رجوی در باتلاق طرح تفکیک فرقه ای

سایتهای فرقه رجوی در صورتی از طرح تفکیک جنسیتی در قطارهای متروی مشهد سخن می رانند که گویا خود مبرا از همه طرح های تفکیک اجتماعی اند.
البته، ناگفته نماند که برخی کشورها نیز به دلیل حل و فصل بعضی از مشکلات مسافران به چنین راه حلهایی روی آورده اند و اشاره به این نکته نه به معنی تصدیق صد درصدی آن است بلکه اشاره به بکارگیری عادی طرح تفکیک جنسیتی در جوامع مختلف می باشد.
ولی اصل حرف چیز دیگری است. سئوال این است،فرقه رجوی چرا ادعاهایی این چنینی دارد؟
فرقه ای که با ایجاد طرحهای تفکیک چند لایه تشکیلاتی،  انسانها را از کسوت انسانیت به ماشین های انسان نما  تبدیل کرده است.
اگر تا چندی پیش در بیانهای عراق و با بهانه مسائل مختلف از جمله مسائل امنیتی اعضا را در چهاردیواری قرارگاهها حبس کرده بود و از مزایای آن به نفع خود برج و باروی سیاسی و نظامی می ساخت.
اکنون که نزدیک به هزار نفر از آنان به لیبرتی و کشوری با کیلومترها فاصله از ایران و در کنار اتحادیه اروپا، چرا با ایجاد دیدگاههای فرقه ای، پایمال نمودن حقوق زنان و خانوادهها را در پیش گرفته اند.
نبود آزادی و حق انتخاب برای زنان و مردان گرفتار در فرقه رجوی در کشور آلبانی چه هدفی را برای رجوی برآورده خواهد کرد؟
در دنیای امروز که دنیای علم و تکنولوژی است، آیا ارتباطات موجود می پذیرد که افرادی به اسم سیاست دور هم جمع شوند و از اولیه ترین حقوق آموزش و تحصیل و… بی بهره بوده باشند.
 آیا می توان تصور کرد، انسانهایی با بیش از 20 سال عزلت گزینی و زندگی غار نشینی، دارای قدرت و فهم مسائل روز سیاسی و فرهنگی دنیا باشند؟
آیا انسانهایی با بیش از 12 سال فاصله از  تجهیزات نظامی و مشق نظامی را می توان به عنوان نیروی نظامی موثر تلقی کرد؟
آیا انسانهایی با میانگین سنی بالای 50 سال را که در تمام 30 سال گذشته تحت فشارهای خرد کننده جریانی مغزشویی فرقه ای رجوی بوده اند، و بیماریهای متعددی را تجربه می کنند را می توان به عنوان نیروی در سایه در نظر گرفت؟
بنابراین فرقه تروریستی رجوی که با طرح مناسبات فرقه ای خود انسانها را به ماشین تبدیل کرده است، با چه معیاری نظر پراکنی می کند؟
ادعاهای سایتهای رجوی بیشتر مصداق غریقی است که بی هدف دست وپا می زند تا راهی به بیرون بیابد و باتلاقی که در آن افتاده است را نمی بیند.
حسینی