خانم عبدی یکی از مادران فعال در انجمن نجات تهران می باشد که برای آزادی پسرش (احمد) بسا رنج ها و مشقتهای فراوانی را به جان خریده است. حضور مداوم و داوطلبانه این مادر قهرمان طی سالهای 89 الی 92 جلوی قرارگاه اشرف، خود گویای تمام آنچیزی است، که شاید زبان قاصر به توصیف و تمجید از آن باشد.
خانم عبدی همواره در این سالیان می گفت: " فقط یک چیز می خواهم و آن اینکه بتوانم با احمد دیدار داشته باشم و وی را در آغوش بکشم."
و فی الواقع ؛ گرمای آغوش مادر برای احمد نیز یاد آور تمام آنچیزی خواهد بود که در گذر زمان غبارآلود شده است.
چندروز پیش در تماس تلفنی که با مادر گرامی مان داشتیم، متوجه شدیم آقای عبدی در بستر بیماری اند و ناخوش احوال اند. لذا تصمیم گرفتیم برای عیادت و عرض ارادت به این خانواده گرامی چند دقیقه ای را خدمت ایشان باشیم.
دقایقی را در خانه ایشان بودیم و پای دلتنگی های مادر نشستیم.
خانم عبدی می گفت: « حقیقتا دیگر توان قبل را ندارم. پدر احمد (آقای عبدی) نیز به دلیل سانحه ای که برایشان پیش آمد، مریض احوال هستند. خونریزی مغزی کرده اند و به دلیل اینکه از قبل نیز بیماری قلبی داشته اند، دکترها نمی توانند وی را عمل کنند.و از همه چیز مهم تر این است، که آقای عبدی در وضعیتی که برایشان پیش آمده است و خونریزی مغزی باعث اخلال در حواسشان شده است، تنها چیزی که همچنان به یاد دارد، پسرش احمد است و مستمرا احمد را صدا می کند. خیلی دوست داریم صدای احمد را بشنویم.»
حسینی