امسال حس کنجکاوی من بر انگیخته شد به خودم گفتم به مناسبت 22 بهمن سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی سال 57 که خودم هم در آن تاریخ در براندازی نظام شاهنشاهی جزیی از توده 30 میلیونی نقش کوچکی داشتم، باید از آن روز تاریخی بعد از سی و شش سال بر خلاف سمپاشی ها و تبلیغات زهر آگین جریانها و سایت ها و رسانه های بیرونی شخصا برای یکبار هم شده خودم شرکت کرده تا از نزدیک یک برآورد حقیقی از حضور شرکت کنندگان در این تظاهرات را داشته باشم.
فرقه در طی سالیان در تبلیغات مسموم و مخرب خویش همواره تلاش می کرد واقعیت های اجتماعی را وارونه جلوه دهد گویا در ایران مردم را با زور و اجبار یا با تهدید به صحنه می آورند یا با استفاده از دانش آموزان و معلمان و کارمندان با شگردهای کذایی اگر به صحنه نیایند با آنها برخورد و یا به صورت دیگری تنظیم خواهد شد، به ادعای فرقه رجوی، نظام ایران با این گونه ترفندها افراد را گسیل می دارد تا در راهپیمائی ها شرکت کنند.
یکی از روش های ثابت فرقه در سال های گذشته این بود، که حضور مردم را در مناسبت های مختلف را کم رنگ نشان دهند، در این رابطه صحنه های تظاهرات را دست چین و فیلم ها را بازسازی و ادیت کرده و سپس در سیمای خود به نمایش می گذاشتند که گویا همه آنهایی که در راهپیمائی شرکت می کنند از خانواده پاسداران و بسیجیان هستند، آنها هم از جهت حفظ منافع خویش ناگزیرند در این گونه مناسبت ها شرکت کنند و اندکی دیگر را هم با وعده شربت و ساندیس جمع می کنند و اراجیفی از این قبیل.
البته منطق فرقه منطق دروغ و جعل خبر است سبکی است که رجوی ها از روز نخست با همین شیوه همواره مسائل اش را پیش برده و بهترین بچه ها را با دروغ به دام خود گرفتار کرده است.
امسال با وجود این که مطمئن بودم تبلیغات فرقه یا سایت های مغرض در گذشته و حال همواره از سر حقد و کینه ضدانقلابی که علیه مردم ایران است روا می دارند، اما برای این که پوزیتویستی برخورد کنم گفتم باید از نزدیک ببینم تا باور کنم، به همین دلیل روز 22 بهمن از میدان شهدا شهر ساری راه افتادم تا دروازه بابل را پیاده روی کردم در یک گوشه ای در پیاده رو ایستادم شاهد سیل حرکت تظاهر کننده ها بودم وضعیت را از هر زاویه ای برانداز کردم، واقعیت این بود قیافه ها را نگاه می کردم نشان می داد از هر طیفی و اقشاری در این تظاهرات شرکت دارند از کارگر و کشاورز و دانشجو و معلم و فرهنگی و بازاری و… توی صحنه اند، البته اگر جمعیت را به تصویر بکشم باید بگویم سر جمعیت میدان شهدا و انتهای آن دروازه بابل بود حال خود قضاوت کنید به نظرم کثرت شرکت کننده ها قابل چشمگیر بود.
امسال فرقه هنوز در مورد روز 22 بهمن موضعی نگرفت و سکوت پیشه کرد از قرار دستش خالی است اگر حتی یک ترقه ای در هر گوشه ای از ایران بلند می شد قطعا فرقه چنان بوق و کرنای راه می انداخت که گوش عالم و آدم را گر می کرد.
اگر چه برای همه ما مشخص است که سران فرقه بعد از چند روز از خواب خرگوشی بیدار شده و برای اینکه از غافله عقب نمانند با ردیف کردن یک مشت دروغ مدعی می شوند که راهپیمایی 22 بهمن به مناسبت پیروزی انقلاب با شکست مواجه شده و مردم ایران با اجبار و وعده… به این راهپیمایی آمدند زهی خیال باطل.
محمد رضا گلی اسکاردی