مطلعین قضیه میدانند که رهبران فرقه رجوی، برای تحت فشار قراردادن دولت عراق و کسب بهانه هایی جهت جلوگیری از حضور اعضای خانواده های گروگان های رجوی در کمپ لیبرتی عراق و نهایت برای هرچه طولانی کردن دوران اسارت این گروگان ها که اعضای مجاهدین نامیده میشوند، تعدادی از این اسرا را مجبور به دست زدن اعتصاب غذای طولانی مدت کرده بود که با مشاهده عدم اقبال جهانی ازاین تحرکات مزورانه و شکست پیشاپیش این نقشه ی احمقانه، درپی فرصت و بهانه ای برای شکستن اعتصاب بود که لابی های رجوی دست بکار شده و دادگاهی را دراسپانیا به بازی گرفتند تا این اعتصاب غذای شکست خورده را جمع و جور کند و این دادگاه هم عمل بفرموده کرد ورجوی ها فرصت یافتند تا بااستفاده از این موقعیت، اعلام کنند که پیروز شده اند و تداوم اعتصاب ضرورتی ندارد و چه جشن و پایکوبی های خنده داری در مورد این پیروزی موهوم خود که نکردند.
البته دولت عراق ازهمان ابتدای شروع کار دادگاه مذکور اسپانیا، به آن کشور هشدار داده بود که با صدور این حکم، اقدام به عملی خلاف عرف بین المللی کرده و دولت عراق خود را موظف به هیچگونه پاسخگویی ندانسته وبلکه معتقد است که این عمل دادگاه اسپانیا بمنزله ی دخالت درامور داخلی یک کشور مستقل است و حکمی این چنینی، بر روابط دوکشور تاثیرات مخربی را خواهد گذاشت.
مجاهدین مانند دیگر فرق مشابه، درعالم فرقوی خود، همواره پیروزی هایی خیالی بیشتر و بیشتری را بدست آورده و بخاطر این پیروزی ها (صبح جشن، عصر عید وشب چراغانی) میکنند و ظاهرا که در طول این 35 سال گذشته، این قافله ی پیروزی را سر بازایستادن نبوده است!
ما بازهم شاهد اعلام این جور پیروزی ها خواهیم بود و این مسئله- پیروزی مداوم – ازخصایص و ادوات ایدئولوژیک گروه های فرقوی بوده وعدم اعلام این پیروزیهای بیمارگونه، علاج ناپذیر است!
اما این جشن و سرور های قلابی- که همگی حکم ایجاد توفان درفنجان را دارد-، درراستای اسارت هرچه بیشتر وطولانی تر اعضای دربند ودر جهت اغفال هرچه بیشتر آنهاست که آدمی را مجبور به موضگیری میکند و گرنه پیروزی ها وخواب های خوش و مکرر کودکانه، فی النفسه ضرری را متوجه کسی نمیکند!
صابر