درست زمانی که مسعود رجوی مطمئن شد که در آینده سیاسی کشور نمیتواند نقشی داشته باشد و عملا از صحنه سیاسی کشور حذف شده است٬ جنگ خونینی را شروع کرد که تا امروز صدها هزار تن از عزیزان این مردم و آب و خاک را به کام مرگ و خودپرستی خود کشیده است! سی و پنج سال پیش یعنی در سی خرداد 1360 مسعود رجوی بعد از اینکه فهمید که اجازه شرکت در انتخابات ریاست جمهوری را ندارد٬ بدلیل ذات خودپسند و خودخواهی که داشت٬تصمیم گرفت که با انجام عملیات های تروریستی و بقول خودش چریک شهری و با ترور مهره های کلیدی نظام شرایطی را بوجود آورد که رژیم روز به روز تضعیف شده و در یک فرصت مناسب و با حمله به ساختمان صدا و سیما و نهایتا جماران٬قدرت را در دست گیرد! لازم به ذکر است که در آن زمان صدام به کشور ما حمله ناجوانمردانه ای کرده بود ودرصد قابل توجه ای از توجهات مقامات کشوری و لشکری٬ درگیر دفاع در جنوب و غرب کشور بودند! با توجه به جنگ با عراق٬رجوی تصور میکرد تا کمتر از شش ماه رژیم سرنگون میشود و او میتواند زمام امور را درکشور بدست بگیرد!
عملیاتهای روزانه در گوشه و کنار خیابانهای شهرها بخصوص تهران و ترور مسئولین و بعضا مردم کوچه و خیابان٬به شغل واحدهای عملیاتی مجاهدین تبدیل شده بود. یعنی درست بجای اینکه توان خود را برای دفاع از کشور در برابر حمله عراق بسیج کنند٬ شروع به ترور در داخل کشور و عملا به ستون پنجم عراق تبدیل شده بودند!
فرقه تروریستی رجوی٬ هرساله سی خرداد را که در واقع سرآغاز خیانت و وطن فروشی شان بود را مراسم ویژه میگیرند و از آن روز بعنوان یک سرفصل مهم یاد میکنند!
مسعود رجوی راه خود را در سی خرداد 1360 کج کرد. تاریخی ترین اشتباه مسعود رجوی بعنوان نفر اول سازمان مجاهدین٬ دست بردن به اسلحه و گشودن آتش بروی مردم کوچه و خیابان بود. او بخاطر رسیدن به اهداف خود حاضر شد که وارد مسیری شود که شاید در آنزمان حتی خودش هم تصور میکرد بزودی اورا به مقصد خواهد رساند٬ اما زمان نشان داد که بار کج به منزل نخواهد رسید! کسی که باد بکارد٬باید توفان درو کند و بقول خود رجوی افعی هرگز کبوتر نمیزاید! پس از آن سرفصل٬رجوی مجبور بود که سرعت خود را در جاده یکطرفه ای هر چه بیشتر کند که خود از ابتدا تصمیم به ورود به آن گرفته بود! جاده ای که جز جنایت و خیانت در حق ایران و مردم ایران و به کشتن دادن جوانان این کشور ٬ثمره ای برای هیچکس نداشت!
مسعود رجوی خود و هواداران و کادرهای سازمان را قربانی خود خواهی و آرزوهای خود برای رسیدن به قدرت کرد!
الف – عباسی