چیزی است که اکنون رجوی به آن واقف است و برای عقب انداختنش دست به هر جنایتی می زند. اما این قانون تکامل است و گریزی از آن نیست و خانواده ها وجداشدگان برای رهایی اسیران درون فرقه که فرزندان و دوستان آنها هستند با اقدامات خود این فرقه را به سمت محقق شدن آن می برد.