روز گذشته آقایان غفور فتاحیان و همایون کهزادی از جدا شدگان سازمان مجاهدین در فرانسه نامه اعتراضی خود مبنی بر نگه داشتن دوستان سابقشان در کمپ لیبرتی و کندی شدید انتقال آنان از عراق و همچینن ممانعت از دیدار خانواده ها با عزیزانشان در کمپهای سازمان در عراق و آلبانی توسط رهبری آن را تسلیم دفتر کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد در پاریس کردند. در زیر متن نامه را می آوریم:
ریاست محترم کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد – ژنو؛
ما دو تن از جداشدگان سابق سازمان مجاهدین هستیم که هر کدام بین ۱۵ تا ۲۰ سال بطور حرفه ای در پایگاه های این سازمان در خاک عراق بودیم. از این رو با تمام رویکردها و مناسبات فرقه ای این سازمان آشنایی کامل داریم و در طی این سالیان انواع فشارها و سختیهای جسمی و روحی را با گوشت و پوست و استخوان خود تجربه کرده ایم لذا آماده ایم در مقابل هر مرجعی بین المللی بر آنچه در طی این سالیان بر ما و دوستانمان گذشته است شهادت بدهیم.
اقای رئیس کمیساریا،
الان بسیاری از دوستان سابق ما در کمپ اشرف اسیر مسئولین سازمان مجاهدین هستند. آنان به علت مغز شویی و فشارهای این سازمان قدرت هیچ تصیم گیری را ندارند و به خوبی می دانیم که اگر مسئولین کمیساریا طبق قوانین بین المللی و حقوق بشری به جای گوش دادن و صحبت با سران سازمان مجاهدین، با تک تک افراد به صورت انفرادی و یا با حضور خانوادۀ آنان صحبت بکنند ما صد در صد مطمئن هستیم که بیش از ۹۹ در صد افراد انتخاب آزادانه خود که همانا خارج شدن از عراق و انتخاب زندگی جدید خود به دور از تشکیلات فرقه گریانه رجوی است را اعلام می کنند.
اقای رئیس
ما زمانی که در اشرف بودیم هنگام ورود سازمانهای حقوق بشری از جمله برای انجام مصاحبه بلافاصله از سوی مسئولین سازمان مجاهدین با نشستهای متعددی مغزشویی می شدیم و در بسیاری موارد افرادی را که خواهان جدایی بودند رسما تهدید می کردند و به همین خاطر است که بیشتر افراد از بیرون آمدن از آنجا ترس و واهمه دارند.
حتی وقتی که خانواده ها می آمدند به همه ابلاغ می کردند که هیچ کسی حق ملاقات با خانواده اش را ندارد زیرا سران این سازمان بخوبی می دانستند که افراد در اولین تماس با خانواده بلافاصله از سازمان جدا می شوند.
الآن هم در حال حاضر بسیاری از خانواده های این اسیران از پدران و مادران سالخورده ای هستن که در آخرین روزهای زندگی خود تنها آرزویشان دیدن فرزندانشان می باشد. تا آنجا که ما اطلاع داریم بسیاری از این مادران و پدران سالخورده موفق به دیدار سادۀ خانوادگی هم با فرزندانشان نشده و چشم از جهان فرو بستند.
آیا این در قرن بیست و یکم جنایت نیست که پدر ومادر حق دیدار و حتی حق تماس و گفتگو با فرزندش را که بیش از بیست سال است او را ندیده است نداشته باشد؟؟!!
از این رو از کمیساریای عالی پناهندگان ملل متحد بعنوان یک سازمان حقوق بشری خواهشمندیم که برای کمک به این اسیران و خانواده ها نقش اساسی خود را ایفا کرده و به وظیفه و مسئولیت قانونی و بین المللی و انسانی و حقوق بشری خود که هدف تأسیس آن بوده است عمل کند.
همایون کهزادی و غفور فتاحیان
از اعضای جدا شده از سازمان مجاهدین خلق
پاریس – ۳۰ فروردین ۱۳۹۵
۱۸ آوریل ۲۰۱۶