ریزش نیرو در سازمان مجاهدین خلق از عبدالرضا نیک بین در ۴۵ سال قبل تا کنون و آخرین آن سیاوش رستار در آلبانی و … همچنان ادامه دارد. با این تفاوت که تا زمان حیات رهبری حنیف نژاد بر سازمان مجاهدین این جدایی ها و ریزش ها با هر انگیزه ای با برخود مناسب و منصفانه سازمان مجاهدین خلق روبرو می شد، اما از زمان حاکمیت شهرام و رجوی بر سازمان مجاهدین خلق و اعمال رهبری توتالیرستی و استالینیستی تمام عیار، هر گونه انتقاد و جدایی از سازمان مجاهدین با تروز فیزیکی و شخصیتی پاسخ داده شده است تا در این روند اعضای منتقد جسارت نقد سیاست ها و استراتژی سازمان مجاهدین را نداشته و خود به ” خود سانسوری ” مبتلا شوند، اما باز هم رهبری مجاهدین گریز و چاره ای برای جلوگیری حتمی و قطعی از ریزش نیرو و جدایی از سازمان نداشته است. مسعود رجوی ۳۰ سال قبل در سال ۱۳۶۵ رسما به عراق رفت و با صدام حسین سه دهه خیانت و جنایت را در حق مردم ایران و اعضای منتقد و غیر منتقد خود اعمال کرد، اما مسعود رجوی لحظه ای در این مسیر خیانت بار، به دلیل بیماری قدرت طلبی، تردید نکرد. اما وقتی صدام حسین در سال ۱۳۸۲ خورشیدی سرنگون شد، همگان می پنداشتند که موقعیت مناسبی است که سازمان مجاهدین استراتژی مبارزه مسلحانه را در ذهن و عمل رسما ترک و آن را اعلام کند و با انتقاد از خود مسیری برای آینده ترسیم کند. اما دریغ که بیماری قدرت طلبی آنچنان قوی و عمیق است که تمام یاخته های فرد قدرت طلب را آلوده می کند. از سرنگونی صدام حسین ۱۴ سال گذشته است و از همان روز اول برای رهبری فرقه مجاهدین قطعی بود که باید هر چه زودتر عراق را ترک کند، زیرا نه حکومت و دولت جدید عراق و نه مردم این کشور مایل به حضور بقایای صدام حسین در عراق نبودند. اما همچنان مسعود رجوی هر دو پایش را در یک کفش کرد و تصور کرد همچنان ایستاده است و برای آن خون صد ها انسان پاک و بی گناه بر زمین ریخته شد. ۱۴ سال زمان برد تا فرقه مجاهدین خلق از عراق خارج شود و در این مسیر بیش از ۱۰۰۰مسئول و عضو تشکیلات از سازمان جداشدند و مورد ترور فیزیکی و شخصیتی قرار گرفتند و مسعود رجوی در مسیر کنترل نیرو و حفظ ساختار فرقه گرایی رسما و علنا واژه ” خانواده الدنگ” را وارد فرهنگ لومپنیزم و خشونت طلبانه مجاهدین خلق کرد. اما با اینکه در آلبانی در نخستین گام فرقه رجوی ، بعد از سی سال دوباره ” خارجه نشینی ” و ” مبارزه از فرنگ ” را حلال کرد و آن را ” تهاجم سیاسی ” نام نهاد، اما همچنان ریزش نیرو ادامه دارد و “هتل ” المیرای آلبانی پر شده است و اعضای منتقد در صف خروج قرار دارند.
در این مسیر باز سخن خواهیم گفت.
محمد سیدی